เรื่องนี้ไม่โทษใครครับ แค่ผมอยากมาระบายอยากมาแชร์ประสบการณ์ที่ไม่ดีให้คนที่เป็นเหมือนผม
     เราเริ่มคุยกัน ทางเฟส และเริ่มคุยมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง เข้าปีที่ 4 ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเชื่อใจเธอมาโดยตลอด เธอบอกว่าอยู่กับพ่อและหลาน ผมก็ไม่เอะใจอะไร ไม่อยากถามให้เธอลำบากใจ และวันนี้ เธอก็ยอมสารภาพกับผมว่า พ่อคือผัวเธอ หลานคือลูกเธอ ผมรักเธอมาก เวลาที่ผ่านมาผมผูกพันธ์กับเธอมากเหลือเกิน เวลาเธอมีเรื่องไม่สบายใจผมก็จะคอยปลอบเธอ เวลาผมไม่สบายใจเธอก็คอยอยู่เคียงข้างผม เรื่องนี้จบลงด้วยผม คุยกับเธอตรงๆ เปิดใจคุยกับเธอ ผมถามเธอว่าผม ผมเป็นชู้ใช่ไหม ?  เธอตอบว่าไม่ และวันนี้เธอโทรมาร้องไห้ฟูมฟาย ให้ผมอยู่กับเธออย่าหายไปไหน ในใจผมก็ไม่คิดจะหายไปจากเธอเลย แต่ผมนั่งรูปภาพเก่าๆที่เราเคยส่งให้กัน ผมเจ็บมาก เจ็บที่เรื่องราวทุกอย่างที่เธอปิดบังมันเชื่องโยงกันในวันที่เธอบอกความจริงกับผม เรื่องนี้ผมผิดเอง ผมไม่ได้มาตั้งกระทู้เพื่อ ให้เธอเป็นคนไม่ดี คนไม่ดีคือผมต่างหากที่ไม่ดี ไปรักเมียชาวบ้าน และตอนนี้ผมก็พยายามทำใจ ไม่คุยไม่รับสายเธอ ผมเองก็เสียใจไม่น้อยกว่าเธอ ผมคงต้องให้เวลาเป็นตัวช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่ผมได้รับ (ถ้าเธอได้อ่านหรือลูกเธอโตขึ้นมาเจอกระทู้นี้ อยากให้เข้าใจว่า ผมไม่ได้เป็นชู้ไ่ได้เป็นตัวการที่ทำให้ครอบครัวเธอมีปัญหา ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอจะแต่งงานแล้วและมีลูกแล้ว) คำพูดสุดท้ายที่ผมบอกเธอ ในตอนที่เธอร้องไห้ฟูมฟาย โทรมาหาผม ว่าเธอขาดผมไม่ได้ เรากับมาเป็นเหมือนเดิมนะ เธอจะคุยกับผัวเธอไม่ให้มาทำอันตรายผม เธอบอกเธอท้อหมดกำลังใจ ผมเลยบอกเธอไปว่า ให้คิดถึงวันที่เธอและผัวตกลงปลงใจร่วมหอลงโลงกัน รดน้ำสังข์กันในวันแต่งงาน ถ้าท้อถ้าเหนื่อยให้กอดลูก แแล้วเธอก็ตัดสาย บล็อคเฟสบล็อคไลน์บล็อคเบอร์ผม ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น สุดท้ายนี้ผมขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมครับ