ตามหัวข้อเลยค่ะ  เวลาอยู่คนเดียวทีไรก็ชอบกลับไปนึกถึงวันเก่าๆที่เรามีความสุขกับเขาซึ่งพอเรานึกถึงเรากลับยิ้มแต่ยิ้มทั้งน้ำตาค่ะ อารมณ์มันแบบมีความสุขที่นึกถึงแต่ก็ทุกข์ในเวลาเดียวกันค่ะ ที่ทุกข์เพราะมันไม่สามารถกลับมารู้สึกแบบเดิมได้  แล้วพอเวลาเราเจอปัญหามาเรายิ่งคิดถึงเขาค่ะเหมือนเรายังอยากมีเขาคอยอยู่ข้างๆซึ่งเขาก็คงไม่ได้นึกถึงหรือคิดถึงเราแล้ว  ทั้งๆที่เราพยายามแล้วที่จะไม่นึกถึงพยายามไม่คิดมากให้ใจตัวเองอ่อนแอแต่สุดท้ายเรากลับไปรู้สึกแบบเดิม   เวลาเห็นเขามีความสุขเราก็ดีใจนะคะอย่างน้อยเขาก็มีความสุขมากกว่าอยู่กับเรา  แต่เราก็เสียใจค่ะเสียใจที่ดูแลเขาให้มากกว่านี้ไม่ได้เสียใจที่ทำตามที่เคยพูดด้วยกันไว้ไม่ได้  เห้อ...ก็ยังอยากคุยกับเขาอยู่นะคะถึงจะรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ก็เถอะแต่หวังว่าสักวันเรากับเขาคงจะได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง😂