ตอนเด็กๆ มัธยม ชอบคิดว่าตัวเองหล่อ  ถึงขั้นหลงตัวเองเลยละ    ผู้ใหญ่ในบ้านเขารู้  เขาเอ็นดู  ก็ไม่คิดอะไร

ความจริงคือยอมรับครับว่า   หน้าตาแย่มาก(ปัจจุบัน)     แต่เตอนด็กชอบคิดว่าตัวเองหล่อ (ในตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กจึงคิดแบบนั้น)  แต่ไม่เคยพูดอะไรนะครับ  วางเท่าทางฉยๆ แอบคิดไปเองคนเดียวในใจ
แต่คนในบ้านทุกคนรู้

ทีนี้คนในบ้านเป็นครูโรงเรียนผม    เขาคุยกับครูด้วยกัน  แล้วเล่าเรื่องของผมที่บ้าน    แล้วครูอีกคนที่มีลูกเป็นนักเรียนในห้อง
ก็ไปเล่าลูกเขา       ทีนี้กลายเป็นข่าวลือเลย    ว่าไอ้.......(ผม)  หลงตัวเอง  คิดว่าตัวเองหล่อ   คิดว่าเท่ห์  หล่อตายละ
ชอบทำนู้น  ทำนี้  หรือ การกระทำที่ดูเป็นการหลงตัวเองต่างๆ  ข่าวกระจายไปทั่วหมด

ทีนี้ก็เริ่มขยายวงกว้าง   แม้ว่าผมจะนิ่งเฉย  ก็ไม่สามารถหยุดเสียงนินทาได้  อ้างอิงจากผู้ใหญ่ครูเพื่อนผม  จึงมีความน่าเชื่อถือ
จากทั้งระดับชั้น  1000 คน    เป็นลามไปรุ่นพี่ รุ่นน้อง        วันดีคืนดีเดินๆอยู่  แอบได้ยินเขานินทา  พี่คนนี้คิดว่าตัวเองหล่อ คิดว่าเป็นดารา
ตอนอยู่บ้านชอบทำอะไรที่เป็นการหลงตัวเอง  เยอะแยะเลย

จนตอนเรียนมหาลัย  คนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับก็เทียวซุบซิบเรื่องสมัยมัธยม  มันหลงตัวเองนะ คิดว่าตัวเองหล่อ  ไม่ดูหน้าตัวเองเล้ย

พอผมพยายามทำอะไรที่เป็นการเสริมบุคลิก  แม้เพียงเล็กน้อย    ก็จะโดนเหน็บแนมว่า   โหวหล่อมากกกกกกเลย     เท่ห์ระเบิด  ฟังน้ำเสียงแล้วรู้เลยหมั่นไส้  ประชด และคิดว่า   ผมหลงตัวเอง

ผมโดนนินทาด้วยเรื่องเดิมๆ  ตั้งแต่มัธยม ยันเรียนจบมหาลัยเลยครับ
คำถาม
-เรื่องที่โดนนินทาของผมเรื่องนี้   ถือว่าน่าอายจนไม่กล้าเข้าสังคมได้ไหมครับ
-ผู้ใหญ่ในบ้านมีส่วนผิดไหมครับ  เข้าใจว่าเล่าด้วยความเอ็นดู     แต่คนฟังเขาไม่ได้หวังดี  เขาไมไ่ด้เอ็นดูเหมือนลูกหลานตัวเอง
เขาก็ต้องเอาไปพูดในทางหมั่นไส้          สุดท้ายแล้วพูดแบบเป็นกลาง   ผู้ใหญ่บ้านผมที่ไปเล่าให้อาจารย์ฟังมีส่วนผิดไหมครับ