อยู่ด้วยกันมา 5ปี มีลูก1คน เราสองคนมาทำงานที่กรุงเทพค่ะ เขาทำงานอยู่แถวๆอ่อนนุช เราอยู่ห้วยขวาง เขาพักอยู่ที่ทำงานค่ะ นานๆจะพาลูกไปหาทีนึงเพราะต่างคนต่างทำงานแทบไม่มีวันหยุด เราขายของช่วยป้าทุกวันแทบไม่มีวันหยุด กลับมาถึงห้องพักก็เกือบๆเที่ยงคืนทุกวัน วันๆแทบไม่ได้จับโทรศัพท์ บางทีเขาโทรมาเราก็ไม่ได้รับ จะได้คุยกันก็ตอนดึกๆแต่ส่วนใหญ่เขาจะคุยกับลูกมากกว่า เขาขี้ระแวงมากค่ะ ว่าเวลาเราไม่รับโทรศัพท์ก็ว่าเราคุยกับคนนั้นคนนี้ บางทีดึกๆมาถึงห้องเราเหนื่อยง่วงมาก ทั้งดูลูกทั้งขายของแทบไม่มีเวลานั่ง เรามาถึงก็นอนเลย ได้คุยกันก็นิดๆหน่อย เขาก็หาว่าเราวางจากเขาแล้วแอบคุยกับคนอื่น เราบอกแล้วบอกอีกว่าเราไม่เคยคิดจะคุยกับใคร วันๆแทบไม่มีเวลาจับโทรศัพท์ กินข้าวแค่วันละมื้อ กินอิ่มบ้างไม่อิ่มบ้างเพราะที่ร้านป้าเราขายหลายอย่างค่ะ ต้องเตรียมของเยอะ เราเหนื่อยมากแต่ละวัน ยิ่งมาเจอเขางี่เง่าขี้ระแวงเรายิ่งเหนื่อยค่ะ เราไม่เคยคิดเรื่องอะไรไร้สาระแบบนี้ คิดแต่ว่าอนาคตลูกต้องดีกว่านี้ มีที่เรียนดีๆ แถมเราก็เรียนรามด้วยค่ะ อยากมีวุฒิไว้สมัครงานดีๆ เลี้ยงลูกได้ดีๆลูกจะได้ไม่ต้องอายใครว่ามีแม่จบแค่ ปวช. เราไม่เคยคิดเรื่องไร้สาระเรื่องกิ๊กเรื่องอะไรแบบนี้เลยค่ะ สามีเราก็คอยแต่จะจับผิด บางทีเขาก็บ่นว่าเหนื่อยเงินน้อยอยากเปลี่ยนงาน แล้วเปลี่ยนงานมาไม่รู้กี่ที่แล้วไม่เคยมีความอดทนเลย เราก็บอกว่าถ้าเปลี่ยนแล้วงานใหม่แย่กว่าเดิมจะไม่ลาออกอีกเหรอ บอกใฟ้ทนทำไปก่อน เก็บเงินมีเงินสำรองค่อยหาใหม่ นี่ทำยังไม่ถึงเดือนจะลาออกอีกแล้ว ย้ายงานเปลี่ยนงานมาไม่รู้กี่ครั้ง ป้าเราพามาขายของก็ไม่เป็นเรื่อง ขายได้น้อยก็หงุดหงิดก็โมโห พอให้ไปทำงานก็ไม่ทน เราเหนื่อยกับเรื่องนี้ไม่พอ ยังต้องมาเหนื่อยกับเรื่องขี้หึง ขี้ระแวงอีก ทำไมไม่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ให้ลูกให้เมียสบายสักที ทำที่ไหนๆก็บอกว่าเหนื่อย เงินน้อยๆๆ รำคาญมากค่ะ บางทีก็คิดนะว่าทนทำไม?
เวรกรรมคงไม่หมดต่อกันมั้ง.....😖😖