เราคบกับแฟนมา 1ปี กว่าแล้วค่ะ แฟนอายุเยอะกว่าเรา เกือบ20ปี
เค้าเป็นคนใจกว้าง ใจดี เค้าเป็นคนมองอะไรขาด เหมือนผู้ใหญ่คนนึงที่เข้าใจอะไรต่างๆดีพอสมควร

-เวลาที่เรางอน หรือทะเลาะกัน ส่วนใหญ่ก็จะมาจากตัวเราเอง และประเด็นคือ เค้าไม่ง้อ!!!!!
ไม่ว่าจะถูก หรือ ผิด สิ่งเดี่ยวที่เค้าจะทำคือ เงียบ และปล่อยให้มันผ่านไป เดี่ยวก็ดีขึ้นเอง
-เค้าจะตามใจเราทุกเรื่อง ทุกๆเรื่องเลยจริงๆเหมือนประมาณเค้ายังไงก็ได้ แต่ก็จะมาบ่นๆนิดหน่อย
คือเวลาเค้าไม่ชอบอะไรเค้าก็จะไม่พูดไม่บอก คือปล่อยตามใจแล้วแต่

เรายอมรับเลยว่า เราคิดเล็กคิดน้อยพอสมควร บางที่นอนร้องไห้ หันหลังให้กัน เค้าก็ปล่อย
เราไม่รู้ว่ามันยังเป็นความรักอยู่ไหม เราต้องการมากเกินไปหรอ การที่อยากเป็นคนสำคัญของเค้ามันยากมากสำหรับเค้า

เราเคยคิดว่าเค้าเข้าใจเรามากเราเคยเป็นคนที่เค้าให้ความสำคัญ
แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า เราคือความเหนื่อยเพิ่มเติมของเค้า เราเรียกร้องมากไป

ล่าสุด เราพาเพื่อนของเรามานอนค้างที่บ้าน เพราะเพื่อนต้องมารอขึ้นเครื่องตอนเช้า
เพื่อนเป็นคนสวย สดใสร่าเริง เราก็มาน้อยใจ เพราะดูแฟนดูแฮปปี้ เค้าคุยกันรู้เรื่อง เค้าดูใส่ใจเทคแคร์
เราไม่รู้ว่าจะสามารถอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน ความคิดของเรามันเด็กสำหรับเค้า มันเป็นเรื่องไร้สาระ
ไม่อยากให้เค้าเหนื่อยเพิ่มขึ้น แต่ก็ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไร เจ็บมากเลย<<
ขอโทษที่มาพิมระบายในนี้ เพราะไม่รู้จะพูดให้ใครเข้าใจได้ มาแชร์กันหน่อยนะคะ

**การเป็นคนอื่น อาจจะดีกว่า คนไกล้ชิดที่ถูกมองข้าม