แม้ก่อนหน้าเป็นเวลาช่วงที่เราเองรู้สึกห่ดหู่มากที่สุดมีแต่ร้องไห้ทุกวันทุกคืนเพราะเราแอบรักเพื่อนสนิทที่เราคบเป็นเพื่อนจนปัจจุบัน
แต่สุดท่ยเมื่อเราเสียใจมากๆสักพักเราก็จะรู้จักที่จะยินดีแล้วทำให้ตัวเองมีความสุขและใช้ชีวิตแบบเพื่อนเป็นปกติเหมือนที่เคยผ่านมาแต่มันก็ไม่ได้ปกติขนาดนั้นเพราะก่อนหน้านั้นเขาไม่มีแฟนแต่ตอนนี่เขามีแล้วเราเลยไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนเหมือนแต่ก่อนเพราะเราคิดว่าจากที่เเขาชวนเราไปแต่เดี่ยวนี้เงียบๆไม่ชวนถามแต่ว่าหยุดหรือป่าวไปไหนแค่นั้น แต่ก่อนหน้านี้ก็จะถามเราว่าจะไปไหนกันดีและก็ไปด้วยกันตลอดแต่ตอนนี้เหลือแค่ถามเหมือนเขาอยากรู้ว่าเราจะไปไหนแต่เราก็ไม่กกล้าชวนเขาเพราะกลัวว่าแฟนผู้หญิงที่เขาเริ่มคุยกันได้สักพักจะไม่ชอบให้เราไปไหนมาไหนด้วยกัน(แฟนเขารู้ว่าเราสนิทกับเขามากเขาเลยไม่ขอบเราชอบพูดเหน็บเรากับคนอื่นเสมอเวลาเราสองคนไปไหนด้วยกันสงสัยจะหึงเรา)​แต่ช่างเถอะเราเป็นกับเขาได้แค่เพื่อนเลยไม่คิดอะไร เป็นได้แค่เพื่อนก็ดีแล้วความสุขที่มีแค่นี้พอขอแค่ไม่อยากให้เขาหายจากเราไปเลยแค่นั้น
รู้เลยว่าความสุขที่แท้จริงไม่มีจริงๆๆมักปนด้วยความทุกข์ถึงเราจะยินดีกับเขาแต่มีบางครั้งที่เราแอบน้อยใจ ก็ด้วยหัวใจที่เรารักเขาไปแล้วเราพร้อมที่จะทำทุกอย่างเหมือนเดิมแอบแก้ไขงานต่างๆที่เขาพลาด(แต่เขาไม่รู้)​หรือแม้กระทั่งใส่ใจเริ่องเรื่องต่างๆๆ(เขามักจะถามเราเสมอ)
หลังๆมานี้เราไม่ชอบเลยตั้งแต่เขามีแฟนเขาเริ่มไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนยิ้มน้อยลงบางครั้งเราเองอยากถามว่าเป็นอะไรบอกได้นะแต่เรากลัวว่าเขาจะว่าเรายุ่งเรื่องส่วนตัวเขามากเกินไปเลยเก็บไว้ในใจตลอดอยากเป็นที่ระบายเหมือนแต่ก่อนแต่คงไม่ได้แล้วอะเพราะมันส่วนตัวมากเรื่องแฟน
เห็นใจเขาแต่เรากล้วว่าเราจะยุ่งกับเขามากเกินไป

มีความสุขในส่วนที่เรามีได้ดีกว่าพยายามมากจนตัวเองไม่มีความสุขเลย  ยิ้ม😁😁😁