สัวสดีค่ะวันนี้ข้าพเจ้ามีความสงสัย มันเป็นความสงสัยของข้าพเจ้าเมื่อตอนที่ข้าพเจ้าอายุ18ปี ข้าพเจ้าได้ฝันเห็นฝันบ้านหลังหนึ่งข้าพเจ้านั้นได้เดินเข้าไปในบ้าน ข้าพเจ้าจำได้แค่เป็นบางจุดตั้งแต่ประตูทางเข้านั้นเป็นประตูไม้ที่มีลายสวยงาม ตรงหน้าเป็นบันไดที่ทำจากไม้และเป็นแบบเกลียว ข้าพเจ้าเดินขึ้นบันไดนั้นก่อนจะพบผู้ชายคนหนึ่งเข้าแต่งตัวคล้ายๆผู้ดีในสมัยรัชกาลที่5(ซึ่งข้าพเจ้ามิอาจแน่ใจได้)แต่ชุดของเขานั้นเป็นสีดำทั้งชุด เขามองข้าพเจ้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรพร้อมกับพูดอะไรสักอย่าง ในความฝันข้าพเจ้ารู้แค่ว่า ข้าพเจ้าไม่ถูกกับเขาผู้นั้นเลยสักนิด พอข้าพเจ้าเดินขึ้นไปอีกนิด็ถึงชั้นๆหนึ่ง ที่มีห้อง และห้องนั้นมีประตูอยู่ข้างกันสองบาน พอข้าพเจ้าเดินเข้าไปในห้องนั้น็มีเตียงนอนผ้าปูนั้นจะเป็นผ้าแบบจีนที่เป็นมันๆและบางเบา อยู่ตรงลางระหว่างสองประตูนั้น จากนั้นก็มีชายแก่คนหนึ่งเดินมาพร้อมกับก้มหัวให้ข้าพเจ้าก่อนจะพูดว่า''คุณหญิงน้อยกลับมาแล้วหรือขอรับ"ข้าพเจ้าตกใจมาก  แต่ก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมือจากไหนไม่รู้มาจับที่ไหล่ของข้าพเจ้า พอข้าพเจ้าหันกลับไปก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาสวยมากและยิ้มให้ข้าพเจ้าก่อนจะพูดว่า"พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน"ถัดจากผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นก็คือผู้ชายอีกคนที่ยิ้มมาให้ข้าพเจ้า ข้าพเจ้านั้นรู้สึกเขินเขามากในความฝัน เหมือนข้าพเจ้ารักเขาแต่ มันก็น่าเศร้าเช่นกัน สักพักผ็หญิงคนนั้นก้พาข้าพเจ้าเดินไปยังอีกห้อง แล้วห้องนั้นมีบันไดเดินขึ้นไปอีกชั้น ทางเดินนั้นมันช่างมืดมนและน่าขนลุกแต่ข้าพเจ้าก็ยังจะเดินตามเขาไปจนพอถึงข้างบนสุดข้าพเจ้าก็ต้องช็อกเพราะมันเต็มไปด้วยรูปภาพคนตายและที่เก็บกระดูก ข้าพเจ้ารีบวิ่งลงจากบันไดแล้วรีบวิ่งออกจากที่บ้านหลังนั้นทันที ตลอดทางที่ข้าพเจ้าวิ่งมานั้นจะมีแต่เสียงร้องที่บอกว่า อย่าไป กลับมา ที่หนักกว่านั้นข้าพเจ้าเห็นชายชุดขาวกับชุดดำนั้นวิ่งตามข้าพเจ้ามาติดๆ ข้าพเจ้าวิ่งมาถึงตลาด  น่าจะตลาดเพราะในความฝันข้าพเจ้าเห็นต่ผู้หญิงในผ้าคาดอกสีออกน้ำตาลๆ ปากที่แดงด้วยหมากพลู ข้าพเจ้าวิ่งมาเรื่อยๆก่อนจะโดนใครคนนึงดึงข้อมือไว้ ก่อนจะพบว่าเป็นผู้ชายอีกคน  เขามองข้าพเจ้าด้วยสายตาที่ยากจะเดาได้ แต่ในความฝันข้าพเจ้ารู้สึกว่าแววตาเขานั้นช่างเจ็บปวดเวลามองมายังข้าพเจ้า และข้าพเจ้าก็เจ็บปวดเช่นกัน เขาพูดกับข้าพเจ้าว่า "ข้ารอเจ้ามานาน เจ้าจะทิ้งข้าไปอีกแล้วรึ"เขาพูดจบเขาก็ปล่อยข้อมือข้าพเจ้า พอเขาปล่อยข้าพเจ้าก็รีบวิ่งต่อ แต่ก่อนที่ข้าพเจ้าจะตื่นนั้น ได้มีเสียงก้องออกมาว่า"ข้าต้องรออีกนานแค่ไหนกัน" จากนั้นข้าพเจ้าก็ตื่นทันที

จากที่ข้าพเจ้าเล่ามานั้น ข้าพเจ้ารับประกันได้ว่าข้าพเจ้าไม่ได้ดูหนังย้อนยุคหรืออ่านอะไรเกี่ยวกับย้อนยุคเลย ทั้งหมดที่ข้าพเจ้าเล่านั้นข้าพเจ้ายังหาคำตอบมิได้ ว่ามันคืออะไรกันแน่