เมื่อก่อนตอนเราอายุ 13-15 (เป็นสาวใหม่ๆ) เราเป็นคนภูมิใจในตัวเองมาก เลยคิดที่จะพัฒนาตัวเองอยู่เสมอเรียกได้ว่าไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองว่างเลยทีเดียว หาไรทำ อ่านหนังสือ หรือแม้กระทั่งรักตัวเองดูแลตัวเองประทินผิวต่างๆ
        จนเข้าช่วงม.ปลายเหมือนเราเป็นเรื้อรังจากเศร้าทีละน้อยๆ จนม.6ที่เราเครียดมาก กิจวัตรเรามีแค่ตื่นนอนไปเรียนกลับมาเข้าห้องกินนอนแค่นั้น จนมันส่งผลกระทบทั้งทางร่างกายและจิตใจ นน.เราขึ้นมาอยู่ที่52 (จาก46)แต่ก็มีเรื่องดีๆเข้ามา คือเราได้เรียนมหาลัยอันดับต้นๆของประเทศ เราคิดว่าถ้าเรามาอยู่มหาลัยแล้วความเศร้าหรือที่เราเรียกว่าโลกสีเทาจะหายไป แต่มันกลับไม่ใช่เราเหงามาก ไม่เคยภูมิใจอะไรในตัวเองอีกเลยนับจากวันนั้น ทุกครั้งที่เราเห็นรูปร่างตัวเองผ่านกระจก อาจเป็นเพราะเราที่จิตใจอ่อนแอเอง
ยอมรับตรงนี้เลยนะว่าเราคิดถึงตัวเองในอดีตมากๆ เราแค่ขอพื้นที่ในตรงนี้ระบายเพราะเราไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้า …
เดี๋ยวนี้ในทุกๆเรื่องเราแทบจะไม่อยากทำไรเลย หมดpassionเอามาก
เราเคยมีแฟนนะ แล้วเราก็อกหักตอนม.5ด้วย ที่ผ่านมาเราก็โดนบอกเลิกทุกครั้ง เหมือนเราด้อยในทุกความสัมพันธ์
และครอบครัวเราก็เริ่มจะมีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆเป็นเหตุ
คือเมื่อก่อนเรามีความสุขมากกกกกกกเพอเฟคแทบทุกด้าน แต่ตอนนี้มันแทบจะล้มเหลวทุกด้าน จากครอบครัวที่แฮปปี้สุดๆมันก็เริ่มจะไม่ใช่ สภาพแวดล้อมสังคมก็ผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน แป๊บๆผ่านไปแล้วเป็นปีสองปี เราอยากจะหลุดออกจากโลกสีเทานี้จริงๆ มันอยู่กับเรามานานมากแล้ว เราไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้า แล้วก็ไม่อยากมโนไปเองว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าด้วย เราท้อมากๆเลยว่ะ
นิสัยเราก็เปลี่ยนไปด้วย T T