เรื่องมีอยู่ได้บอกเลิกแฟนด้วยเหตุผลว่าเราอยู่ห่างกันเกินไป เราไม่ได้เรียนรู้นิสัยการใช้ชีวิตด้วยกันเลย

คือตัวจขกท.เรียนอยู่เมืองนอกและหลังจากเรียนจบก็ต้องทำงานคือทุนอีกหลายปีและครอบครัวพ่อแม่จขกท.ก็อยู่ที่เมืองนอกเหมือนกัน แฟนก็เป็นลูกคนเดียวอยู่ที่ประเทศไทย 1 ปีเราแทบไม่ได้เจอกันเลยปีทีแล้วเราเจอกัน2ครั้ง เวลาไม่ถึง 4 วันด้วยซ้ำ แฟนจขกท.เองก็ไม่สามารถย้ายมาอยู่กับจขกท.ได้ด้วยความเป็นลูกคนเดียว  เวลาที่ตัวจขกท.เองเหนื่อย อยากกอดเขาอยากคุยกับเขาแบบตรงๆไม่ใช่ผ่านจอมือถือมันทำไม่ได้เลยมันเหมือนกับเราเป็นเพื่อนที่อยู่ห่างกันมากกว่า เราไม่ได้เรียนรู้อะไรซึ่งกันและกันเลย เลยเลือกที่จะบอกเขาตั้งแต่ตอนนี้เพราะไม่อยากรั้งเขาไว้กับเรา รู้สึกผิดกับเขามากเลย พอบอกเลิกแล้วตัวจขทก.เองก็รู้สึกใจหายขึ้นมาทันที รู้สึกเหงาแถมรู้สึกว่าเราทำดีแล้วใช่ไหม เพราะความสัมพันธ์ของเราดูยังไงก็ไปไม่รอด รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากเลย แล้วก็เป็นห่วงความรู้สึกเขาด้วย ว่าเขาก็ทำงานไหวไหมเขาจะกินข้าวหรือเปล่า ตอนนี้ความรู้สึกพวกนี้ตีกันไปหมดเลย

มีวิธีทำให้ความรู้สึกแบบนี้หายไปไหม