วันนี้เป็นวันที่สองที่พ่อพาเมียน้อยมานอนบ้านเราเป็นลูกเราก็เข้าใจแม่นะและตอนแรกก็เข้าใจพ่อพอมาวันที่สองเรารู้สึกไม่โอเครเพราะเหมือนพ่อจะรักและเป็นห่วงเมียน้อยมากกว่าเรา มันเป็นแบบที่เราไม่คิดว่าจะเกิดปบบนี้ขึ้นกับตัวเราเอง ซึ่งเมียน้อยคนนั้นเราก็รู้จักเป็นอย่างดีรู้จักตั้งแต่เด็กเปนญาติกันลูกเขาเราก็รู้จัก วันนี้มันรู้สึกรับไม่ไหวจริงๆ มันรู้สึกเหนื่อย อึดอัด ทำอะไรไม่ถูก เลือกเกิดได้เราอยากจะไม่เกิดดีกว่าเพราะมันเหนื่อยมากที่ต้องเจอปัญหาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ เรามีพี่ชายคนนึงเขาก้ไม่แคร์เรา บางทีเราก็คิดว่าเราไม่มีพี่ ถามว่ารักครอบครัวไหม เราบอกเลยเรารักมาแคร์คนอื่นมาก แต่มาเจอสิ่งรอบข้างแบบนี้ มันทำให้เราอ่อนแอมาก บางทีก็ถามกับตัวเองว่าควรทำอย่างไรเราก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ บางสิ่งบางอย่างมันอาจจะเล็กน้อยกับคนอื่น แต่สำหรับเรา เราแทบจะลุกไม่ขึ้น เพราะมันเหนื่อยแบบบอกไม่ถูกเราไม่อยากปรึกษาใคร เพราะเราไม่อยากให้ใครรู้สถานะครอบครัวเรา เราถึงมาลองพิมระบายในนี้เพราะเรารับไม่ไหวจริงๆ..ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวในชีวิตเรานะคะ..ตั้งแต่รับรู้เรื่องพวกนี้มันก็ทำให้เราคิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไร..เราควรพูดยังไงกับพ่อดีคะแล้วเราควรทำอย่างไรกับเมียน้อยพ่อ