คือผมตอนนี้อายุ 24 ปีครับ มีแฟนอายุ 27 ปี เขามีเงินเดือนมากกว่าผมแน่นอนและมีรถส่วนตัวของเขาเอง แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ซึ่งผมก็คบกันมาเป็นปีๆละ แล้วผมไปงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนเจอเพื่อนเก่าๆ สมัยนั้นมีคนนึงมีเพื่อนคนนึงที่นิสัยชอบแขวะนินทราคนอื่นไปทั่วแถมต้องมาโต๊ะเดียวกัน แต่ไม่เป็นไรถือว่ามาเจอเพื่อนคนอื่นๆ จนผมออกมาโทรศัพท์หาแฟนแปปนึงเขาก็เดินตามมาพูดว่า

เพื่อน : มีแฟนละหรอ
ผม : ก็มีนิ
เพื่อน : ให้เงินเดือนแฟนใช้บ้างปะ ?
ผม : เปล่า เพิ่งดาวน์รถมาขับ ต้องผ่อนอีกหลายปี ยังไม่มีให้
เพื่อน : รถชื่อใครวะ
ผม : ถามแปลกๆ รถกูก็ชื่อกูดิ
เพื่อน : ทำไมไม่ออกชื่อแฟน
ผม : แล้วทำไมต้องออกชื่อแฟน ในเมื่อรถกูผ่อนจ่ายเองหมด แถมแฟนกูก็มีรถยนต์อยู่แล้ว
เพื่อน : แล้วช่วยเขาผ่อนไหม
ผม : เปล่า ก็ผ่อนของใครของมัน แถมแฟนกูมีเงินเดือนมากกว่ากูเป็นหมื่น
เพื่อน : ไม่แมนเลยว่ะ ผู้ชายเลี้ยงตัวเองยังแทบไม่รอด แต่มีแฟน อย่ามีดีกว่ามั้ง
ผม : ก็มีแฟนนิ แล้วผู้หญิงล่ะ เลี้ยงตัวเองไม่รอดจะมีแฟนทำไม
เพื่อน : มันไม่เหมือนกัน ผู้ชายมันต้องหาเลี้ยงผู้หญิง ผู้หญิงทุกคนเขาคิดแบบนี้ทั้งนั้น
ผม : แล้วเป็นง่อยหรอต้องให้ผู้ชายหาเลี้ยง แล้วรู้ได้ไงว่าผู้หญิงทุกคนต้องคิดแบบ เอาเวลาไหนไปสำรวจ อีกอย่างนะ แฟนกูเขาก็ไม่เห็นเดือดร้อนเลย จะเดือดร้อนทำไม กูคบกันกูก็ตกลงกันเอง
เพื่อน : ดูคนอื่นบ้างสิ ผู้ชายเขาซื้อทองให้แฟน ออกค่านั้นนี่ให้ เขายังให้ได้
ผม : นั่นมันเขาไง นี่มันกู รายได้ของผู้ชายมันทั้งโลกมันเท่ากันที่ไหน อันนั้นเขาให้แล้วเขาไม่เดือดร้อนปะ งั้นกูถามหน่อย ถ้าเกิดผู้ชายเจ็บไข้หรือเจออุบัติเหตุเนี่ย ผู้หญิงจะทิ้งปะ
เพื่อน : ผู้ชายพูดจาแบบไม่ควรมีแฟน บอกเลิกเขาเหอะ กูสงสารแฟนว่ะ
ผม : ทำไมกูต้องเลิก แฟนกูเขาไม่เดือดร้อนไรเลย มีแต่เดือดร้อนแทน อ้อแล้วอย่าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางสิว่าผู้หญิงต้องคิดแบบทุกคน เพราะผู้หญิงที่รักผู้ชายจริงๆ เขาจะไม่ทำให้ผู้ชายคนนั้นลำบากและจะอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้นเสมอ จำไว้

แล้วผมก็เดินกลับมาที่โต๊ะครับ แต่เพื่อนผู้หญิงคนนี้กลับบ้านไปละ นิสัยมันชอบเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางตลอด จนบางทีผมและเพื่อนๆคนอื่นก็รำคาญ