โรคขาดความรัก ...
ถ้าบอกใครๆ ว่าเราเป็นโรคขาดความรัก คนที่ฟังคงจะขำ หาว่าเราเล่นมุกตลก แต่จริงๆ แล้วคนที่เป็นโรคนี้ไม่ตลกด้วยเลย
เคยมั้ยที่รู้สึกว่าชีวิตเหมือนกับคนหลงทางอยู่ในทะเลทราย เหนื่อย ร้อน มองหาที่พัก ที่จะหลบแดดไม่เจอ แต่ก็ต้องผลักตัวเองให้เดินต่อไป เพราะไม่อยากจะตายอยู่ตรงนี้ ...
ระหว่างนั้น เราใช้เวลาทุกวีนาทีมองหาแหล่งน้ำและร่มเงา เพื่อที่จะได้พักและมีแรงเดินต่อไป เมื่อเราพบแล้ว เราได้ดื่มน้ำเย็นๆ ชื่นใจ ได้นอนพักให้หายเหนื่อย เรารู้สึกดีจนไม่อยากจากไปไหน หรือ คิดอีกอย่างคืออยากให้ทางที่เดินต่อไปข้างหน้าเป็นแบบนี้ไปตลอด
เราเป็นคนๆ หนึ่งที่มีความรู้สึกโหยหาใครสักคนหนึ่ให้มาอยู่กับเรา เราอยากได้ความรักจากเค้า เหมือนกับว่าเราต้องการ และเราไม่เคยได้จากที่ไหนมากก่อน
พอเราได้มาแล้ว เราอยากให้เค้าอยู่กับเราตลอดไป เหมือนกับเค้าเป็นชีวิต เค้าเป็นร่มเงา เค้าเป็นความสุขในชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของเรา เราทำตัวติดกับเค้า อยากให้เค้าอยู่ข้างๆ เราตลอดเวลา
และพอเราเสียเค้าไป เราก็ไม่สามารถมีความสุขในชีวิตได้ เราไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะเดินไปต่อได้อย่างไร เราไม่มีจุดหมาย เราไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร เราต้องกลับมาหลงทางในทะเลทรายที่ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย มองไม่เห็นจุดหมายข้างหน้านี้อีกแล้ว
และมันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเราจะได้คบกับคนที่เรารักกี่คนก็ตาม มันก็คบกันไม่ยั่งยืน เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติในตัวเรา ที่เราต้องฝากชีวิตและความสุขไว้กับเค้า ทำให้เค้าอึดอัดและไม่มีที่วาง ไม่มีเวลาส่วนตัว หรือเค้ารู้สึกว่า ต้องคอยมารับผิดชอบชีวิตเรา
เราอยากมีความรักแบบคนปกติทั่วไป ที่ต่างฝ่ายก็มีความเต็มทั้งคู่ มาอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องระแวงไม่ต้องกังวล มีความสุขด้วยกันไปนานๆ แต่เราไม่รู้ว่าจะทำยังไง เพราะเรารักใครแบบนั้นไม่เป็น เราไม่ได้รู้สึกเต็มแบบนั้นได้ด้วยตัวเอง
จากการที่ผมหาข้อมูลมา นี่คือโรคขาดความรัก หรือ Insecure In Love มันเกิดมาจากชีวิตในวัยเด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่มีปัญหา ไม่อบอุ่น เช่นพ่อแม่แยกทางกัน หรือมีความรุนแรงภายในบ้าน ฯลฯ หากอ่านรายละเอียดดูเราจะรู้ว่า มันก็น่ามีสาเหตุมาจากเรื่องนั้นจริงๆ แต่ปัญหาคือ เรารู้สาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ก็จริง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราหาย และเราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว มันเหมือนกับเป็นโปรแกรมอัตโนมัติที่ติตเราเรามาซะแล้ว
ชีวิตและความสุขผมตอนนี้ขึ้นๆ ลงๆ คือ ถ้าผมไปชอบใครสักคนและเค้าชอบผมกลับ ผมจะมีพลังในการดำเนินชีวิตที่สูงมาก มีการวาดฝันอนาคตที่สดใส มีแรงทำงานได้อย่างไม่เหนื่อย แต่พอเค้ารู้สึกไม่ดีกับเราหรือทิ้งเราไป ผมก็หมดพลังชีวิตและไม่อยากทำอะไรต่ออีก และ ยังคอยมองหาคนอื่นเพื่อเข้ามาเติมพลังต่อไป พอได้มาแล้วก็อยากพบ อยากเจอ อยากให้เค้ามาอยู่ข้างเราตลอดเวลา จนต้องคอยห้ามตัวเองเพราะกังวลกลัวจะเสียเค้าไป และ เราก็จะเสียเค้าไป เพราะเราเป็นแบบนี้ เหมือนเรายังไม่มีความพร้อมที่จะรักใครได้อย่างถูกต้อง
ผมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วครับ แต่ผมไม่รู้ว่า จะมีทางออกอย่างไร ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง มาแชร์วิธีการหรือให้กำลังใจกันหน่อยครับ
ช่วยด้วยครับ ผมเป็นโรคขาดความรัก
ถ้าบอกใครๆ ว่าเราเป็นโรคขาดความรัก คนที่ฟังคงจะขำ หาว่าเราเล่นมุกตลก แต่จริงๆ แล้วคนที่เป็นโรคนี้ไม่ตลกด้วยเลย
เคยมั้ยที่รู้สึกว่าชีวิตเหมือนกับคนหลงทางอยู่ในทะเลทราย เหนื่อย ร้อน มองหาที่พัก ที่จะหลบแดดไม่เจอ แต่ก็ต้องผลักตัวเองให้เดินต่อไป เพราะไม่อยากจะตายอยู่ตรงนี้ ...
ระหว่างนั้น เราใช้เวลาทุกวีนาทีมองหาแหล่งน้ำและร่มเงา เพื่อที่จะได้พักและมีแรงเดินต่อไป เมื่อเราพบแล้ว เราได้ดื่มน้ำเย็นๆ ชื่นใจ ได้นอนพักให้หายเหนื่อย เรารู้สึกดีจนไม่อยากจากไปไหน หรือ คิดอีกอย่างคืออยากให้ทางที่เดินต่อไปข้างหน้าเป็นแบบนี้ไปตลอด
เราเป็นคนๆ หนึ่งที่มีความรู้สึกโหยหาใครสักคนหนึ่ให้มาอยู่กับเรา เราอยากได้ความรักจากเค้า เหมือนกับว่าเราต้องการ และเราไม่เคยได้จากที่ไหนมากก่อน
พอเราได้มาแล้ว เราอยากให้เค้าอยู่กับเราตลอดไป เหมือนกับเค้าเป็นชีวิต เค้าเป็นร่มเงา เค้าเป็นความสุขในชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของเรา เราทำตัวติดกับเค้า อยากให้เค้าอยู่ข้างๆ เราตลอดเวลา
และพอเราเสียเค้าไป เราก็ไม่สามารถมีความสุขในชีวิตได้ เราไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะเดินไปต่อได้อย่างไร เราไม่มีจุดหมาย เราไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร เราต้องกลับมาหลงทางในทะเลทรายที่ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย มองไม่เห็นจุดหมายข้างหน้านี้อีกแล้ว
และมันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเราจะได้คบกับคนที่เรารักกี่คนก็ตาม มันก็คบกันไม่ยั่งยืน เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติในตัวเรา ที่เราต้องฝากชีวิตและความสุขไว้กับเค้า ทำให้เค้าอึดอัดและไม่มีที่วาง ไม่มีเวลาส่วนตัว หรือเค้ารู้สึกว่า ต้องคอยมารับผิดชอบชีวิตเรา
เราอยากมีความรักแบบคนปกติทั่วไป ที่ต่างฝ่ายก็มีความเต็มทั้งคู่ มาอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องระแวงไม่ต้องกังวล มีความสุขด้วยกันไปนานๆ แต่เราไม่รู้ว่าจะทำยังไง เพราะเรารักใครแบบนั้นไม่เป็น เราไม่ได้รู้สึกเต็มแบบนั้นได้ด้วยตัวเอง
จากการที่ผมหาข้อมูลมา นี่คือโรคขาดความรัก หรือ Insecure In Love มันเกิดมาจากชีวิตในวัยเด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่มีปัญหา ไม่อบอุ่น เช่นพ่อแม่แยกทางกัน หรือมีความรุนแรงภายในบ้าน ฯลฯ หากอ่านรายละเอียดดูเราจะรู้ว่า มันก็น่ามีสาเหตุมาจากเรื่องนั้นจริงๆ แต่ปัญหาคือ เรารู้สาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ก็จริง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราหาย และเราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว มันเหมือนกับเป็นโปรแกรมอัตโนมัติที่ติตเราเรามาซะแล้ว
ชีวิตและความสุขผมตอนนี้ขึ้นๆ ลงๆ คือ ถ้าผมไปชอบใครสักคนและเค้าชอบผมกลับ ผมจะมีพลังในการดำเนินชีวิตที่สูงมาก มีการวาดฝันอนาคตที่สดใส มีแรงทำงานได้อย่างไม่เหนื่อย แต่พอเค้ารู้สึกไม่ดีกับเราหรือทิ้งเราไป ผมก็หมดพลังชีวิตและไม่อยากทำอะไรต่ออีก และ ยังคอยมองหาคนอื่นเพื่อเข้ามาเติมพลังต่อไป พอได้มาแล้วก็อยากพบ อยากเจอ อยากให้เค้ามาอยู่ข้างเราตลอดเวลา จนต้องคอยห้ามตัวเองเพราะกังวลกลัวจะเสียเค้าไป และ เราก็จะเสียเค้าไป เพราะเราเป็นแบบนี้ เหมือนเรายังไม่มีความพร้อมที่จะรักใครได้อย่างถูกต้อง
ผมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วครับ แต่ผมไม่รู้ว่า จะมีทางออกอย่างไร ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง มาแชร์วิธีการหรือให้กำลังใจกันหน่อยครับ