เรากับแฟนคบกันมา5ปี เราสองคนอยู่ห่างไกลกันมาก ปีหนึ่งเจอ2-3ครั้งบางที1ครั้ง เราทั้งสองคนมันขั้วลบกับขั้วลบมาเจอกัน ต่างคนต่างไม่มีอะไร จนก็ว่าได้ แต่ผชเขา อายุ28แล้วปีนี้และทำงานหาเลี้ยงดูครอบครัวเราก็เข้าใจ ส่วนเราเพิ่งมาต่อ ป.ตรี
หาเงินกู้กยศเรียนต่อเพื่อให้มีอนาคตที่ดี มีงานที่รับรองดีกว่านี้ เราทั้งสองคนต่างหาเงินใช้ใครใช้มัน ครอบครัวเราคอยส่งเรียนและแฟนเขาก็รับภาระเลี้ยงครอบครัว เขาทำงานคนเดียว เงินเดือน12000 มีค่าห้อง ให้พ่อแม่ บลาๆ ใช้ชีวิตในกทม เดือนหนึ่งเหลือใช้3000(ดูท่าจะเก็บตังไม่ไหว)สิ่งที่เราน้อยใจแฟนมาตลอดคือไม่เคยคิดจะถามเลยค่ะว่าเราลำบากไหม มีใช้รึป้าว (ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่กล้าขอเขาแบบผญอื่นๆที่เขาคอยให้แฟนส่งตังให้ใช้ไรบ้างเลย เพราะเราเข้าใจว่าเขาไม่ค่อยพอใช้ แต่บางทีมันก็ควรจะสนใจบ้างตรงนี้ บางทีเราไม่ไหวจริงๆก็ยืมเขาบ้างแต่เขาไม่เอาคืนหรอก นานๆทีก็1000บ้าง500บ้างแค่นั้นเอง *เราดูเห็นแก่เงินมากไปไหมตั้งแต่คบกันมาได้ของขวัญจากเขาแค่2ชิ้นราคาก็ไม่แพงหรอก* บางทีก็น้อยใจว่าทำไมเขาไม่สนใจซื้อของเล้กๆน้อยๆเซอร์ไพร์แบบคนอื่นเขาบ้าง เหมือนเขาคิดแค่ว่าตัวเอง เราเริ่มโตขึ้นและจบไปคงจะมีเงินมากกว่านี้ เรารู้สึกว่าผชคนนี้ไม่มีการพัฒนาอะไรเลย พอใจในสิ่งที่มี แค่เงินที่ต้องมาหมั้นเรา50000กับทอง1บาท มันก็รู้สึกโคตรลำบาก เราไม่รู้จะต้องบอกเขายังไง ให้เขาเริ่มคิดได้แล้วเพราะอายุขนาดนี้เขายังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักชิ้น เหมือนยังสนุกไปวันๆ อยู่กับงานเดิมๆ กลับมาเล้นเกมส์ ก็แค่นั้น แนะนำงานให้อะไรก็บอกทำไม่ได้ไม่ชอบ และวันนึ่งต้องแต่งกับเขา เขาจะดูแลเราได้จริงๆหรอ ทุกคนคิดแบบไหนคะช่วยแนะนำหน่อยค่ะก็ไม่อยากเลิกเพราะเสียดายเวลา5ปี แต่ก็ไม่รู้จะทนกับคนไม่เอาไหนแบบนี่ไปอีกนานแค่ไหน (ไม่มีเวลาให้เรา ไม่ใส่ใจ วันๆเล้นแต่เกมส์ ไม่รับฟังเรื่องต่างๆในชีวิตด้วยซ้ำ เรารู้สึกเหมือนอยู้คนเดียวมาตลอด พอบอกเลิกก็มาทำดีว่าจะอย่างงั้นอย่างงี้พอสุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่กล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง อยู่ในกรอบไม่กล้าเลือกชีวิตตัวเองสักที แม้แต่จะบอกพ่อกับแม่เขาว่าอยากแบ่งส่วนไว้เก็บเงินในอนาคตก็ยังไม่กล้าพูดเลย*หรือเพราะศาสนาเขาสอนมาแบบนั้นให้ครอบครัวมาเป็นที่หนึ่งบางทีก็อดคิดไม่ได้* เหมือนเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอนาคตมันหนักแค่ไหนแค่รู้ว่ารักในวันนี้ก็คือรัก บางทีความรักอย่างเดียวก็ไม่พอจริงๆ