สุดจะทนแล้ว!! แต่ก็ไปไหนไม่ได้ เดี๋ยวจะหาว่าทิ้งนางอีก อยากระบาย
คือเรามีรูมเมทอยู่คนนึง เป็นคนรู้จักไม่ถึงกับสนิทมาก ที่เลือกอยู่กับรูมเมทคนนี้ก็เพราะตอนเราจะย้ายมาอยู่หอนอกแล้วไม่มีเพื่อนหารค่าห้องเลยทักหานางไปแล้วมีเพื่อนนางเศษพอดี ตอนแรกก็ตกลงกันว่าจะอยู่กับเพื่อนของนางคนนี้นะ พอใกล้เปิดเทอมนางก็ทักมาว่าจะสลับนางมาอยู่กับเราแล้วเพื่อนนางก็ไปอยู่กับเพื่อนนางอีกคน สรุปคือได้อยู่กับคนที่เราทักไปหาในตอนแรก พออยู่กันไปสักพักเรารู้สึกว่ากางเกงที่ซื้อมาใหม่หายไปไหนก็ลองถามนางดู นางก็บอกว่าไม่เห็นแต่เราเชื่อสายตาตัวเองว่าตัวที่นางใส่นั้นแหละของเรา พอนางถอดทิ้งไว้ในตะกร้าเราก็รอจังหวะเอาคืนกลับมา แล้วที่นี่เรามาคิดอีกว่ามีกางเกงอีกตัวนึงใส่ไปได้เเค่ครั้งเดียวมันหายไปไหน ลืมไว้ที่บ้านรึป่าว พอไปหาบ้านก็ไม่มี ล่าสุดเพิ่งไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง แค่นี้ยังไม่พอยังเอาเสื้อเราไปใส่อีกแถมกางเกงอีกตัว ถ้าไม่ผ่านไปเห็นที่ราวตากผ้าแล้วคุ้นๆนี้คือต้องนึกอยู่แน่นอนว่ามันหายไปไหน(คือเราจะจำเสื้อผ้าเราได้ทุกตัว)และไม่นานมานี้เราเปิดตู้ไปเจอตัวฮู้ดเราตัวนึงอยู่ฝั่งเสื้อผ้านาง เราก็อ่าวตัวนี้เพิ่งใส่ไปวันนั้นนิ แล้วมาย้ายมาอยู่นี่ได้ไง รู้สึกเพลียจิต แค่นี้ยังไม่พอนะเรายังรู้อีกว่านางชอบแอบมาใช้ของส่วนตัวเรา เช่น เครื่องสำอาง เซรั่มอะไรงี้(นางชอบทิ้งหลักฐานไว้) ของในของน้ำอีก ที่จริงของบางอย่างเราก็พอให้อภัยได้แต่อย่าง สบู่ล้างหน้านี้เรารับไม่ได้ อะไรมันจะขนาดนั้น ของหมดก็ไม่ซื้อใหม่สิมาแอบใช้ได้ยังไง และมาเมื่อวานนี้สิ่งที่ทำให้เราเห็นแล้วทนไม่ไหวจริงๆคือ นางตัดผมลงอ่างล้างหน้าทั้งที่รู้ว่าอ่างล้างหน้าท่อตันจนตอนนี้เศษผมลอยเต็มน้ำที่ยังไม่ระบาย โมโหมาก ทำไมนางไม่รับผิดชอบทำความสะอาดหน่อยวะ ทุกทีที่น้ำมาระบายหมดก็เพราะเราเอาไม้แหย่ให้มันลงไป พอน้ำระบายหมด อ้ะ นางมาใช้อีกละ โอ้ย จะบ้าตาย(จริงๆอยากเรียกให้ช่างหอมาซ่อมแต่ไม่มีเวลาอยู่ห้องนานสักที) คือไม่กล้าบอกนางเพราะไม่ได้สนิทถึงขนาดพูดได้ทุกอย่าง ขนานนอนด้วยกันยังน้อยครั้งที่จะคุยกัน จะขอออกไปอยู่คนเดียวก็เกรงใจเพราะเราเป็นคนชวนนางมาอยู่ด้วย อยากร้องไห้ออกมาเป็นสีชมพูจริงๆ ตอนแรกก็นึกว่าหน้าตาแบบนี้จะอยู่ด้วยกันได้พออยู่กันไปก็สนิทเองแหละ พอมาเจอแบบนี้ โอยยย รับไม่ไหว เราไม่น่ารู้จักกันเลย