สวัสดีค่ะเราเป็นนักเรียนชั้น ม. 6 มีความรู้สึกดีดีหรือเรียกว่ารักก็ได้ให้กับครูที่เคยเรียนตอน ม. 5
ตอน ม. 5 ไม่ได้มีความผิดปกติอะไรแต่มีมองกันบ้างจ้องตากันบ้างเขินกันบ้างแต่ไม่มีอะไรกันเกินเลยไม่มีสิทธิพิเศษอะไรครูเค้าปฏิบัติตัวกับเราเหมือนนักเรียนคนทั่วไปไม่เคยมีบอกข้อสอบก่อนตลอดระยะเวลาหนึ่งปีการศึกษาที่ผ่านมาเราสองคนไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีเลย เหมือนครูกับนักเรียนทั่วไปแค่ต่างคนก็ต่างรู้ว่ามีใจให้กันแค่นั้น เราก็ขึ้นชั้น ม. 6 ตามปกติครูเค้าก็ก็ยังเป็นครูสอนคณิตศาสตร์นักเรียน ม. 5 ทุกปีการศึกษาพอขึ้น ม. 6 เราก็ไม่ได้เรียนกับครูแล้ว
ตอนนี้เราอยู่ชั้น ม. 6 เรียนมาได้หนึ่งเทอมการศึกษาและมีแพลนไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ อังกฤษ ด้วยความว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเรียนคณิตศาสตร์เป็นคนเรียนคณิตศาสตร์ได้ไม่ดีและเราก็เข้าหาครูเค้าด้วยการเอาโจทย์เลขไปถามทุกวันถามว่าอยากรู้คณิตศาสตร์ขนาดนั้นเลยหรอคงไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่เพราะเราไม่ชอบแต่เราอยากใกล้ครูเขา มีอยู่วันหนึ่งเราประสบปัญหาชีวิตครูเขาก็มาคุยกับเราที่ห้องสอนของเขาเพราะเราเอาโจทย์เลขไปถามเค้าก็เลยคุยกับเราเรื่องปัญหาชีวิตและเราสังเกตได้ว่าเค้าร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหลออกมารับรู้ได้ถึงความทุกข์ที่เขามีแทนเราอย่างมาก เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองวันนั้นก็คุยเรื่องปัญหาชีวิตกันมันโรแมนติกอะไรจะร้องไห้มากกว่า หลังจากนั้นเราก็อยู่ด้วยกันสองต่อสองทุกวันตอนเย็น คุยเรื่องคณิตศาสตร์เป็นส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้คุยเรื่องส่วนตัว แต่หัวใจเราเต้นวูบวาบมันเร้าร้อนและหักห้ามใจตัวเองไม่ให้จะจูบเขาเพราะในหัวเราตอนนั้นไม่ได้มีคณิตศาสตร์อยู่ในหัวเลย เป็นแบบนี้ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองจ้องตากันเขินกันหน้าแดง เพราะในตอนนั้นในหัวเรามันคิดไปแล้วว่าต้องจูบและถึงขั้นมีอะไรกันมันแทบหักห้ามตัวเองไม่ได้ หน้าใกล้กันจนเกือบจะจูบแต่เราผลักเขาออกเพราะในหัวอีกความคิดหนึ่งคือคิดว่าเค้าเป็นครู และในทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกันเป็นแบบนี้ทุกวันแต่เราก็ไม่ได้จูบกันและก็ไม่ได้มีอะไรกันเกินเลย ทั้งเราสองคนต่างรู้ว่ามีใจให้กันและชอบกันเจอกัน เราก็จะมองหากันและส่งสายตาให้กันตลอดถึงแม้ว่าจะพยายามตีตัวออกห่างกันไม่ให้ครูในโรงเรียนสงสัยเพราะโดยปกตินิสัยเราส่วนตัวไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครยกเว้นครูคนนี้ที่เราสนิท และในช่วงนี้ก็ปิดเทอมเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเหลือที่นี่อีกหนึ่งเทอมและเราต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ ตอนนี้มีความรู้สึกว่ารักเค้ามากเรียนจบอยากขอเป็นแฟนและเค้ามีแพลนที่จะลาออก เค้าไม่ได้ทำอะไรเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ เค้าแค่อยากลาออกไปช่วยธุรกิจที่บ้าน เราคิดว่าถ้าเราจบ ม. 6 ไปแล้วขอครูเขาเป็นแฟนและในตอนนั้นเค้าคงเหลืออีกไม่กี่เดือนได้ออกจากราชการเพราะเขาเขียนใบลาออกไว้แล้วรอแค่พ้นตำแหน่งหรือปีงบประมาณ เราทั้งสองคนอายุห่างกัน 10 ปีเป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่แต่เราออกเเมนๆหน่อย ก็เลยอยากถามความเห็นของทุกคนค่ะว่าเราควรทำยังไงต่อเพราะปีหน้าเราต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ อาจจะได้เจอกันน้อยลงความคิดหรือความรู้สึกแบบนี้มันจะยังอยู่หรือเปล่าและเราควรทำอย่างไรกับชีวิตควรเลือกไปเรียนต่อหรือ เรียนที่ไทยและได้อยู่กับเขาเพราะเราสองคนต่างรู้ดีว่ามีใจให้กันและชอบกันถ้าขอเป็นแฟนก็คงได้เป็นแฟนแต่มันมีช่วงนึงที่เค้าตีตัวออกห่างจากเราเพราะอยากคงตัดใจเราจะไปเรียนต่อแต่ก็ตัดกันไม่ได้ ตอนนี้เราทรมานไม่รู้จะเลือกอนาคตตัวเองหรือว่าเลือกเขาตัดสินใจไม่ถูกขอถามความคิดเห็นของทุกคนก่อนนะคะ
ย้ำย้ำนะคะว่าเราสองคน ไม่เคยบอกข้อสอบกันและกันล่วงหน้าทำไป ไม่เคยบอกข้อสอบกันและกันล่วงหน้าทำไปตามเกณฑ์วันเวลาที่โรงเรียนกำหนดทั้งหมดเราไม่เคยได้รับสิทธิพิเศษอะไรจากนักเรียนคนอื่นค่ะ ตอนที่เราได้อยู่สองต่อสองก็ไม่ได้เป็นตอนที่ครูเค้าสอนเราแล้ว
นักเรียนชอบครู
ตอน ม. 5 ไม่ได้มีความผิดปกติอะไรแต่มีมองกันบ้างจ้องตากันบ้างเขินกันบ้างแต่ไม่มีอะไรกันเกินเลยไม่มีสิทธิพิเศษอะไรครูเค้าปฏิบัติตัวกับเราเหมือนนักเรียนคนทั่วไปไม่เคยมีบอกข้อสอบก่อนตลอดระยะเวลาหนึ่งปีการศึกษาที่ผ่านมาเราสองคนไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีเลย เหมือนครูกับนักเรียนทั่วไปแค่ต่างคนก็ต่างรู้ว่ามีใจให้กันแค่นั้น เราก็ขึ้นชั้น ม. 6 ตามปกติครูเค้าก็ก็ยังเป็นครูสอนคณิตศาสตร์นักเรียน ม. 5 ทุกปีการศึกษาพอขึ้น ม. 6 เราก็ไม่ได้เรียนกับครูแล้ว
ตอนนี้เราอยู่ชั้น ม. 6 เรียนมาได้หนึ่งเทอมการศึกษาและมีแพลนไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ อังกฤษ ด้วยความว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเรียนคณิตศาสตร์เป็นคนเรียนคณิตศาสตร์ได้ไม่ดีและเราก็เข้าหาครูเค้าด้วยการเอาโจทย์เลขไปถามทุกวันถามว่าอยากรู้คณิตศาสตร์ขนาดนั้นเลยหรอคงไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่เพราะเราไม่ชอบแต่เราอยากใกล้ครูเขา มีอยู่วันหนึ่งเราประสบปัญหาชีวิตครูเขาก็มาคุยกับเราที่ห้องสอนของเขาเพราะเราเอาโจทย์เลขไปถามเค้าก็เลยคุยกับเราเรื่องปัญหาชีวิตและเราสังเกตได้ว่าเค้าร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหลออกมารับรู้ได้ถึงความทุกข์ที่เขามีแทนเราอย่างมาก เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองวันนั้นก็คุยเรื่องปัญหาชีวิตกันมันโรแมนติกอะไรจะร้องไห้มากกว่า หลังจากนั้นเราก็อยู่ด้วยกันสองต่อสองทุกวันตอนเย็น คุยเรื่องคณิตศาสตร์เป็นส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้คุยเรื่องส่วนตัว แต่หัวใจเราเต้นวูบวาบมันเร้าร้อนและหักห้ามใจตัวเองไม่ให้จะจูบเขาเพราะในหัวเราตอนนั้นไม่ได้มีคณิตศาสตร์อยู่ในหัวเลย เป็นแบบนี้ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองจ้องตากันเขินกันหน้าแดง เพราะในตอนนั้นในหัวเรามันคิดไปแล้วว่าต้องจูบและถึงขั้นมีอะไรกันมันแทบหักห้ามตัวเองไม่ได้ หน้าใกล้กันจนเกือบจะจูบแต่เราผลักเขาออกเพราะในหัวอีกความคิดหนึ่งคือคิดว่าเค้าเป็นครู และในทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกันเป็นแบบนี้ทุกวันแต่เราก็ไม่ได้จูบกันและก็ไม่ได้มีอะไรกันเกินเลย ทั้งเราสองคนต่างรู้ว่ามีใจให้กันและชอบกันเจอกัน เราก็จะมองหากันและส่งสายตาให้กันตลอดถึงแม้ว่าจะพยายามตีตัวออกห่างกันไม่ให้ครูในโรงเรียนสงสัยเพราะโดยปกตินิสัยเราส่วนตัวไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครยกเว้นครูคนนี้ที่เราสนิท และในช่วงนี้ก็ปิดเทอมเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเหลือที่นี่อีกหนึ่งเทอมและเราต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ ตอนนี้มีความรู้สึกว่ารักเค้ามากเรียนจบอยากขอเป็นแฟนและเค้ามีแพลนที่จะลาออก เค้าไม่ได้ทำอะไรเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ เค้าแค่อยากลาออกไปช่วยธุรกิจที่บ้าน เราคิดว่าถ้าเราจบ ม. 6 ไปแล้วขอครูเขาเป็นแฟนและในตอนนั้นเค้าคงเหลืออีกไม่กี่เดือนได้ออกจากราชการเพราะเขาเขียนใบลาออกไว้แล้วรอแค่พ้นตำแหน่งหรือปีงบประมาณ เราทั้งสองคนอายุห่างกัน 10 ปีเป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่แต่เราออกเเมนๆหน่อย ก็เลยอยากถามความเห็นของทุกคนค่ะว่าเราควรทำยังไงต่อเพราะปีหน้าเราต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ อาจจะได้เจอกันน้อยลงความคิดหรือความรู้สึกแบบนี้มันจะยังอยู่หรือเปล่าและเราควรทำอย่างไรกับชีวิตควรเลือกไปเรียนต่อหรือ เรียนที่ไทยและได้อยู่กับเขาเพราะเราสองคนต่างรู้ดีว่ามีใจให้กันและชอบกันถ้าขอเป็นแฟนก็คงได้เป็นแฟนแต่มันมีช่วงนึงที่เค้าตีตัวออกห่างจากเราเพราะอยากคงตัดใจเราจะไปเรียนต่อแต่ก็ตัดกันไม่ได้ ตอนนี้เราทรมานไม่รู้จะเลือกอนาคตตัวเองหรือว่าเลือกเขาตัดสินใจไม่ถูกขอถามความคิดเห็นของทุกคนก่อนนะคะ
ย้ำย้ำนะคะว่าเราสองคน ไม่เคยบอกข้อสอบกันและกันล่วงหน้าทำไป ไม่เคยบอกข้อสอบกันและกันล่วงหน้าทำไปตามเกณฑ์วันเวลาที่โรงเรียนกำหนดทั้งหมดเราไม่เคยได้รับสิทธิพิเศษอะไรจากนักเรียนคนอื่นค่ะ ตอนที่เราได้อยู่สองต่อสองก็ไม่ได้เป็นตอนที่ครูเค้าสอนเราแล้ว