กลอน กว่าจะรู้ว่าขึ้นคาน
โดย นัฐพันธ์
เคยเป็นไหมเเม่เคยบอกให้รักตัว
อย่าไปมัวเกลือกกลั้วให้ใครหลง
ยิ่งผู้ชายหน้าตาดีมีคารม
หากสุขสมก็เลิกลาเเล้วจากไป
ตอนสิบห้าเเม่บอกอย่ามีผัว
เป็นเพราะกลัวลูกรักถเลถไหล
ตอนสิบเเปดเเม่บอกอย่างใส่ใจ
เรียนต่อไปเอาให้จบค่อยคบกัน
พอลูกเรียนจบเเล้วเเม่ภูมิใจ
ลูกฝักใฝ่ได้คู่รักเป็นของขวัญ
เเม่นั้นบอกรักลูกดั่งชีวัน
อายุนั่นยี่สิบสามยังไม่สบาย
ให้เจ้าคอยพากเพียรทำหน้าที่
การงานดีค่อยคิดมีก็ไม่สาย
พอลูกเพียรการงานไม่ละอาย
เเต่สุดท้ายอายุขึ้นเลขถัดไป
พออายุสามสิบหาผัวยาก
ลูกลำบากแสนเข็ญหาไม่ไหว
เพราะคู่ครองดีดีแต่งงานไป
จะเหลือใครให้ลูกได้เเอบมอง
เเม่มาบอกเมื่อไหร่จะมีผัว
กลัวแสนกลัวลูกรักที่ถนอม
หากไม่มีจะต้องอยู่บนคานทอง
มาเว้าวอนให้ลูกรักได้ผัวไว
โถ่...เสียดายหากย้อนไปคงมีผัว
กลัวแสนกลัวอายุมากทนไม่ไหว
หาชายโสดและหล่อทำยังไง
จะให้ใครมาสอยฉันลงจากคาน
กลอน "กว่าจะรู้ว่าขึ้นคาน"