ผมขอเกริ่นก่อนว่านี่เป็นความรักของผมเอง ไม่มีการแต่งเติมใดๆทั้งสิ้น มันเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า อภัยคือรักใช่หรือเปล่า หรือผมโง่เองที่ยังอยู่

ความสุขครั้งแรก
คือวันที่ผมได้เจอเธอครั้งแรก ถึงจะต่างจากที่คิดไว้นิดหน่อยผมก็ยังมีความสุข(น้ำเน่าป่ะหละ555)..

ความสุขครั้งที่ 2
คือตอนนั้นเราเป็นแค่คนคุยกัน เธอจะเลิกคุยกับผมเพราะรู่สึกกับผมมากขึ้น ผมเลยง้อเธอแล้วเธอก็กลับมา..

ความทุกข์ครั้งแรก
เธอโกหกผม และไปกินเหล้ากับคนคุยอีกคน ผมเป็นห่วงเธอแทบบ้า ทักหาโทรหาทุกคนที่สามารถติดต่อได้ แม้กระทั้งพ่อของเธอ555..

ความสุขครั้งที่ 3
ตอนนั้นเธอมีคนคุยอีกคน แต่เธอเลือกผม..

ความสุขครั้งที่ 4
เธอไว้ใจให้ผมพาไปเที่ยวทะเลกัน 2 คน(แล้วผมก็ไม่ได้ทำอะไรเธอเลย แมนป่ะหละ555)..

ความทุกข์ครั้งที่ 2
เราไปเที่ยวทะเลด้วยกันแต่เธอนอนคุยโทรศัพท์กับคนอื่น555(อดทนเก่งมั้ยหละกู)..

ความสุขครั้งที่ 5
เธอจะทิ้งผมไปอีกครั้งเพราะเธอกลัวความรู้สึกที่มีให้ผมมากเกินไป ผมง้อและเธอกลับมา..

ความสุขครั้งที่ 6
เธอเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า ผมพาเธอไปมองดูดวงดาว และเธอหายเศร้า

ความสุขครั้งที่ 7
เราไปดูหนังด้วยกัน หลังจากนั้นผมเดินไปส่งเธอ ผมขอเธอเป็นแฟน(ตื่นเต้นกลัวโดนปฎิเสธอีก555) เธอตกลงยอมเป็นแฟนผม..

ความทุกข์ครั้งที่ 3
เราทะเลาะกัน เธอเดินหนีผม(เรื่องเดียวที่ผมขอคือทะเลาะกันอย่าเดินหนี) เธอไปกินเหล้ากับเพื่อน แล้วกลับมาง้อผม ผมเสียความรู้สึกมากที่สุดที่เคยเสีย แต่ผมอภัยให้เธอ..

ความสุขครั้งที่ 8
วันนั้นวันวาเลนไท ผมแอบซื้อดอกกุหลาบให้เธอ เธอดีใจจนร้องไห้และกอดผมไว้..

ความทุกข์ครั้งที่ 4
เราทะเลาะและเธอเดินหนีอีกครั้ง ผมเสียความรู้สึกอย่างมากอีกครั้ง เธอกลับมาขอโทษ และผมอภัยให้

ความสุขครั้งที่ 9
ผมต้องฝึกงานต่างจังหวัดเธอร้องไห้งอแง ไม่ยอมให้ผมไป ผมก็ไม่อยากไปผมอยากอยู่ข้างๆเธอตลอดเวลา เธอเข้าใจและไปหากันบ่อยขึ้นแทนการอยู่ด้วยกัน

ความทุกข์ครั้งที่ 5
เราทะเลาะกันอีกครั้งและเธอเดินหนีหายไป ผมตามหาเธอแต่ไม่เจอ จนเธอบอกว่าอยู่ที่ไหน มันเป็นการทะเลาะที่รุนแรงมากที่สุดที่เจอมา ถึงขนาดที่ผมทำผิดไปโดยการพาเธอกลับไปส่งที่หอ(อันนี้ทำใจลำบากที่สุดในชีวิต ยิ่งกว่าตอนแอดมิดชั่นอีก555) เธอรั้งผมไว้ เธอคุกเข่า เธออ้อนวอนขอให้ผมอยู่ ผมบอกเธออย่าทำแบบนี้ ขึ้นห้องไปสงบสติอารมก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยแชทคุยกัน ตอนแรกเธอไม่ยอม แล้วผมก็ไม่ยอม เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนผมก็ร้องไห้ตาม เธอยอมกลับขึ้นห้อง ผมขี่มอไซออกมา และผมต้องจอดที่ปั้มที่ใกล้ที่สุดเพราะผมไม่อยากเสียเธอไป ผมบอกเธอผมให้โอกาส และเธอสัญญาจะเปลี่ยนแปลง

ความสุขครั้งที่ 10และต่อไป
ผมมีเธออยู่ข้างๆผมเสมอในวันที่ผมเจอเรื่องดีและเรื่องร้ายๆ วันที่ผมรถชน เธออยู่ข้างๆผม วันที่ผมท้อเธออยู่ข้างๆผม วันที่ผมเจอเรื่องร้ายๆเธออยู่ข้างๆผม และในวันที่เธอเจอเรื่องร้ายๆผมจะอยู่ข้างๆเธอ วันที่เธออึดอัดจากการทำงานผมจะอยู่ข้างๆเธอ ตั้งแต่นั้นมาความสุขของผมคือเธอได้เจอได้อยู่ด้วยกันผมต้องการแค่นั้น เธอจะทำอะไรผิดผมพร้อมอภัยให้เธอเสมอ

ความทุกข์ครั้งที่ 6
เราทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆ ผมจะไปส่งเธอ(ความผิดที่สุดในชีวิต) เธออ้อนวอน กอดขาผมไว้ เธอพนมมือ ความโกรธของผมหายไป มันกลายเป็นความเศร้า ผมบอกเธออย่าทำแบบนี้อย่าพนมมือ อย่ากอดขา อย่าคุกเข่า แล้วผมก็เข้าไปกอดเธอ..

ความทุกข์ครั้ฃที่ 7
เราทะเลาะกันเธอเดินหนี เธอกลับหอเธอด้วยตัวเอง ผมเอาสถานะออก(ผมผิดเองผมให้อารมอยู่เหนือความรู้สึกมากเกินไป) เราเลิกกัน และเธอไม่ให้อภัยผม(มันคงสมควรแล้ว)

ความทุกข์ครั้งที่ 8 และไม่รู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า
(สิ่งที่พิมลงไปนี้จะเป็นความเห็นส่วนตัวของผมคนเดียวซึ่งผมอาจจะเข้าข้างตัวเองก็ได้ พิจารณาขณะอ่านไปด้วยนะ)
ผมง้อเธออีกครั้ง เธอไม่ให้อภัยผม เธอบอกความรู้สึกเธอชินชาไปหมด หลังจากความทุกข์ครั้งที่ 5 เธอค่อยๆเก็บสะสมมันมาเรื่อยๆ เธอบอกว่าผมเป็นผู้ชายนิสัยไม่ดีที่ทำให้เธอต้องมาอ้อนวอนเธอให้เธอมาคุกเข่ากอดขาผมไว้ ทั้งที่ผมพูดทุกครั้งว่าอย่าทำ เธอบอกว่าเธอหมดรักผมแล้ว เธอบอกเธอให้โอกาสผมแต่เธอหมดรักผมแล้ว ตอนนี้ผมยังตามง้อเธออยู่แต่ผมไม่เข้าใจความหมายที่ว่า เธอให้โอกาสแต่เธอหมดรักผมแล้ว มันคืออะไรหรอ