เราทำร้ายตัวเองมาตั้งนานแล้ว และไม่ทำแล้วด้วย แต่แผลมันยังไม่หายดี จากที่แม่ไม่เห็น แต่ดันก็มาเห็น แล้วเขาก็ขยันขยอถาม เราบอกแมวขวน เขาก็ไม่ยอมเชื่อ ถามอยู่อย่างนั้นจนเรากดดัน เขาหาว่าเราทำเพราะผู้ชาย บอกว่าเราเป็นบ้า ซาดิส โรคจิต ด่าเรา ไม่ถามเราดี ๆ บอกว่าตัวเองก็เคยผ่านมาก่อน พอเราหมดความอดทนบอกไปว่าเพราะเขา เพราะเรากดดัน แต่เขาก็ไม่เชื่อบอกว่ามันคือข้ออ้าง อย่าเอาเขามาอ้าง ก็คือมันหลายครั้งที่เราเครียดร้องไห้เพราะแม่ แม่ด่าเรา เขาบอกว่าเราอกตัญญูแต่เขาบอกว่าไม่เคยด่าอย่างนั้น แต่เขาเคยพูดเราจำมันได้ดี เขาบอกว่าเราไม่เคยเคารพเขา เราเอาแต่ใจ เราไม่เคยรักเขา รักแต่กับคนอื่น คนอื่นที่คือยายเราญาติพี่น้องเราร่วมสายเลือดของแม่เอง เพราะเราสนิทก็เลยทำตัวสนิทกับแม่ แต่แม่กินเหล้าแล้วชอบบอกเราว่าเราไม่เคยรักเขา เราเกลียดเขาอย่างนู่นอย่างนี้ พอเขาพูดกระทบจิตใจเราบังคับไปงานบริษัทพ่อเลี้ยง แล้วเขาก็ด่าเราว่าเคารพกันหน่อย จะเป็นจะตายห่ารึไง เราก็เลยเผลอพลั้งมือทำร้ายตัวเองไปตอนเขามาส่งเรากลับบ้านก่อน เราปวดหัว เราอยากกรี๊ด ในตอนที่แม่รู้แล้วเขาก็ร้องไห้และบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเราอีกถ้าเป็นเพราะแม่ที่ทำให้เราทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ถึงบ้านเขากระหน่ำร้องไห้ ส่วนเราไปร้องไห้ในห้องน้ำ เหมือนเป็นคนบ้าไร้สติเลย พอหลับตาเห็นความมืดแล้วมันรู้สึกดีไม่โดดเดี่ยว เราได้แต่กอดตัวเองแล้วกรี๊ดออกมาแบบไม่มีเสียง จิกเนื้อตัวเอง ขวนตัวเอง เราเอาคัตเตอร์เข้าไปนะ แต่ไม่ได้ทำเพราะแม่รู้แล้ว ก็ไม่รู้ควรกรีดตรงไหนอีก ก็เลยไม่ทำ แล้วจากที่เขานอนร่วมห้องกับเรา เขาก็ออกไปนอนข้างนอกคนเดียว

คือเราเป็นฝ่ายผิดใช่ไหม...