เรื่องมีอยู่ว่า...
ครอบครัวของเรามีฐานะที่ค่อนข้างจะยากจน คือพ่อเเม่เราเเยกทางกันต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ เมื่อก่อนเคยเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากกมีความสุขหัวเราะไปด้วยกัน จนกระทั่งวันนึงพ่อเเละเเม่ได้หย่าร้างกัน นับจากวันนั้นเราก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวอีกเลยค่ะ😭นานๆทีกว่าจะได้เจอส่วนเเม่จะมาหาเราช่วงเงินเดือนออก ส่วนพ่อก้อไปมีความสุขกับครอบครัวใหม่ ไม่เคยสนใจเราเลย พ่อกับเเม่ทิ้งเราไว้กับยายเราสคน ไม่มีใครส่งเราเรียนเลยสักคน จนกระทั่งตาเราได้ยินข่าวเลยส่งเราเรียนนับตั้งเเต่นั้นมา เราได้เข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาที่1จนถึงปัจจุบันตอนนี้เราอายุ16อยุ่ชั้นม.4เเล้วค่ะซึ่งตาเราก้อเริ่มเเก่เเล้วเริ่มส่งเราไม่ไหวเริ่มไปกู้เงินเค้ามา เราก้อเริ่มรุ้สึกว่าสงสารตาไม่อยากให้ตามาส่งอีกเเล้วตาส่งเรามามากพอเเล้วเสียเงินกับเราไปหลายหมื่นน จนกระทั่งเราไปคุยกับน้าชายที่เป็นลูกชายของยายเรา ว่าเราสงสารตาไม่อยากให้ส่งเรียนเเล้วไปกู้เงินของเค้าเป็นหนี้ป่าวๆไม่อยากให้เหนื่อย เราอยากออกมาทำงานเอาเงินมาหาเลี้ยงครอบครัว เเต่สิ่งที่เราได้รับกับมาคือ เค้าด่าเราตบตีเราเตะต่อยเราบีบบังคับให้เราเรียน ซึ่งตาก้อเริ่มบ่นเเล้วว่าส่งไม่ไหว เราเลยอยากออกมาหางานทำ ในเมื่อเค้าส่งเรียนไม่ไหวเราจะเรียนไปทำไม อีกอย่างครอบครัวเราก้อไม่ได้รวยเหมือนคนอื่น อยากมีเงินมาเลี้ยงครอบครัว น้าชายของเราเป็นคนขี้ติดการพนัน ชอบทำร้ายร่างกายเรา ชอบโกหก ใส่ร้ายเรา ให้ทุกคนเกียจเรา มีเเฟนก้อให้เเฟนเลี้ยง ชอบโอ้อวดว่ารวย ใช้กำลังกับเราา ตอนนี้เราก้อมีเเฟนนะเค้าเป้นที่ไร้ความสามารถ เค้าถูกรถชนขาหักเนื้อหายรักษามาเป็นปีตอนนี้ดีขึ้นเเร้วความรักเราไปด้วยดี เเม่กับยายเเละน้าเราบอกกับเราว่า ที่เราไม่เรียนก้อเพราะแฟนเราใช่ไหม เราตอบว่าไม่ใช่ เราอยากหางานทำเลี้ยงครอบครัวไม่อยากให้มันลำบาก มีเเต่คนบอกว่าเราติดผู้ชาย ผุ้ชายคนนี้เป้นคนที่นิสัยดี ถึงเค้าจะเดินยังไม่ได้เเต่เราก้อไม่เคยทิ้งเค้าไปไหนจะทิ้งเค้าได้ลงคอได้ยังไงล่ะ ทิ้งเค้าไปใครจะดูเเลทางเเม่ของฝ่ายชายก้อยอมรับเรานะเเต่ทางเเม่เราไม่ยอมรับเค้าเพราะว่าเห้นหน้าตาเค้าไม่ดีขาเดินไม่ได้ เค้าเคยบอกกับเราว่าผู้ชายมีให้เลือกตั้งเยอะทำไมไม่เลือกมาเลือกไอพิการทำไมมันเลี้ยงได้หรอต่างหากที่ต้องเลี้ยงมันเช้ดขี้เช้ดเหยี่ยวเป็นขี้ฆ่าให้ไอด้วนหรอ เค้าเรียกเเฟนเราว่าไอด้วน สำหรับเราถึงเค้าจะเดินไม่ได้ยังไงเราก้อเลือกเค้าเเล้วต่อให้เจอคนที่ดีกว่าเค้าเราก้อจะไม่มีวันทิ้งเขาเด้ดขาด พ่อกับเเม่เรารุ้ข่าวว่าเราไม่เรียน รุ้ว่าเรามีเเฟนเค้าก้อคิดว่าเเฟนเราไม่พาเรียนด่าเเฟนเรายังงี้ยังนู้นด่าเเฟนเราว่าไอด้วนไอพิการ เค้าไม่เกี่ยวอะไรเลยทำไมถึงด่าเขากันอย่างงี้ ที่เราไม่เรียนเพราะตาเราส่งไม่ไหว เราอยากทำงานมาช่วย ถ้าถามความเป้นจิง พ่อก้อไม่ส่ง เเม่ก้อไม่ส่ง น้าก้อไม่ส่ง เราก้ออยากหางานทำเผื่อสักวันคนในบ้านป่วยไม่มีค่าใช้จ่ายเราอาจจะช่วยผ่อนเเรงเค้าได้ วันนี้เราก้อทะเลาะกับยายเราอดทนกับบ้านนี้มานานเเล้วเราไม่เคยมีความสุขทุกคนคอยจะเหยียบย้ำเรา นินทาเรา ทำร้ายร่างกายเรา ชอบดูถูกเเฟนเราว่าพิการ เราเรยเริ่มพูดความรุ้สึกของเราให้ยายฟัง ยายบอกกับเราว่าออกไปทำงานจะไปเป้นโสเภนีหรอ เป้น
ให้เค้าเอาหรอ เราเสียความรุ้สึกมากเราร้อนเราทนไม่ไหวเราเริ่มมีปากเสียงกะยาย
........
จนกระทั่งทนไม่ไหวเราเริ่มด่าคำหยาบๆใส่ยายเรารุ้ว่ามันบาปนะมันเสียความรุ้สึกมากเราบอกกะยายว่าที่อยากทำงานเพราะเราอยากมีเงินให้ครอบครัวใช้ยายบอกกับเราว่าเลี้ยงตัวเองให้รอดเถอะก่อนจะมาเลี้ยงคนอื่น เราเสียความรุ้สึกมากๆยายเราเป้นโรคประสาทด้วย ชอบดูถูกเราว่าเดี๋ยวท้องก่อนจบน้า คนอย่างจะเรียนรอดหรอ โง่ก้อโง่ไม่มีปันยาไปสู้คนอื่นได้หรอก เราเลยขึ้นบ้านเเล้วปิดประตูไป ยายเราได้ไปเล่าให้เเม่ฟังเรื่องที่เราไม่อยากเรียน เรื่องอยากทำงาน เรื่องมีเเฟน เรื่องด่ายาย เเม่รุ้ เค้าบอกกับเราว่าเดะเจอกุ กุจะตบให้อายชาวบ้านชาวช่องเลย จะลากเสื้อผ้าออกไปตบนอกบ้าน เราโดนน้าชายทำร้ายไม่พอ ยังจะต้องโดนเเม่เราตบตีด้วยหรอ เเม่เราอายุ42เเร้วนะทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบใช้ความรุนเเรงมากกว่าใช้คำพูดละ เราโตพอที่จะเรียนรุ้โลกภายนอกได้เเล้วนะ เเม่จะพึ่งมาสนใจอะไรเราตอนนี้ละ ตอนก่อนทำไมไม่เคยมาสนใจใยดีเราเลย อยากจะถามว่า ไม่เคยมีความสุขเลย ไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย มีเเต่ด่า ตี เตะ ต่อย เราอยากไปจากที่นี่สักที ไม่อยากทนอยุ่ที่นี่อีกเเล้ว ยายหัวเราะใส่เรา เย้าะเย้ยเรา สมน้ำหน้าเรา ทำไม ทำไม ไม่อยากอยุ่ที่นี่เเล้ว อยากหางานทำเเล้วไปเช่าบ้านอยุ่ ไปจากคนพวกนี้
รู้สึกยังไงกับการมีครอบครัวไม่เหมือนคนอื่น
ครอบครัวของเรามีฐานะที่ค่อนข้างจะยากจน คือพ่อเเม่เราเเยกทางกันต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ เมื่อก่อนเคยเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากกมีความสุขหัวเราะไปด้วยกัน จนกระทั่งวันนึงพ่อเเละเเม่ได้หย่าร้างกัน นับจากวันนั้นเราก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวอีกเลยค่ะ😭นานๆทีกว่าจะได้เจอส่วนเเม่จะมาหาเราช่วงเงินเดือนออก ส่วนพ่อก้อไปมีความสุขกับครอบครัวใหม่ ไม่เคยสนใจเราเลย พ่อกับเเม่ทิ้งเราไว้กับยายเราสคน ไม่มีใครส่งเราเรียนเลยสักคน จนกระทั่งตาเราได้ยินข่าวเลยส่งเราเรียนนับตั้งเเต่นั้นมา เราได้เข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาที่1จนถึงปัจจุบันตอนนี้เราอายุ16อยุ่ชั้นม.4เเล้วค่ะซึ่งตาเราก้อเริ่มเเก่เเล้วเริ่มส่งเราไม่ไหวเริ่มไปกู้เงินเค้ามา เราก้อเริ่มรุ้สึกว่าสงสารตาไม่อยากให้ตามาส่งอีกเเล้วตาส่งเรามามากพอเเล้วเสียเงินกับเราไปหลายหมื่นน จนกระทั่งเราไปคุยกับน้าชายที่เป็นลูกชายของยายเรา ว่าเราสงสารตาไม่อยากให้ส่งเรียนเเล้วไปกู้เงินของเค้าเป็นหนี้ป่าวๆไม่อยากให้เหนื่อย เราอยากออกมาทำงานเอาเงินมาหาเลี้ยงครอบครัว เเต่สิ่งที่เราได้รับกับมาคือ เค้าด่าเราตบตีเราเตะต่อยเราบีบบังคับให้เราเรียน ซึ่งตาก้อเริ่มบ่นเเล้วว่าส่งไม่ไหว เราเลยอยากออกมาหางานทำ ในเมื่อเค้าส่งเรียนไม่ไหวเราจะเรียนไปทำไม อีกอย่างครอบครัวเราก้อไม่ได้รวยเหมือนคนอื่น อยากมีเงินมาเลี้ยงครอบครัว น้าชายของเราเป็นคนขี้ติดการพนัน ชอบทำร้ายร่างกายเรา ชอบโกหก ใส่ร้ายเรา ให้ทุกคนเกียจเรา มีเเฟนก้อให้เเฟนเลี้ยง ชอบโอ้อวดว่ารวย ใช้กำลังกับเราา ตอนนี้เราก้อมีเเฟนนะเค้าเป้นที่ไร้ความสามารถ เค้าถูกรถชนขาหักเนื้อหายรักษามาเป็นปีตอนนี้ดีขึ้นเเร้วความรักเราไปด้วยดี เเม่กับยายเเละน้าเราบอกกับเราว่า ที่เราไม่เรียนก้อเพราะแฟนเราใช่ไหม เราตอบว่าไม่ใช่ เราอยากหางานทำเลี้ยงครอบครัวไม่อยากให้มันลำบาก มีเเต่คนบอกว่าเราติดผู้ชาย ผุ้ชายคนนี้เป้นคนที่นิสัยดี ถึงเค้าจะเดินยังไม่ได้เเต่เราก้อไม่เคยทิ้งเค้าไปไหนจะทิ้งเค้าได้ลงคอได้ยังไงล่ะ ทิ้งเค้าไปใครจะดูเเลทางเเม่ของฝ่ายชายก้อยอมรับเรานะเเต่ทางเเม่เราไม่ยอมรับเค้าเพราะว่าเห้นหน้าตาเค้าไม่ดีขาเดินไม่ได้ เค้าเคยบอกกับเราว่าผู้ชายมีให้เลือกตั้งเยอะทำไมไม่เลือกมาเลือกไอพิการทำไมมันเลี้ยงได้หรอต่างหากที่ต้องเลี้ยงมันเช้ดขี้เช้ดเหยี่ยวเป็นขี้ฆ่าให้ไอด้วนหรอ เค้าเรียกเเฟนเราว่าไอด้วน สำหรับเราถึงเค้าจะเดินไม่ได้ยังไงเราก้อเลือกเค้าเเล้วต่อให้เจอคนที่ดีกว่าเค้าเราก้อจะไม่มีวันทิ้งเขาเด้ดขาด พ่อกับเเม่เรารุ้ข่าวว่าเราไม่เรียน รุ้ว่าเรามีเเฟนเค้าก้อคิดว่าเเฟนเราไม่พาเรียนด่าเเฟนเรายังงี้ยังนู้นด่าเเฟนเราว่าไอด้วนไอพิการ เค้าไม่เกี่ยวอะไรเลยทำไมถึงด่าเขากันอย่างงี้ ที่เราไม่เรียนเพราะตาเราส่งไม่ไหว เราอยากทำงานมาช่วย ถ้าถามความเป้นจิง พ่อก้อไม่ส่ง เเม่ก้อไม่ส่ง น้าก้อไม่ส่ง เราก้ออยากหางานทำเผื่อสักวันคนในบ้านป่วยไม่มีค่าใช้จ่ายเราอาจจะช่วยผ่อนเเรงเค้าได้ วันนี้เราก้อทะเลาะกับยายเราอดทนกับบ้านนี้มานานเเล้วเราไม่เคยมีความสุขทุกคนคอยจะเหยียบย้ำเรา นินทาเรา ทำร้ายร่างกายเรา ชอบดูถูกเเฟนเราว่าพิการ เราเรยเริ่มพูดความรุ้สึกของเราให้ยายฟัง ยายบอกกับเราว่าออกไปทำงานจะไปเป้นโสเภนีหรอ เป้น
........
จนกระทั่งทนไม่ไหวเราเริ่มด่าคำหยาบๆใส่ยายเรารุ้ว่ามันบาปนะมันเสียความรุ้สึกมากเราบอกกะยายว่าที่อยากทำงานเพราะเราอยากมีเงินให้ครอบครัวใช้ยายบอกกับเราว่าเลี้ยงตัวเองให้รอดเถอะก่อนจะมาเลี้ยงคนอื่น เราเสียความรุ้สึกมากๆยายเราเป้นโรคประสาทด้วย ชอบดูถูกเราว่าเดี๋ยวท้องก่อนจบน้า คนอย่างจะเรียนรอดหรอ โง่ก้อโง่ไม่มีปันยาไปสู้คนอื่นได้หรอก เราเลยขึ้นบ้านเเล้วปิดประตูไป ยายเราได้ไปเล่าให้เเม่ฟังเรื่องที่เราไม่อยากเรียน เรื่องอยากทำงาน เรื่องมีเเฟน เรื่องด่ายาย เเม่รุ้ เค้าบอกกับเราว่าเดะเจอกุ กุจะตบให้อายชาวบ้านชาวช่องเลย จะลากเสื้อผ้าออกไปตบนอกบ้าน เราโดนน้าชายทำร้ายไม่พอ ยังจะต้องโดนเเม่เราตบตีด้วยหรอ เเม่เราอายุ42เเร้วนะทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบใช้ความรุนเเรงมากกว่าใช้คำพูดละ เราโตพอที่จะเรียนรุ้โลกภายนอกได้เเล้วนะ เเม่จะพึ่งมาสนใจอะไรเราตอนนี้ละ ตอนก่อนทำไมไม่เคยมาสนใจใยดีเราเลย อยากจะถามว่า ไม่เคยมีความสุขเลย ไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย มีเเต่ด่า ตี เตะ ต่อย เราอยากไปจากที่นี่สักที ไม่อยากทนอยุ่ที่นี่อีกเเล้ว ยายหัวเราะใส่เรา เย้าะเย้ยเรา สมน้ำหน้าเรา ทำไม ทำไม ไม่อยากอยุ่ที่นี่เเล้ว อยากหางานทำเเล้วไปเช่าบ้านอยุ่ ไปจากคนพวกนี้