สวัสดีค่ะเพื่อนๆกระทู้นี้คือกระทู้แรกของเราผิดถูกต้องขออภัยด่วยนะ
เข้าเรื่องเลยละกัน คือ เรากะสามมีแต่งงานอยู่กินกันมาจะ2ปีแล้ว อย่าด่านะว่าทำไมคบมาเวลาแค่นี้ที่จริงมันมีมากกว่านั้น"..เรามีลูกด้วยกันคนนึงเพิ่งได้5เดือนก่อนที่เราจะท้องเรากะสามีก็ใช้ชีวิตตามปกติตามประสาคนเป็นแฟนกันไปไหนไปกันก้มีทะเลาะกันบ้างไรบ้างปกติค่ะ เราตัวติดกันตลอดจนเราท้องแระๆก้ยังเหมือนเดิมอยู่พอมาช่วงหลังๆใกล้จะคลอดรุ้สึกว่าเหมือนเราจะขี้หึงขี้ระแวงเห็นผญ.ที่ไหนก้หาว่าแฟนจะเอาไปหมดที่จิงแล้วสามีก้ดูน่าสงสัยจิงนี่"พอคลอดหลังจากนั้นเราก้มาอยู่กับแม่ให้แม่ช่วยดูลูกส่วนสามีก้อยู่อีกบ้านนึงเราอยู่คนละที่ค่ะตอนนี้แต่ไม่ไกลกันมากไปมาหากันอยู่ตลอดแต่เราก้ติดแหงกอยู่แต่บ้านไปไหนไม่ได้เพราะเราต้องทำหน้าที่คนเป็นแม่ส่วนสามีก้ทำงาน แน่นอนค่ะคนเป็นภรรยาอยู่แต่บ้านสามีทำงานเลิกงานไปหาเพื่อน(ก็มาหาเราแต่อยู่ไม่นาน)สามีอยู่ข้างนอกก็ต้องมีระแวงกันเป็นธรรมดาแต่ด้วยความที่เราขี้หึงมากเลยจะทำให้เขารำคาญจะคอยเช็คคอยถามตลอดไปไหนมาอยู่ที่ไหนกับใครบลาๆ..เขาก้เริ่มไม่พอใจหาว่าเราไม่เชื่อใจเขาจนทะเลาะกันหนักมากๆจนจะเลิกกันเลยแต่สามีก็ดีนะไม่เคยใช้อารมมาพูดมีแต่เหตุผลล้วนๆจนเราต้องก้มหน้ารับผิดว่าบางทีเราเองก้เย้อะไปแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก้มักจะทำตัวให้เราสงสัยอยู่นั่นแหล่ะจนบางทีเราก้คิดจะหยุด[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เดินตามคนที่ไม่เคยคิดจะหยุดเดินมันเหนื่อยค่ะท้อจนแทบจะทนไม่ไหวพอคิดจะไปต่อก้เกมือนจะไม่มีแรงแต่จะหยุดก้ทำใจไม่ได้เพราะเรามีลูกด้วยกันเหตุผลมันมีมากกว่าอะไรทั้งนั้นและเพราะเรารักเขามากด้วยเลยบอกกตบตัวเองไว้ว่าอดทนให้ถึงที่สุดจนถึงวันที่หมดแรงก้าวต่อไม่ไหวแล้วค่อยหยุดเดินคือเราจะรักเขาตามที่ใจเราอยากจะรักเจ้บคือเจ้บแต่ก้ไม่อยากอยู่โดยระแวงแต่สามีก้ชอบทำตัวน่าสงสัยเราเองก้ไม่อยากจะหาเรื่องทะเลาะจะทำยังไงดีกับปัญหาตอนนี้ดีจะจัดการกับความคิดแคบๆของเรายังไงดีค้ะขอคำปรึกษาน่อยค่ะ ขอบคุณที่อดทนอ่านจนจบค่ะ