สวัสดีค่ะ.. นี่เป็นกระทู้แรกของเรา..  คือเราไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เราเป็นมันคืออะไร ไม่รู้ว่าใครจะเป็นแบบเราหรือเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นไหม .. เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คือ เรารู้สึกว่าเวลาอยู่กับเพื่อนๆ อยู่กับคนอื่น หรือพ่อแม่ เราก็ดูเป็นคนร่าเริงดีนะ.. ออกจะขี้อ้อนเลยน่ะค่ะ แต่หลายๆครั้งเราก็หงุดหงิดง่าย.. บางครั้งเราก็เงียบๆ .. คือเราไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนเลย.. มันตันไปหมด แต่พอเราอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง เราก็จะเศร้าขึ้นมาทันทีเลย.. เราคิดว่าเราคงมีโลกส่วนตัวสูง นั่นก็อาจจะใช่ .. แต่เราก็ไม่เข้าใจตัวเอง เราเศร้า เวลาเราอยู่กับตัวเองเราจะนึกแต่เรื่องเศร้าๆเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดตลอดเลย แล้วเราก็ร้องไห้ออกมา.. หลายๆครั้ง หรือไม่เราก็นึกถึงปัญหาที่เรากำลังเจอ เราคิดทุกวัน ทุกครั้งที่ตื่นเช้าเรารู้สึกเบื่อหน่ายและคิดในหัวเสมอเลยว่า ไปโรงเรียนอีกแล้ว.. รู้สึกไม่อยากเจอเพื่อนเลย เบื่อมากๆ ทั้งที่เราควรจะดีใจ ที่จะได้เจอเพื่อน บางครั้งเราก็ดีใจ แต่เวลาที่เราไม่อยากไป เรามีความรู้สึกว่า เราแย่.. มันรู้สึกท้อแท้ไปหมดเวลานึกถึงหน้าเพื่อนที่มีแต่คนเก่งๆ แต่เราดีใจนะที่เรามีเพื่อนเก่ง แต่เรารู้สึกแย่ที่เราพยายามแล้วแต่มันยังไม่ดีพอ เราเลยรู้สึกเบื่อหน่ายกับการไปเรียน แต่นั่นไม่ใช่ทุกวันหรอก บางครั้งเราก็ฮึ้ด บางครั้งเราก็ดิ่ง บางครั้งเราแค่อาจจะต้องการระบาย.. ล่ะมั้ง? อ่า แต่หลังๆมาเราก็รู้สึกอ่อนแรงมากๆ ไม่ค่อยมีแรงเลย ทุกวันเลิกเรียนมาถึงบ้านเราจะรู้สึกหมดแรงแล้วก็ล้มตัวนอนไปเลย รู้สึกเหนื่อยมากๆ ทั้งทีเราก็นั่งรถกลับบ้านมาเฉยๆทุกวัน ช่วงนี้เราก็รอนไม่ค่อยหลับ กินข้าวไม่ลง ไม่อยากกิน เบื่อไปหมดเลย ..  หลายเรื่องมันทำให้เราคิด เยอะมาก.. และเราหยุดคิดไม่ได้เลย ทุกครั้งที่เราอยู่กับตัวเอง.. เราเศร้ามาก ท้อแท้ไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงเลย.. เราเหนื่อย เหนื่อยมากที่ต้องคิดเรื่องเดิมๆทุกวัน  เราอาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่อง.. หรืออาจจะไม่เข้าใจ เราก็ไม่รู้จะบอกยังไง.. หลังๆมันหนักขึ้น เราเบื่ออาหารไปเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรากินเยอะ ข้าวเช้าที่แม่เตรียมให้เรากินหมดแต่หลังๆเรากินไม่หมดไม่อยากกิน.. นอนก็ไม่ค่อยหลับ คิดมากไปอีก.. บางทีเราก็อาจจะไปพบหมอซะ แต่เราก็ไม่แน่ใจ แล้วเราก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย เรากลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจเรา.. เราควรจะทำยังไงดี..