กระทู้นี้เป็นกระทู้เพ้อเจ้อ ของสาววัย 28 ย่าง 29นะคะ เราอยากขอบคุณให้คนที่ไม่มีทางได้ยินเสียงในใจเรา...

ด้วยความที่เป็นคนพูดความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง (แต่เขียนเก่งนะ...ฮาา)

เรารู้ว่าเค้าเล่นพันทิป แต่เค้าคงไม่มาอ่านห้องนี้...ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ

เราอยากขอบคุณ ถึงแม้ว่าเสียงเราจะดังไปไม่ถึงเค้าก็ตาม

>>ขอบคุณเธอมาก ที่ทำให้ชีวิตเรามีทั้งความสุขและความทุกข์ไปพร้อมกัน,,, เราสุขเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเธอ และทรมานในสิ่งที่เธอไม่มีวันให้กับเราได้

ซึ่งความทรมานนี้ คือการทำให้เราได้รู้จักที่จะเรียนรู้กับคำว่า ‘ไม่คาดหวัง’ และทำให้เราได้ปล่อยวาง ในเรื่องของความสัมพันธ์ได้มากขึ้น,,, ว่าแท้จริงเรานั้น ยึดมั่นถือมั่นซะเหลือเกิน

>>ขอบคุณที่ทำให้เราเป็นผู้หญิงที่น่ารักขึ้น เรารู้ตัวเลยว่า เรากลายเป็นคนไนซ์ กลายเป็นคนเฟรนด์ลี่ ได้อย่างเปิดเผย เป็นคนมีอารมณ์ขัน และได้กลับมาเป็น ‘ตัวตนเดิม’ ที่เป็นตัวเองจริงๆอีกครั้ง

ขอบคุณเธอมาก ที่ทำให้เราได้เข้าใกล้คำว่า ‘จริตผู้หญิง’ มากขึ้น

>> ขอบคุณที่เธอพูดความจริงกับเราหลายๆครั้ง เวลาที่อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเราจะเป็นคนที่ไม่รู้จักกาละเทศะ หรือแม้กระทั่งเศษอาหารติดฟัน, เธอก็กล้าบอกเราโดยที่ไม่เคอะเขิน

>> ขอบคุณมาก ที่เป็นผู้ชายคนแรก ที่เข้ามาหาเรา เพราะไม่ใช่เรื่องอย่างว่า

>>ขอบคุณมากที่ทำให้เรารู้ว่า จริตผู้หญิงบางอย่าง ใช้กับผู้ชายที่มีอีโก้ไม่ได้

>> ขอบคุณมากที่ให้เราได้ดูแลเธอ แม้ว่าเราอาจจะดูแลเธอได้ไม่เต็มที่ รวมไปถึงความดื้อด้านของเธอ, แต่นั่นเธอก็ยอมให้เราได้ดูแลเธอ

>> ขอบคุณกับการมีโลกส่วนตัวสูงของเธอ ที่ทำให้เราบางครั้ง ก็แทบบ้า ว่าเธอต้องคุยกับคนอื่นอยู่แน่นอน,, แต่นั่นก็ทำให้ย้อนกลับไปในเรื่องที่ว่า ‘การไม่คาดหวังในความสัมพันธ์’

>>ขอบคุณที่ยอมตามใจ มาเป็นเพื่อนดูหนัง เป็นเพื่อนเที่ยว และรวมไปถึงให้เข้าไปอยู่ในพื้นที่ของเธอ ในเวลาที่เราไม่มีพื้นที่เป็นของตัวเอง

>> ขอบคุณที่ทำให้เราอิจฉาพี่ๆเพื่อนๆน้องๆเธอ ที่เค้าได้ไปเจอกับคนในครอบครัวของเธอ,,, เรากับเธอ ไม่ได้เป็นอะไรกัน และเธอเลือกที่จะขีดเส้นแบ่งกับเราไว้ชัดเจนแล้ว ซึ่งบางทีเราก็งงๆว่า เป็นเพื่อนกันแล้วแนะนำให้คนในครอบครัวรุ้จักไม่ได้เหรอ?

>>ขอบคุณมากที่ทำให้เรารู้จักบาลานซ์ความสัมพันธ์ของชีวิตคนสองคนได้เป็น, เราเคยตบหน้าเธอ แต่เรารู้สึกว่า มันคือเรื่องเล็กน้อย เพราะมันคือการตบแบบ ‘เห้ย ตื่นๆ’ ในความคิดเรา, แต่สำหรับเธอมันคือเรื่องร้ายแรงมาก เราเลยได้เรียนรู้กับการที่ ‘ไม่ควรเป็นตัวของตัวเองอย่างสุดโต่ง’ ในเวลาที่เราต้องบาลานซ์ความสัมพันธ์

>>ขอบคุณมาก ที่ทำให้เราได้ชอบเธอ ได้ชอบใครคนนึงมาจากก้นบึ้งหัวใจได้ขนาดนี้ และจนตอนนี้ ก็ไม่มีใครที่เหมาะกับเราได้เท่าเธอ

>> เธอ,,, ไม่ใช่คนที่ดีที่สุด ไม่ใช่คนในสเป้กเราเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอทั้งขี้บ่น บ่นแม้กระทั่งว่า ขนขาเราก็ไม่โกน 555, จนทำให้เราพารานอยด์ แล้วกลายมาเป็นผู้หญิงที่ดูแลตัวเองมากขึ้น

>>ขอบคุณมากนะคะ ที่อยู่ด้วยกันมา,,, เราทั้งสอง ต่างมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกัน มีไลฟสไตล์ มีความคิด ที่แทบจะไปกันคนละทาง,,, เธอบอกเราว่า เธอรู้ลึกๆอยู่แล้วว่า ถึงแม้ว่าเราทั้งคู่คบกันไป ยังไงมันก็ไม่ใช่

>> นั่นก็ถูก,,, สำหรับเธอ ที่ใช้’หัว’ ใช้’ตรรกะ’ ในการคิด

>> แต่นั่นไม่ใช่เรา เรามองว่าเรื่องที่เข้ากันไม่ได้,, เราเลือกที่ช่างน้ำหนักว่ามันเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่, แก้ได้หรือไม่ได้ และเราเลือกที่จะใช้ ‘ใจ’ ในการคิด ให้คำตอบกับตัวเอง จนตกผลึกได้ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับเธอ ยังไงก็เป็นไปได้

>> แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วกับความสัมพันธ์นี้ เราก็ต้องเคารพในสิทธิ์ของเธอ ในการตัดสินใจของเธอ

>> ทรมานนะ,,, แต่สุดท้ายแล้ว ยังไงก็ต้องผ่านมันไปให้ได้

>> มีคนสอนเราว่า ‘เสียอะไรก็เสียได้, แต่อย่าเสีย ‘ใจ’

>> ขอบคุณที่เข้ามาเป็น หนึ่งในเรื่องราวของชีวิตเรา

>>ขอบคุณที่เข้ามาสอน และเข้ามาทำให้เรามีความสุขได้มากขนาดนี้ กับการที่มีเธออยู่ข้างๆ

>> เราไม่เคยคาดหวังให้เธอ ต้องมาดูแลอะไรเรากลับ, แค่เธอเป็นเธอ เป็นคนที่น่ารักแบบนี้ นี่คือสิ่งที่ทำให้เราพอใจแล้ว กับความสัมพันธ์ที่มีเธออยู่

>> เราไม่ขออะไรมากหรอก, เราขอแค่ให้เธอ บอกเรานิดนึง ว่าถ้าหากเธอคุยกับใครอยู่, สะกิดให้เรารับรู้หน่อย,,, เพราะเราจะเป็นคนที่เดินออกไปจากชีวิตเธอเอง

>>เรากับเธอ ปลายทางจะเป็นยังไงกัน เราไม่รู้, แต่เรารู้เพียงว่า ‘ เราเต็มที่กับความสัมพันธ์กับทุกโมเม้น ที่ได้อยู่กับเธอละล่ะ’

>>สุดท้ายนี้ เราก็ขออวยพรเธอเหมือนเดิม เหมือนที่เราเคยเขียนการ์ดให้,,, จริงๆก็ไม่ใช่การ์ดอะเนอะ แต่เป็นกระดาษขี้เหร่ๆ จากความสายลมแสงแดดของเราเอง 555

>> แต่ก็ยังอยากบอกเธออีกครั้ง ขอให้เธอได้เจอคนที่ใช่ ในเวลาที่เหมาะ ถูกที่ ถูกกาล ถูกเวลา )

เราชอบเธอมากนะ, และเราจะอยู่เป็นเพื่อนที่ดีให้เธอเสมอ...