สวัสดีค่ะ สมัครแอคเคาท์มาโพสครั้งแรกเลย หลังจากอ่านกระทู้คนอื่นที่แชร์ประสบการณ์โรคซึมเศร้ามาเยอะมาก ถึงคราวตัวเองต้องมาขอคำแนะนำบ้างค่ะ

เราอยุ่เมกาค่ะ แต่งงานกับสามีมาสามปี เรียนอยู่ก่อนหน้านั้นอีก4ปี ช่วงที่เรียนเพื่อนเยอะมาก ไม่มีปัญหาเรื่องภาษาหรือการเข้าสังคม  แต่พอเรียนจบ ทำงาน ทุกคนก็เริ่มย้ายเมืองกันไป เราย้ายเมืองตามสามีเพราะเค้าได้งานก่อน เมืองที่อยู่ตอนนี้ยังไม่ทันหางาน/หาเพื่อนใหม่ ดันไม่สบายซะก่อน

เริ่มซึมเศร้า(คิดว่า)น่าจะเริ่มจากตอนจับได้ว่าสามีนอกใจ แต่คุยกันว่าจะให้อภัยแล้วเริ่มต้นใหม่ ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวค่ะ เลยยังไม่ได้หาหมอ แต่เรารู้สึกได้ว่าพฤติกรรมเราเปลี่ยนไป ออกไปเจอเพื่อนน้อยลง จากคนที่แอคทีฟมากๆ ออกไปปีนเขาจ้อกกิ้งแทบทุกอาทิตย์ กลายเป็นไม่มีแรงจะทำอะไร หงุดหงิดฉุนเฉียวง่ายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คิดว่าตัวเองไม่ดี โทษตัวเองว่าดีไม่พอทำให้สามีนอกใจ จนปีที่แล้วเราไม่สบายต้องผ่าตัด ละด้วยความที่ไม่มีคนรู้จักที่นี่เลย การดูแลทุกอย่างเลยตกอยู่ที่สามี เรื่องเงินไม่มีปัญหาเพราะมีประกัน+เงินเก็บค่ะ แต่การเยี่ยมไข้ดูแลหลังผ่าตัด เรากลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงตอนอายุ29 สามีเห็นเราเป็นภาระ ทำให้เค้าไม่ได้ใช้ชีวิตปาร์ตี้ไปแฮงค์เอาท์กับเพื่อนอย่างเคย เพราะต้องมาดูแลเรา เรามองสามีเป็นคนน่ารังเกียจเห็นแก่ตัว เราแย่ขนาดนี้ยังมีแก่ใจอยากไปเที่ยว

ตอนนี้ผ่านมาปีนึงหลังผ่าตัด เรายังไม่ฟื้นตัวดี ยังต้องทำกายภาพ แค่เดินในบ้านก็ลำบาก สามีไม่ค่อยอยากพาไปไหนเพราะรำคาญที่เราเดินช้า ถ้านั่งวีลแชร์ละเข็นแรงหรือชนอะไรนิดหน่อยก็เจ็บแผล ถ้าเราอยากได้อะไรเค้าจะให้จดมาแล้วไปหาให้ แต่เราอึดอัด อยู่แต่ในบ้าน อยากเปิดหูเปิดตาบ้าง แล้วด้วยความที่เพิ่งย้ายเมือง เลยไม่มีเพื่อนที่นี่เลย เพื่อนสนิทก็อยู่ไกล ทำได้แค่แชท/วิดีโอคอล แต่ไม่สะดวกมาเยี่ยม อยากไปทำกิจกรรมอะไรเบาๆที่ร่างกายพอไหวก็ต้องพึ่งสามีตลอด ซึ่งเค้าไม่เต็มใจ เค้าทำงานมาทั้งวันกลับมาก็อยากพัก วีคเอ็นอยากไปสังสรรค์กับเพื่อน สามีมองว่าเราอยู่บ้านสบายๆไม่ต้องทำงาน อยากกินไรเค้าก็หามาให้ นอนดูยูทูปชิวๆ เค้าเป็นฝ่ายทำงานหาเงินสำหรับสองคน เค้าสิเป็นฝ่ายเครียด เราไม่มีอะไรให้เครียดเลย

เราก็พยายามเข้าใจเค้าในจุดนี้ค่ะ จะให้มาแบกภาระดูแลเราตลอดเวลาก็ไม่ไหว แต่ด้วยความที่เค้าเคยนอกใจ เราเลยกลับมาระแวงค่ะ โดยเฉพาะยิ่งตอนนี้สภาพร่างกายเราไม่เหมือนก่อน เราเลยยิ่งจมดิ่งกับความคิดลบๆ ย่ำแย่สุดๆ บางทีเราแค่อยากไปซุปเปอร์มาร์เก็ต ได้เลือกซื้อของเองบ้าง สามีเราไม่ยอม เพราะเสียเวลาเค้า กว่าเราจะออกจากบ้าน ต้องเตรียมวีลแชร์ นู่นนั่นนี่ สู้ให้จดมาละเค้าไปซื้อให้ดีกว่า เรารออยู่บ้านไป

โอกาสเดียวที่เราได้ออกจากบ้านคือไปเช็คร่างกายตามหมอนัด+พบจิตแพทย์ค่ะ เริ่มกินยาได้5เดือนแล้ว หมอเปลี่ยนยา3ตัว แต่ด้วยสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ ยาอะไรก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลย เราพยายามฆ่าตัวตายครั้งนึงก่อนพบจิตแพทย์ ระหว่างกินยาทำร้ายตัวเองอีก2ครั้ง มันรู้สึกไร้ค่ามากๆ ทำงานไม่ได้ เป็นภาระคนอื่น แค่จะเข้าห้องน้ำยังไปเองไม่ได้ พยายามฉุดตัวเองขึ้นมาแต่มันไม่มีแรงเลยค่ะ รู้สึกว่าที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังพยายามหายใจอยู่ทุกวันนี้คือพลังงานทั้งหมดที่มีแล้ว

เราไม่มีครอบครัวหรือเพื่อนสนิทที่ไทยค่ะ มาเรียนต่างประเทศตั้งแต่ม.ปลาย ก่อนย้ายมาเรียนโทเอกที่เมกา เพื่อนสนิทคือเพื่อนที่เรียนด้วยกัน แต่พอทำงานก็แยกย้ายกันหมด

รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะว่ามีทางไหนช่วยให้ดีขึ้นได้บ้างคะ เท่าที่อ่านมาจะมีแนะนำให้ออกกำลังกาย เลี้ยงสัตว์ ออกไปหาไรทำ เจอเพื่อน ไปเที่ยวพักผ่อนเปิดโลกใหม่ๆ ทั้งหมดนี้ด้วยสภาพร่างกายเราตอนนี้ทำไม่ได้เลยค่ะ พยายามอ่านหนังสือธรรมมะหรือนั่งสมาธิ แต่ไม่ช่วยเลยเหมือนกันค่ะ

เรามีโอกาสหายจากอาการเจ็บป่วยที่ผ่าตัดไปนะคะ เท่าที่คุยกับหมออีกไม่เกินปีน่าจะกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ แต่เรากลัวว่าจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงเวลานั้นค่ะ สภาพร่างกายดีขึ้นเรื่อยๆ(ในเรทเต่าคลาน) แต่สภาพจิตใจดิ่งเหวไปเลยค่ะ ทุกวันนี้กิจกรรมหลักคือร้องไห้ กิจกรรมรองคือพยายามฆ่าตัวตาย 55555 สมเพชตัวเองมากเลยค่ะ จากที่คิดว่าจบป.เอกชีวิตสดใส จะหางานทำ เก็บเงินซื้อบ้านกัน ตอนนี้เหมือนซากเน่าๆตัวนึง มีชีวิตอยู่รอวันตายแค่นั้นเลย

เพิ่มเติมว่าเราพยายามหางานทำออนไลน์นะคะ พวกงานง่ายๆอย่างproofreading หรือแก้ไขเอกสาร เพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน แต่เอาจริงๆทำไม่ได้เลยค่ะ ไม่มีแรงเลย ปกติแก้งาน10หน้าถ้าไม่เฉพาะทางมากๆ เราทำได้ภายในหนึ่งชม. ตอนนี้แค่ย่อหน้าเดียว นั่งจ้องเข้าไปค่ะ ในหัวว่างเปล่า บอกไม่ถูกว่าหางานมาช่วยให้เครียดน้อยลงหรือหนักกว่าเดิม