เมื่อสิบปีก่อน

เราไปสัมมนา แต่แว้บออกมาก่อน เพื่อจะได้ท่องเที่ยวยามราตรี
ไปเพียงคนเดียว ในชุดอบรม ณ ถนนคนเดิน

เรามองหาซอยเงียบๆ เดินสำรวจไปทั่ว มีแต่ชาวต่างชาติ
เห็นฝรั่งแก่ตัวอ้วน เดินนำหน้าเด็กชาย ผมเกรียน อายุราวๆ สิบขวบ อาจไม่ถึงดี ตัวเล็กๆ

เรามองไปตรงๆ ที่คู่นั้น แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก...
แต่
สายตาของเด็กชายที่มองเห็นเรา กลับตกใจ และหลบสายตา เดินหลบทันที

เรายังจำได้ ถึงสายตาคู่นั้นของเด็ก ที่มีความอับอาย...  
เด็กอายุแค่นั้น

เราไม่ควรยืนอยู่ตรงนั้น
เด็กไม่ควรถูกซ้ำเติมจาก สายตาของป้าคนไทยคนนึง

เรารู้สึกแย่ที่เป็นคนไทยคนเดียว ที่อยู่ตรงนั้น
เราควรอยู่ที่ของเรา

สะเทือนใจตลอดที่คิดถึงหน้าเด็กคนนั้น


วัยเด็กเป็นวัยที่สวยงาม
ถ้าเรามีความทรงจำที่ดีในวัยนี้
อนาคตแม้จะมีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้นกับชีวิต เราก็จะสามารถรับมือได้