เราเป็นคนเหนือค่ะ เกิดและโตที่นี่เลย ที่บ้านญาติผู้สูงอายุพูดเหนือกันหมดเลยค่ะ แต่เวลามาพูดกับเราพูดภาษากลาง ยายเราเป็นคนภาคกลาง
พูดเมืองจะพูดแปลกๆไม่ค่อยชัดคะ(เราฟังแล้วรู้) ส่วนแม่เราพูดไม่ได้เลย แต่ทุกคนฟังรู้เรื่องนะคะ(ยกเว้นข้ามจังหวัด หรือบางพื้นที่ที่ฟังยากค่ะ)
เพราะบางครั้งเค้าพูดเหนือ เราก็ตอบกลางกลับตลอด
จนเราย้ายไปเรียนอีกจังหวัดนึง culture shock ไม่พูดกลางเลยยย แล็วเราก็ฟังไม่รู้เรื่องด้วยค่ะ ศัพท์ก็ใหม่ สำเนียงหลากหลายด้วย เค้าก็สงสันว่าทำไมเราพูดไม่ได้ พออยู่ด้วยกัน(ตลอดเวลาเลย หลายปี) เพื่อนเริ่มสอนให้พูดค่ะเพราะฟังแล้วมันขัดใจ เราก็พยายามใช้ตลอดเลย แต่ปัญหาคือ เราไม่อัปเดตคำศัพท์ กลางยังไง เหนือก็แบบนั้นแค่ เช่น ไม่รู้เหมือนกัน เก็บของเสร็จรึยัง(แต่สำเนียงเหนือนะ) ผลปรากฏว่ามันเหน่อจนไม่ใช่เหนือ ฟังไม่รู้เรื่องอีก เพื่อนเลยบอกว่าเอาที่ถนัดดีกว่า ฟังแล้วตลกไป ซึ่งถามว่าพูดได้มั้ย? ก็ได้ในประโยคสั้นๆ ถ้าเริ่มยาวหลังๆจะไม่ถูกละ ถ้าไม่สนิทกันเราก็ไม่กล้าพูดให้ฟังค่ะ
แต่ว่า.... มันดันมีคำศัพท์ฝังหัวที่เราไม่รู้ว่ามันคือภาษาเหนือ เช่น ข้าวหุง(ข้าวสวย) ขนมเส้น(ขนมจีน) หรือประโยค ไปคนเดียว(ไปเอง) พอพูดปุ๊บก็จะสวนว่าไหนว่าพูดเหนือไม่ได้? และมีบางคนบอกว่าเราพูดกลางไม่ชัด หัดพูดให้ชัดอย่าใช้แต่ภาษาถิ่น(ปัญหากับคนเหนือด้วยกัน) ถ้าช่วงอยู่กทม. เวลาเจอคนนู้นคนนี้ คนรู้จักเค้าจะบอกว่า พูดเหนือให้ฟังหน่อย เราจะแบบไปไม่ค่อยถูก จะให้พูดอะไรดี ถ้าไม่สนิทเราจะบอกว่าไม่ค่อยถนัด ส่วนถ้าสนิทหน่อยไม่อายก็จะพูดสั้นๆ เค้าก็ขอให้พุดยาวๆน่ารักดี พอยาวเท่านั้นแหละนิ่งกันหมดเลย.... เราก็ไม่อยากจะไปปลูกฝังสำเนียงผิดๆให้เค้า
เราอยากทราบว่าคิดยังไงกับคนแบบเราคะพูดเหนือก็ไม่ได้ ไทยไม่ชัดอีก บางคนเฉยๆ บ้างก็ตลก คนเหนือด้วยกันมองว่าแสร้งทำก็มีอะค่ะ ( มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าพูดได้มันก็เป็นความสามารถอีกอย่างเลยนี่ ทำไมจะไม่อยากทำได้ล่ะ =_= )
คิดยังไงกับคนเหนือที่พูดเหนือไม่ได้คะ?
พูดเมืองจะพูดแปลกๆไม่ค่อยชัดคะ(เราฟังแล้วรู้) ส่วนแม่เราพูดไม่ได้เลย แต่ทุกคนฟังรู้เรื่องนะคะ(ยกเว้นข้ามจังหวัด หรือบางพื้นที่ที่ฟังยากค่ะ)
เพราะบางครั้งเค้าพูดเหนือ เราก็ตอบกลางกลับตลอด
จนเราย้ายไปเรียนอีกจังหวัดนึง culture shock ไม่พูดกลางเลยยย แล็วเราก็ฟังไม่รู้เรื่องด้วยค่ะ ศัพท์ก็ใหม่ สำเนียงหลากหลายด้วย เค้าก็สงสันว่าทำไมเราพูดไม่ได้ พออยู่ด้วยกัน(ตลอดเวลาเลย หลายปี) เพื่อนเริ่มสอนให้พูดค่ะเพราะฟังแล้วมันขัดใจ เราก็พยายามใช้ตลอดเลย แต่ปัญหาคือ เราไม่อัปเดตคำศัพท์ กลางยังไง เหนือก็แบบนั้นแค่ เช่น ไม่รู้เหมือนกัน เก็บของเสร็จรึยัง(แต่สำเนียงเหนือนะ) ผลปรากฏว่ามันเหน่อจนไม่ใช่เหนือ ฟังไม่รู้เรื่องอีก เพื่อนเลยบอกว่าเอาที่ถนัดดีกว่า ฟังแล้วตลกไป ซึ่งถามว่าพูดได้มั้ย? ก็ได้ในประโยคสั้นๆ ถ้าเริ่มยาวหลังๆจะไม่ถูกละ ถ้าไม่สนิทกันเราก็ไม่กล้าพูดให้ฟังค่ะ
แต่ว่า.... มันดันมีคำศัพท์ฝังหัวที่เราไม่รู้ว่ามันคือภาษาเหนือ เช่น ข้าวหุง(ข้าวสวย) ขนมเส้น(ขนมจีน) หรือประโยค ไปคนเดียว(ไปเอง) พอพูดปุ๊บก็จะสวนว่าไหนว่าพูดเหนือไม่ได้? และมีบางคนบอกว่าเราพูดกลางไม่ชัด หัดพูดให้ชัดอย่าใช้แต่ภาษาถิ่น(ปัญหากับคนเหนือด้วยกัน) ถ้าช่วงอยู่กทม. เวลาเจอคนนู้นคนนี้ คนรู้จักเค้าจะบอกว่า พูดเหนือให้ฟังหน่อย เราจะแบบไปไม่ค่อยถูก จะให้พูดอะไรดี ถ้าไม่สนิทเราจะบอกว่าไม่ค่อยถนัด ส่วนถ้าสนิทหน่อยไม่อายก็จะพูดสั้นๆ เค้าก็ขอให้พุดยาวๆน่ารักดี พอยาวเท่านั้นแหละนิ่งกันหมดเลย.... เราก็ไม่อยากจะไปปลูกฝังสำเนียงผิดๆให้เค้า
เราอยากทราบว่าคิดยังไงกับคนแบบเราคะพูดเหนือก็ไม่ได้ ไทยไม่ชัดอีก บางคนเฉยๆ บ้างก็ตลก คนเหนือด้วยกันมองว่าแสร้งทำก็มีอะค่ะ ( มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าพูดได้มันก็เป็นความสามารถอีกอย่างเลยนี่ ทำไมจะไม่อยากทำได้ล่ะ =_= )