คือเริ่มเรื่องเลย สามีดิฉันเป็นคนต่างชาติ ดิฉันอายุ26สามีอายุ49 ก่อนคลอดลูกความสัมพันธ์ระหว่างสามีและดิฉันอยู่ในระดับดี ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจกันบ้างบางเวลา ส่วนมากที่ทะเลาะกันเพราะดิฉันเป็นคนไม่ชอบพูดไม่ชอบถกเถียงเพราะส่วนมากจะจบด้วยการที่ทะเลาะกันจนบานปลายใหญ่โตดิฉันเลยเลือกที่จะเงียบและไม่พูด แต่พอไม่พูดและเงียบสามีก็เริ่มที่จะเป็นบ้าและโมโหตะโกนตะคอกเสียงดังลั่นบ้านมากจนดิฉันไม่รู้จะทำยังไงกับความสัมพันธ์นี้แล้ว ยิ่งหลังคลอดลูกออกมาแล้วคือดิฉันเลี้ยงลูก24ชั่วโมงบวกกับเป็นแม่บ้านด้วย(สามีลาออกจากงานมาช่วยเลี้ยงลูกแบบเต็มตัวตอนลูกเกิดได้3เดือน((ที่สามีออกจากงานเพราะค่าเงินผันผวนแล้วโดนเจ้านายกดเงินเดือน(((ได้รับเงินเดือนเป็นเรทดอลล่าร์ เดือนละ5,000ดอลล่าร์ ค่าเงินประเทศที่อยู่ 6 เหรียญ เท่ากับ 1 ดอลล่าร์ แต่เจ้านายจะคิดเงินเดือนให้เป็น 5,000x4 ซึ่งสามีไม่โอเครกับตรงนี้เลยลาออกด้วยส่วนนึ่ง อีกส่วนนึ่งมาจากดิฉันตรงที่ว่าเราอยู่ต่างประเทศคนเดียว ญาติสามีไม่มีใครสามารถให้เวลามาช่วยเราเลี้ยงลูกเวลาที่ทำงานบ้านได้เลยค่ะ ซึ่งทำให้เราเครียดมากๆ เพราะแค่จะขอวางลูกไว้แล้วไปเข้าห้องน้ำทำธุระหนักยังต้องอุ้มลูกไปให้นมในห้องน้ำด้วยเลยค่ะ )คือพูดตรงๆ มีสามีมาช่วยก็รู้สึกดีขึ้นมากค่ะที่มีคนมาคอยแบ่งเบาภาระเรื่องที่บ้าน แต่ผลกระทบทางจิตใจของดิฉันมันมากจังค่ะตั้งแต่ที่สามีออกจากงานมาช่วยดูลูก อันนี้ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเครียดจากการที่ต้องเลี้ยงลูกด้วยหรือป่าว คือยอมรับว่าสถานะเรื่องบนเตียงห่างกันไปโดยสิ้นเชิงเลยค่ะ คลอดลูกมาได้เกือบ8เดือน มีกันแค่ครั้งเดียวค่ะ แยกเตียงนอนกันมา5เดือนแล้วค่ะ แต่ก็ยังมีเล่นมีกอดจูบกันเหมือนเคย แต่จุดพีคมันอยู่ตรงที่ว่า ดิฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ความสัมพันธ์ระหว่างดิฉันกับสามีกลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ เพราะตอนนี้ในหัวดิฉันมองอะไรก็เป็นแง่ลบไปหมดค่ะ อยากออกนอกบ้านไปเดทกับสามีกัน2คนก็ทำไม่ได้แล้วเพราะมีลูก สามีก็มีแต่จะผลักดันให้ลูกเข้ามาอยู่ในชีวิตให้ดิฉันยอมรับกับการมีชีวิตแบบนี้ ไม่ใช่ว่าดิฉันไม่รักลูกนะค่ะ แต่ตั้งแต่ดิฉันเลี้ยงลูกคือดิฉันไม่มีเวลาให้ตัวเองอีกเลยค่ะ ถึงจะมีก็ไม่ถึง2ชั่วโมงค่ะ แม้แต่เวลาจะคิดทบทวนอะไรตัวเองยังไม่มีเลยค่ะซึ่งตรงนี้ทำให้ดีฉันมีปัญหากับสามีด้วยค่ะ เพราะเวลาสามีถามว่าดิฉันจะเอายังไง ดิฉันต้องการอะไร ดิฉันตอบสามีไม่ได้ค่ะ สามีเลยโมโหหนักมาก คือดิฉันสับสนมึนงงไปหมดแล้วค่ะกับชีวิตไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ไม่รู้จะทำอะไรก่อน-หลังแล้ว คือดิฉันเป็นคนคิดทบทวนอะไรนานค่ะ คิดซับคิดซ้อนคิดหลายชั้นคิดหลายตลบจนมันปั่นไปหมดในหัวด้วยค่ะ บางทีดิฉันก็อยากไปพบจิตแพทย์จริงๆจังๆนะค่ะ กับอาการที่เป็นแบบนี้ จนทะเลาะกันมาหลังๆสามีเริ่มเฉยชาค่ะเริ่มลงไม่ลงมือ เริ่มตะคอกตะโกนเสียงดังลั่นใส่หน้า(ครั้งแรกเอามือกระทุ้งปากเพราะไม่ยอมพูด((ครั้งที่2โดนตบหน้า1ครั้ง(((ครั้งที่3ทำท่าเหมือนจะต่อยค่ะ) ซึ่งทุกๆเหตุการณ์คือมีลูกอยู่ด้วยตลอดและเวลาทะเลาะกันแบบนี้สามีจะชอบเอาลูกไปอุ้มไว้ตลอดค่ะ ดิฉันจะขออุ้มเอาลูกมาไว้กับตัวเองก็ไม่ยอมให้ค่ะ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้ความรู้สึกของดิฉันยิ่งแย่ลงไปทุกๆทีค่ะ เพราะทะเลาะกันทุกครั้งลูกก็น้องไห้ตกใจกลัวทุกครั้ง ไม่ใช่ว่าไม่อยากปกป้องลูกนะค่ะ แต่ดิฉันไม่อยากให้ลูกขาดพ่อค่ะ เพราะดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่แตกแยกค่ะ พ่อติดการพนัน แม่มีชู้ ขาดการดูแลเอาใจใส่ค่ะ ดิฉันไม่อยากให้ลูกโตมาแล้วมีชีวิตแบบดิฉัน ดิฉันเลยทนอยู่ค่ะ ซึ่งถามดิฉันว่าความดีของสามีดิฉันมีไหมก็มีค่ะ คือเป็นคนแบบสุดขั่ว2บุคลิคค่ะ คือถ้าดีก็ดีใจหายค่ะ แต่ถ้าโกรธโมโหเลยคือก็สุดค่ะ เลยอยากจะถามทุกคนค่ะว่าดิฉันควรจะปรับตัวตรงไหนบ้างค่ะที่จะสามารถรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้อ่ะค่ะ ถ้าพิมพ์อาจจะงงๆไปก็ขออภัยด้วยนะค่ะ