ผมเป็นคนไม่ค่อยพูดจากับใคร ถ้าไม่สนิทกันจริงๆ บางทีก็มีพี่ที่รู้จักกันบอกผมว่า ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ผมมีเพื่อนที่สนิทกันจริงๆ แค่ไม่กี่คน เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ต่างก็แยกย้ายไปทำงานคนล่ะจังหวัด ปัจจุบันผมอยู่ที่ชลบุรี มีเพื่อนคนนึงก็อยู่ที่ชลบุรีเหมือนกัน แต่เขามีครอบครัวแล้ว เมื่อก่อนผมกับเขาชอบไปเล่นด้วยกัน ทักครั้งที่ผมไปหาเขา หรือชวนเขาออกไปข้างนอก เขากับแฟนมีกจะทะเลาะกันเสมอ ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เป็นเพราะผมหรือเปล่า มันทำให้ผมอึดอัด และอยากจะตีตัวออกห่างจากเพื่อนคนนี้ ผมเป็นคนโสดตัวคนเดียว แฟนก็ไม่มี ก็มีแต่เขาที่เป็นเพื่อน  ความคิดผมเพื่อนก็ยังเป็นเพื่อน แต่เมื่อเขามีครอบครัวแล้ว ผมก็ควรจะเลิกยุ่งก้บเขา ถ้าไม่มีธุระจำเป็นอะไรจริงๆ มีวันนึงเราจะไปดูแข่งรถกันที่บางแสน ผมไปหาเขาที่ห้อง วันนั้นเราซื้อข้าวมากิน แฟนเขาไม่มากินด้วย และทั้งวันเขากับแฟนก็ไม่คุยกัน ผมไม่แน่ใจว่าเขาทะเลาะกันยุแล้ว หรือเป็นเพราะผมไปหาเพื่อนรึเปล่า ช่วงเย็นๆ เราขับรถออกมาจะไปดูแข่งรถ แฟนเขาส่งข้อความแชทมาหาเพื่อน เป็นประโยคยาว ที่ผมมองไปเห็นและอ่านทัน "เป็นผัวแล้ว อย่าติดเพื่อน" มันทำให้ผมรู้เลยว่า ผมควรจะออกห่างจากเพื่อนคนนี้ ผมพูดกับตัวเองว่า ปีใหม่ สองคนนี้แต่งงานกัน ผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ผมจะพบกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย และหลังจากนั้น ผมจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเพื่อนคนนี้อีกถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นจริงๆ  หลังจากที่งานแต่งเสร็จสิ้น ผมกลับบ้าน แล้วโพสเฟซบุ๊คว่า "พบเพื่อจาก"
หลังจากนั้นผมก็ไม่ไปหาเพื่อนคนนี้อีกเลย เวลาเพื่อนคนนี้ชวนไปไหน ผมก็ปฏิเสธตลอด
หลังจากนั้น ผมรู้สึกเหมือนผมตัวคนเดียว ผมเหงา ผมอยากมีเพื่อนคุย อยากมีเพื่อนเที่ยว  เวลาไปไหนก็ชวนใครไม่ได้ เพราะคนส่วนใหญ่ที่ผมรู้จัก ทั้งเพื่อน คนรู้จัก และญาติ ที่อยู่ใกล้ๆ กัน เขามีครอบครัวหมดแล้ว  

ผมเหงา เคว้งคว้าง คิดถึงใครบางคน บางคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าคือใคร