'บันทึกขอบคุณ ดร.ไพบูลย์'
ผมไปเจอบล็อคแห่งหนึ่งที่มีผู้เขียนมาระบายความทุกข์
เพราะเห็นว่าน่าอ่านเลยขออนุญาตนำมาแชร์ให้ชาวพันทิปอ่านกัน
ขอบคุณ Lonely Wheelchair เจ้าของเรื่องด้วยครับ ส่วนตัวไม่ทราบว่าเรื่องจริงเท็จประการใด
แต่อ่านแล้วผมรู้สึกสะท้อนสังคมในบางด้าน ถ้าเป็นเรื่องแต่งขึ้น วานสายสืบพันทิปช่วยตรวจสอบอีกทีก็ดีครับ
[ปล.ก่อนอ่านต้องบอกว่าในกระทู้นี้มีพูดถึงบุคคลที่ 3 ด้วย ถ้าเจ้าตัวเห็นว่ากระทู้นี้เขียนละเมิด สามารถแจ้งให้ผมลบกระทู้ได้นะครับ
และอีกอย่างหนึ่งกระทู้นี้อาจไปแตะเกี่ยวกับพรรคการเมืองบางพรรคแต่ไม่ได้มีเจตนาทำให้เสียหายอย่างใด]
โอเคผมจะแปะลิงค์ไว้ด้านล่าง ถ้าอยากดูตัวเต็มก็ไปดูได้ครับ
.................................................................................................................. เริ่ม
บันทึก หน้า 2 ขอบคุณ ดร.ไพบูลย์ กิจวรวุฒิ
กุมภาพันธ์ 03, 2562
มาต่อให้จบ...
หลังจากที่ฉันมากรุงเทพ ฉันได้มาพักอาศัยอยู่ห้องที่ญาติของฉันเช่าไว้ให้ ในสถานะคนตกงาน ฉันทำงานไม่ไหวแล้ว สาระร่างของฉันพังมาก ไม่รู้ว่าเป็นโรคภัยไข้เจ็บอะไรบ้าง เพราะไม่เคยหาหมอเลย...
ฉันเพิ่งคิดได้ว่า ฉันต้องทำบัตรผู้พิการ /บัตรสวัสดิการแห่งรัฐ / บัตรผู้สูงอายุ และบัตรอื่น ๆ ๆๆๆๆได้แล้ว แต่ฉันจะทำยังไง ฉันไม่มีเงินค่ารถที่จะไปทำ ฉันมีแค่วีลแชร์ ฉันจะไปยังไง ชั่วโมงนั้น ฉันพึ่งญาติไม่ได้ เขาไม่ได้ให้เงินฉันใช้ แค่จะขอให้พาไป ร.พ. ทำใบรับรองความพิการก็ยังไม่ได้เลย...
ฉันนอนคิดไป น้ำตาก็ไหล ตัดสินใจ โทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเก่าแก่ที่ไม่ได้เจอกันนานนับ 10 ปี ฉันเจอเขาบนเฟสบุ๊ค ฉันดีใจมาก รีบเสี่ยงที่จะส่งข้อความไปหา และ เพื่อนฉันคนนี้ก็โทรหาฉันทันที และฉันได้บอกปัญหาต่อเพื่อนฉันทันทีเช่นกัน ต่อจากนี้ฉันขอเรียกชื่อเพื่อนฉันว่า นก เพราะเธอชื่อนก
หลังจาก คุยสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว นกก็รับปากว่าจะช่วยฉัน ซึ่งตอนนั้น ฉันบอกตามตรงว่า ฉันไม่ได้หวังอะไรเลยเพราะนกอยู่โคราช ซึ่งไกลเหลือเกินแล้วจะช่วยฉันได้อย่างไร...
แต่..... วันต่อมา ในขณะที่ฉันนั่งอดอาลัยตายอยากต่อชีวิต ก็ได้มีเบอร์ เบอร์หนึ่งโทรมาหาฉัน และแนะนำตัวเองว่า เขาชื่อ ดร.ไพบูลย์ กิจวรวุฒิ ว่าที่ ส.ส.พรรคอนาคตใหม่ ฉันตกใจมาก ฉันไปทำอะไรผิดกฏหมายไว้เหรอ เพราะฉันไม่เคยรู้จักนักการเมืองมาก่อน..
แต่.... ความข้องใจของฉันก็หายไปเมื่อ ดร. บอกฉันว่า ได้รับการประสานจาก สส.เขตทางโคราชให้เข้ามาช่วยฉัน ทำให้ฉันรู้ได้ว่า นกให้ความช่วยเหลือฉันผ่านทาง ว่าที่ สส.โคราช พรรคอนาคตใหม่และ ดร.ไพบูลย์ หลังจากนั้น ท่านกับทีมงาน (น้องเจี๊ยบ)ก็ได้ลงมาช่วยฉัน ตั้งแต่พาฉันไป ร.พ. ทำใบรับรองความพิการ ซึ่งขั้นตอนตรงนี้ ยุ่งยาก และรอนานหลายวันมาก เอาไว้ฉันจะเขียนทีหลัง.... ไปจนถึง ยื่นขอทำบัตรผู้พิการ จนเสร็จขั้นตอนสุดท้าย คือขอขึ้นทะเบียนรับเบี้ยคนพิการ...
ฉันสำนึกในบุญคุณเสมอ ไม่ได้เขียนเพื่อเชียร์อย่างไร้เหตุผล.. ดร.อดทนกับระบบ ร.พ.ของรัฐมาก ที่ต้องนั่งรอตรวจตั้งแต่เช้าจนบ่ายสอง ส่วนฉัน นั่งรออยู่บนวีลแชร์ ร่างกายไม่ได้ขยับไปไหน ไม่ต้องบอกว่าปวดกระดูกอุ้งเชิงกรานขนาดไหน ทั้งที่ฉันบอกว่า ให้ดร.ไปทำธุระก่อนก็ได้ แต่ท่านก็ไม่ไป..
ท่านไม่เคยเรียกร้องอะไรตอบแทนจากฉันเลย ฉันเองสิ ยังตอบแทนอะไรท่านไม่ได้มากเลย ฉันอยากโปรโมทเพจของท่านให้เผยแพร่ออกไปเยอะ ๆ แต่ฉันไม่มีพาวเวอร์มากมายเหมือนเมื่อก่อนที่ทำเพจให้สถานีแล้ว เพราะฉันค่อนข้างปิดตัวเองจากสังคมมานานแล้ว...เฟสบุ๊คฉันอันเก่า มีเพื่อน สองพันกว่า แต่ไม่มีเพื่อนแท้สักคน เฟสบุ๊คใหม่ฉันจึงต้องจำกัดและเลือกที่จะรับคนเข้ามา เลยกลายเป็นว่า ฉันไม่เอาสังคม...
ฉันขอบอกตามตรงว่า ชีวิตฉัน ผ่านร้อน ผ่านหนาวมา 58 ปี ยังไม่เคยได้รับการช่วยเหลือแบบถึงบ้าน ถึงตัว แบบนี้เลยสักครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่มีนักการเมือง ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของคนพิการอย่างฉัน ฟังดูโอเวอร์ แต่มันคือเรื่องจริง
ในที่นี้ ฉันต้องขอบคุณ คนแรกเลยคือ เพื่อนนก, ที่โทรกลับมาหาฉันในวันที่ฉันรู้สึกโคตรจะเดียวดาย ขอบคุณที่ประสานกับท่านว่าที่ สส. โคราชที่ฉันไม่รู้จักชื่อ
ขอบคุณ ดร.ไพบูลย์ กิจวรวุฒิ ว่าที่สส.พรรคอนาคตใหม่ เขตปากเกร็ดที่เป๊นธุระมารับฉัน ไปยื่นเรื่องที่ รพ. นั่งคอยอยู่กับฉันทุกวัน จนไปยื่นขอทำบัตรผู้พิการที่เทศบาล จนฉันได้บัตรมาแล้ว มันยากนะที่คนไม่รู้จักกันจะมาเสียเวลาเป็นวัน ๆ ช่วยเหลือกันอย่างนี้ ถ้าไม่มีเมตตากรุณาจริงๆ ขนาดที่ญาติฉันแท้ ๆ ยังปฏิเสธที่จะช่วยเลยด้วยเหตุผลเขาต้องทำมาหากิน
ขอบคุณน้องเจี๊ยบ เพื่อนดร.ไพบูลย์ คือทีมงานที่มาช่วยฉันอีกแรงหนึ่งในทุก ๆ ขั้นตอนของความช่วยเหลือ ในครั้งนี้ด้วย...
ตอนนี้ฉันมีบัตรคนพิการเรียบร้อยแล้ว แค่รอวันที่เขาเปิดลงทะเบียนบัตรผู้สูงอายุ และบัตรคนจนเท่านั้น ค่อยเป็นค่อยไป คงมีคำถามว่าฉันไปอยู่ไหนมาถึงยังไม่ทำ คำตอบมีอยู่ในบันทึกหน้าหนึ่ง
ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเป็นการตอบแทนเขาเหล่านี้เลย เพราะฉันไม่รู้จะตอบแทนเขาด้วยวิธีไหน.... นอกจาก ขอให้ผู้ที่ได้อ่านบล็อคของฉัน ช่วยกันกดไลค์เพจ ดร.ไพบูลย์กันเยอะ ๆ และ ช่วยฉันเลือกพรรคอนาคตใหม่ด้วย เขาช่วยคนพิการอย่างฉันจริง ๆ และฉันเชื่อว่า คนอื่น ๆ ในพรรคนี้ ก็เช่นกัน..
ท้ายที่สุดนี้ ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านเรื่องราวของฉัน.... ฉันคงต้องจบ บันทึกหน้าสองไว้เพียงเท่านี้.....
เรื่องหน้า... จะพยายามใช้เวลาที่เหลือจากการ ค้นหางานสำหรับมนุษย์วีลแชร์ มารีบเขียนให้ได้อ่านกัน..
ขอบคุณมาก
Lonely Wheelchair
.............จอ บอ
เรื่องนี้มันซาบซึ้งอยู่นะ และน่าแปลกใจที่ ดร.ไพบูลย์ เข้าไปช่วยเจ้าของกระทู้ ไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันสักหน่อยใช่ไหมฮะ
พี่น้องพันทิปรู้จักคนนี้ป่ะ คิดว่าบล็อคนี้แต่งขึ้นเอง หรือเป็นเรื่องจริงช่วยบอกความเห็นหน่อยครับ
ขอตัวลาไปก่อน แล้วพบกันใหม่กระทู้หน้าคร้าบบ
นี้ลิงค์ครับ
https://wheelchair-story.blogspot.com/2019/02/2.html?spref=fb&m=1
บันทึกขอบคุณ ดร.ไพบูลย์
ผมไปเจอบล็อคแห่งหนึ่งที่มีผู้เขียนมาระบายความทุกข์
เพราะเห็นว่าน่าอ่านเลยขออนุญาตนำมาแชร์ให้ชาวพันทิปอ่านกัน
ขอบคุณ Lonely Wheelchair เจ้าของเรื่องด้วยครับ ส่วนตัวไม่ทราบว่าเรื่องจริงเท็จประการใด
แต่อ่านแล้วผมรู้สึกสะท้อนสังคมในบางด้าน ถ้าเป็นเรื่องแต่งขึ้น วานสายสืบพันทิปช่วยตรวจสอบอีกทีก็ดีครับ
[ปล.ก่อนอ่านต้องบอกว่าในกระทู้นี้มีพูดถึงบุคคลที่ 3 ด้วย ถ้าเจ้าตัวเห็นว่ากระทู้นี้เขียนละเมิด สามารถแจ้งให้ผมลบกระทู้ได้นะครับ
และอีกอย่างหนึ่งกระทู้นี้อาจไปแตะเกี่ยวกับพรรคการเมืองบางพรรคแต่ไม่ได้มีเจตนาทำให้เสียหายอย่างใด]
โอเคผมจะแปะลิงค์ไว้ด้านล่าง ถ้าอยากดูตัวเต็มก็ไปดูได้ครับ
.................................................................................................................. เริ่ม
บันทึก หน้า 2 ขอบคุณ ดร.ไพบูลย์ กิจวรวุฒิ
กุมภาพันธ์ 03, 2562
มาต่อให้จบ...
หลังจากที่ฉันมากรุงเทพ ฉันได้มาพักอาศัยอยู่ห้องที่ญาติของฉันเช่าไว้ให้ ในสถานะคนตกงาน ฉันทำงานไม่ไหวแล้ว สาระร่างของฉันพังมาก ไม่รู้ว่าเป็นโรคภัยไข้เจ็บอะไรบ้าง เพราะไม่เคยหาหมอเลย...
ฉันเพิ่งคิดได้ว่า ฉันต้องทำบัตรผู้พิการ /บัตรสวัสดิการแห่งรัฐ / บัตรผู้สูงอายุ และบัตรอื่น ๆ ๆๆๆๆได้แล้ว แต่ฉันจะทำยังไง ฉันไม่มีเงินค่ารถที่จะไปทำ ฉันมีแค่วีลแชร์ ฉันจะไปยังไง ชั่วโมงนั้น ฉันพึ่งญาติไม่ได้ เขาไม่ได้ให้เงินฉันใช้ แค่จะขอให้พาไป ร.พ. ทำใบรับรองความพิการก็ยังไม่ได้เลย...
ฉันนอนคิดไป น้ำตาก็ไหล ตัดสินใจ โทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเก่าแก่ที่ไม่ได้เจอกันนานนับ 10 ปี ฉันเจอเขาบนเฟสบุ๊ค ฉันดีใจมาก รีบเสี่ยงที่จะส่งข้อความไปหา และ เพื่อนฉันคนนี้ก็โทรหาฉันทันที และฉันได้บอกปัญหาต่อเพื่อนฉันทันทีเช่นกัน ต่อจากนี้ฉันขอเรียกชื่อเพื่อนฉันว่า นก เพราะเธอชื่อนก
หลังจาก คุยสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว นกก็รับปากว่าจะช่วยฉัน ซึ่งตอนนั้น ฉันบอกตามตรงว่า ฉันไม่ได้หวังอะไรเลยเพราะนกอยู่โคราช ซึ่งไกลเหลือเกินแล้วจะช่วยฉันได้อย่างไร...
แต่..... วันต่อมา ในขณะที่ฉันนั่งอดอาลัยตายอยากต่อชีวิต ก็ได้มีเบอร์ เบอร์หนึ่งโทรมาหาฉัน และแนะนำตัวเองว่า เขาชื่อ ดร.ไพบูลย์ กิจวรวุฒิ ว่าที่ ส.ส.พรรคอนาคตใหม่ ฉันตกใจมาก ฉันไปทำอะไรผิดกฏหมายไว้เหรอ เพราะฉันไม่เคยรู้จักนักการเมืองมาก่อน..
แต่.... ความข้องใจของฉันก็หายไปเมื่อ ดร. บอกฉันว่า ได้รับการประสานจาก สส.เขตทางโคราชให้เข้ามาช่วยฉัน ทำให้ฉันรู้ได้ว่า นกให้ความช่วยเหลือฉันผ่านทาง ว่าที่ สส.โคราช พรรคอนาคตใหม่และ ดร.ไพบูลย์ หลังจากนั้น ท่านกับทีมงาน (น้องเจี๊ยบ)ก็ได้ลงมาช่วยฉัน ตั้งแต่พาฉันไป ร.พ. ทำใบรับรองความพิการ ซึ่งขั้นตอนตรงนี้ ยุ่งยาก และรอนานหลายวันมาก เอาไว้ฉันจะเขียนทีหลัง.... ไปจนถึง ยื่นขอทำบัตรผู้พิการ จนเสร็จขั้นตอนสุดท้าย คือขอขึ้นทะเบียนรับเบี้ยคนพิการ...
ฉันสำนึกในบุญคุณเสมอ ไม่ได้เขียนเพื่อเชียร์อย่างไร้เหตุผล.. ดร.อดทนกับระบบ ร.พ.ของรัฐมาก ที่ต้องนั่งรอตรวจตั้งแต่เช้าจนบ่ายสอง ส่วนฉัน นั่งรออยู่บนวีลแชร์ ร่างกายไม่ได้ขยับไปไหน ไม่ต้องบอกว่าปวดกระดูกอุ้งเชิงกรานขนาดไหน ทั้งที่ฉันบอกว่า ให้ดร.ไปทำธุระก่อนก็ได้ แต่ท่านก็ไม่ไป..
ท่านไม่เคยเรียกร้องอะไรตอบแทนจากฉันเลย ฉันเองสิ ยังตอบแทนอะไรท่านไม่ได้มากเลย ฉันอยากโปรโมทเพจของท่านให้เผยแพร่ออกไปเยอะ ๆ แต่ฉันไม่มีพาวเวอร์มากมายเหมือนเมื่อก่อนที่ทำเพจให้สถานีแล้ว เพราะฉันค่อนข้างปิดตัวเองจากสังคมมานานแล้ว...เฟสบุ๊คฉันอันเก่า มีเพื่อน สองพันกว่า แต่ไม่มีเพื่อนแท้สักคน เฟสบุ๊คใหม่ฉันจึงต้องจำกัดและเลือกที่จะรับคนเข้ามา เลยกลายเป็นว่า ฉันไม่เอาสังคม...
ฉันขอบอกตามตรงว่า ชีวิตฉัน ผ่านร้อน ผ่านหนาวมา 58 ปี ยังไม่เคยได้รับการช่วยเหลือแบบถึงบ้าน ถึงตัว แบบนี้เลยสักครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่มีนักการเมือง ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของคนพิการอย่างฉัน ฟังดูโอเวอร์ แต่มันคือเรื่องจริง
ในที่นี้ ฉันต้องขอบคุณ คนแรกเลยคือ เพื่อนนก, ที่โทรกลับมาหาฉันในวันที่ฉันรู้สึกโคตรจะเดียวดาย ขอบคุณที่ประสานกับท่านว่าที่ สส. โคราชที่ฉันไม่รู้จักชื่อ
ขอบคุณ ดร.ไพบูลย์ กิจวรวุฒิ ว่าที่สส.พรรคอนาคตใหม่ เขตปากเกร็ดที่เป๊นธุระมารับฉัน ไปยื่นเรื่องที่ รพ. นั่งคอยอยู่กับฉันทุกวัน จนไปยื่นขอทำบัตรผู้พิการที่เทศบาล จนฉันได้บัตรมาแล้ว มันยากนะที่คนไม่รู้จักกันจะมาเสียเวลาเป็นวัน ๆ ช่วยเหลือกันอย่างนี้ ถ้าไม่มีเมตตากรุณาจริงๆ ขนาดที่ญาติฉันแท้ ๆ ยังปฏิเสธที่จะช่วยเลยด้วยเหตุผลเขาต้องทำมาหากิน
ขอบคุณน้องเจี๊ยบ เพื่อนดร.ไพบูลย์ คือทีมงานที่มาช่วยฉันอีกแรงหนึ่งในทุก ๆ ขั้นตอนของความช่วยเหลือ ในครั้งนี้ด้วย...
ตอนนี้ฉันมีบัตรคนพิการเรียบร้อยแล้ว แค่รอวันที่เขาเปิดลงทะเบียนบัตรผู้สูงอายุ และบัตรคนจนเท่านั้น ค่อยเป็นค่อยไป คงมีคำถามว่าฉันไปอยู่ไหนมาถึงยังไม่ทำ คำตอบมีอยู่ในบันทึกหน้าหนึ่ง
ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเป็นการตอบแทนเขาเหล่านี้เลย เพราะฉันไม่รู้จะตอบแทนเขาด้วยวิธีไหน.... นอกจาก ขอให้ผู้ที่ได้อ่านบล็อคของฉัน ช่วยกันกดไลค์เพจ ดร.ไพบูลย์กันเยอะ ๆ และ ช่วยฉันเลือกพรรคอนาคตใหม่ด้วย เขาช่วยคนพิการอย่างฉันจริง ๆ และฉันเชื่อว่า คนอื่น ๆ ในพรรคนี้ ก็เช่นกัน..
ท้ายที่สุดนี้ ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านเรื่องราวของฉัน.... ฉันคงต้องจบ บันทึกหน้าสองไว้เพียงเท่านี้.....
เรื่องหน้า... จะพยายามใช้เวลาที่เหลือจากการ ค้นหางานสำหรับมนุษย์วีลแชร์ มารีบเขียนให้ได้อ่านกัน..
ขอบคุณมาก
Lonely Wheelchair
.............จอ บอ
เรื่องนี้มันซาบซึ้งอยู่นะ และน่าแปลกใจที่ ดร.ไพบูลย์ เข้าไปช่วยเจ้าของกระทู้ ไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันสักหน่อยใช่ไหมฮะ
พี่น้องพันทิปรู้จักคนนี้ป่ะ คิดว่าบล็อคนี้แต่งขึ้นเอง หรือเป็นเรื่องจริงช่วยบอกความเห็นหน่อยครับ
ขอตัวลาไปก่อน แล้วพบกันใหม่กระทู้หน้าคร้าบบ
นี้ลิงค์ครับ https://wheelchair-story.blogspot.com/2019/02/2.html?spref=fb&m=1