ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน โดยเฉพาะช่วงนี้ เวลาเดินสวนกับคน จะรู้จักหรือไม่รู้จักก็เป็นหมด
ผมมักจะยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผล แล้วผมก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้ยิ้มได้ มันยิ้มแบบตลก จะหัวเราะเยาะเขาอะ
ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แค่เดินสวนกันธรรมดา
เหตุการณ์อื่นก็มีนะ เช่นนั่งทำงานในออฟฟิศ แล้วได้ยินคนที่นั่งอยู่ฝั่งไกลๆจามผมยังรู้สึกตลกเลย ยิ่งใครจามแรงๆ แล้วมีรูปแบบที่เอกลักษณ์ส่วนตัวนี่ ผมต้องลุกไปขำในห้องน้ำอะ
ตอนสมัยเด็กก็เป็น เช่น งานทำบุญที่บ้านมีพระมาสวด ผมนี่ขำ น่าจะขำบทสวดนะ ซึ่งแขกคนอืนเขาก็ฟังกันได้ตามปกติ มีผมคนเดียวทนไม่ไหวจนต้องเดินออกไปหัวเราะข้างนอกบ้านอะ
วิธีแก้ของผมคือ ตอนนี้ออกจากบ้านทุกครั้ง ใส่แมสปิดปากกันไว้ก่อนเลย
ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้บ้านะ มีสติแน่นอน แต่เรื่องนี้มันควบคุมไม่ค่อยจะได้