๐..บางบทในบทกวีมีสารเศร้า ไหวสะท้านแผ่วเบาบนรู้สึก พาจิตสู่ห้วงภวังค์,เวิ้งสำนึก คราผู้อ่านตรองตรึก,ยิ่งย้ำคิด ฯ ๐..เมื่อกวีหว่านถ้อยถูกรอยแผล สะกิดจี้ดวงแดสะท้อนจิต บทกวีบทนั้นก็สัมฤทธิ์ ประทับติดห้

เพราะไม่กล้า รับฟัง คำเธอตอบ จึงไม่บอก เอ่ยคำ ซึ่งคำถาม ยอมตกบ่วง ห้วงสงสัย ให้เลยตาม เพียงยืดยาม ชื่นใจ ในภวังค์ เพียงไออุ่น จากอ้อมเเขน ยามเหน็บหนาว ยามดูดาว ได้นอนหนุน เเนบชิดใกล้ ยามเเดส่อง ขอเส

อะไรหรือ คือความรัก สลักจิต และที่คิด พูดไม่ออก บอกไม่ได้ เอ่ยว่าช่วยด้วยหรือ ยื่นมือไป ช่วยไม่ได้ ยังไง เข้าใจดี จะรินหลั่งน้ำตาออกมาไย อดกลั้นไว้ เอ่ยคำย้ำตนนี้ เอ่ยออกไปให้ลึกซึ้งตรึงฤดี ใช้ขันตีให

ตกอยู่ใน ห้วงภวังค์ แห่งความรัก ยามหลับตา ยังสบพักตร์ มิแหนงหน่าย มองท้องฟ้า พิศดารา ที่พร่างพราย ยังไม่วาย จินตนา เห็นหน้าเธอ เฝ้าละเมอ มีแต่เธอ ในดวงจิต ได้จุมพิศ นับพันครั้ง ด้วยพลั้งเผลอ ในโลกนี้

๐...ภวังค์ขณะลำยานเคลื่อนผ่านตึก พิจารณาตรองตรึกอย่างถ้วนถี่ นิ่งผ่อนลมออกเข้าเพ่งพอดี ปล่อยมโนล่องลี้ลิ่วลอยลม ฯ ๐...พลันห้วงคิดผุดภาพใจซาบซ่าน คำนึงหน้าโฉมสคราญเกล้ามวยผม สองเนตรวาววับพริ้มยิ้มชวนช