เราเป็นเด็กปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งค่ะ เรียนมาได้เกือบสองเทอมแล้วเกิดความรู้สึกเคว้งคว้างขึ้นทุกวัน รู้สึกเหมือนชีวิตมันกลวงเปล่าไร้แก่นสาร ไม่รู้ว่าเรียนไปเพื่ออะไรเรียนไปทำไม เรามีตัวตนเพื่อใครหรือเป็นอะไร

เรามีมายเซ็ทที่โดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็กว่าต้องสอบโรงเรียนนี้นะ เข้าที่นี่ เข้ามหาลัยนี้ ถึงจะเรียกว่าประสบความสำเร็จ ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ เราเดินตามทางนั้นมาตลอดจนพอโตมาเริ่มสงสัยตัวเองว่าจริงๆแล้วเราชอบอะไรหรือเป็นอะไรกันแน่555 พอถึงตรงนี้ๆจริงๆแล้วมันมีคำถามว่าแล้วไงต่อ เพราะที่เหลือมันคืออนาคตของเราทั้งนั้น

เรามีครอบครัวที่รักเรา มีเพื่อนที่เข้าใจ แต่สุดท้ายเหมือนคนเหล่านั้นเข้าไม่ถึงเราจริงๆ รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้อยู่บ่อยครั้ง

รู้สึกว่าเราต้องเป็นทุกอย่างที่โลกอยากให้เป็น ที่คนบอกว่าดี เป็นความรับผิดชอบของเราที่ต้องเป็นแบบนั้น ไม่งั้นคือล้มเหลว

เราแคร์สายตาคนอื่นมากๆ ยิ่งคนรู้จักจะยิ่งแคร์ว่าเค้าจะมองเราว่าเป็นยังไง พอคนนึงชอบแบบนี้ เราก็เปลี่ยนตามเค้าจนรู้สึกว่าตัวเองไร้แก่นสาร ไม่มีอะไร ไม่มีความสามารถ ไม่เก่ง หัวช้า ไม่น่าคบ ไม่มีอะไรดีเลย ไม่รู้สึกถึงคุณค่าของตัวเองเลย

อยากออกไปทำอะไรตามใจตัวเองก็กลัวว่าคนอื่นจะมองเรายังไง

ทำยังไงให้หาจุดยืนให้ชีวิตได้ดีคะ อ่านหนังสือจิตวิทยามาก็หลายเล่ม เหมือนจะใช้ได้ แต่มันก็ทำให้เราสุดโต่งไปก็หลายครั้ง

ความเป็นตัวของตัวเองนี่คือยังไง ต้องทำยังไงถึงจะเป็นตัวของตัวเอง