เราไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยนี้เป็นครั้งแรกค่ะแปลกใจที่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเป็นเรื่องราว
19/01/62 15:40 น. คือเราเดินทางจากต่างจังหวัดไปกทม. ทีแรกก็นั่งคนเดียวผ่านไปไม่กี่สถานีก็มีคนขึ้นมา เขาได้ลำดับข้างเรา ก่อนนั่งเขาก็ยิ้มให้ค่ะ นั่งแล้วก็หันมายิ้มอีก เราก็ยิ้มนิดๆคะผ่านไปสัก1ชม.กว่าๆเขาหลับแล้วอยู่ๆก็เอนมาพิงไหล่เรา คือ?? เราผู้หญิงนะโว้ย!! เราสิควรหลับพิงไหล่เขามากกว่า เขาก็ตัวไม่ใช่จะเล็กนะคะ คือเราก็หนักเราเลยพลิกตัวนิดนึงไม่ให้ทับไหล่มาก แล้วก็ไม่รู้สึกปวดหรือหนักเลย พี่เขายิ้มหวานค่ะ ผิวเข้ม แต่ดูสะอาดหุ่นเหมือนเป็นทหาร หรือนักกีฬา แต่พอหลับเขาดูน่ารักตัวเล็กไปเลย เราก็พลอยหลับไปด้วย แต่ก็ไม่นานเพราะเหมือนหลับๆตื่นๆ ช่วงนั้นก็ใกล้จะตอนเย็นแล้ว หันมองเขาก็ยังพิงเราอยู่ พอเขาตื่นเขาบอกว่าขอโทษนะครับ เราก็บอกว่าไม่เป็นไรค่ะ แล้วเขาก็ยิ้มให้อีก เขาพูดเพราะค่ะ สุภาพ ชวนคุยหลายอย่าง แต่เราก็ไม่ค่อยคุยสักเท่าไร ถามเราว่ากินข้าวยัง กินไหมกินด้วยกันเขาบอกว่าทำมาเอง ถามเป็นประโยคซะยาว เราตอบคำสองคำประมาณนี้ เราเดินทางไปสอบสัมภาษณ์เข้ามหาลัยคะ เราก็ไม่ได้ถามว่าเขาจะไปไหน สักพักเราก็เงียบกันไป เขาคงไม่อยากพูดต่อกับคนถามคำตอบคำแบบเรามั้ง ก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้พูดอะไรกันเราก็รู้สึกว่าทำไมเงียบแบบนี้ พอตกค่ำ พี่เขาก็พูดขึ้นมาว่าถ้าไม่รังเกียจถ้าเกิดง่วงก็นอนพิงพี่ได้นะตามสบายเลย เราก็พูด ค่ะ อย่างเดียว พอใกล้หลับเราก็เอนๆแต่ยังไงก็จะไม่พิงเด็ดขาด ดูเหมือนพี่เขาน่าจะเรียนจบแล้ว คงเริ่มทำงานแล้ว เขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอกเราเองก็ยังเหมือนเป็นน้องสาวเขามากกว่า นี่คือเหตุผลที่เราไม่พิงพี่เขา เราคิดว่าอยู่แต่เราดีกว่า เราหลับพิงผนังรถไฟไป บางทีเราก็รู้สึกที่พี่เขาผงกมาที่เรา แล้วเหมือนกับสะดุ้งแล้วก็พยุงตัวกลับไปที่เดิมหลายครั้ง หรือเป็นเพราะเราทำให้เขารู้สึกไม่ดีรึป่าว ที่ไม่ค่อยพูดทำตัวเฉยๆทั้งๆที่เขาพูดกับเรา พอใกล้จะเช้าก็ถึงหัวลำโพงพอดี พี่เขาเป็นคนปลุก และซื้อผ้าเย็นไว้ให้ด้วยเราก็บอกไม่เป็นไรค่ะไม่เอา เขาเอาผ้าเย็นแปะหน้าเราไว้ในตอนนั้น
คือเราก็ตกใจนะแล้วก็ขอบคุณเขาอีกครั้ง ถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย เขาช่วยยกกระเป๋าเราลงจากรถไฟให้ เราบอกไม่เป็นไรอีกจะถือเอง เขาก็ยกลงมาจากข้างบนแล้วถือลงไปเลย จะแย่งก็อายคนเราก็ได้แต่เดินตามหลังลงไป เราก็บอกขอบคุณค่ะตอนลงมาข้างล่าง ก่อนเขาจะเดินไปเขากลับพูดกับเราว่า "ขอบคุณนะครับอุตส่าห์ให้ผมพิงไหล่ในครั้งแรก น้องคงพูดค่ะเหมือนเดิมละสิ" แล้วเราก็พูด ค่ะ เช่นเคย เขาก็ยิ้มให้ และเราก็ยิ้มให้ แต่รอยยิ้มพี่เขาไม่เหมือนครั้งแรกที่เราเห็นตอนขึ้นรถไฟแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น อยากบอกว่าเราก็รู้สึกดีนะ หรือว่าเขาคิดว่าเรารังเกียจเขา บางอารมณ์ก็รู้สึกอึดอัดใจ เอาตรงๆคือเราไม่รู้ตัวเอง และก็อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่ หน่วงไปหมด หรือว่าแค่มิตรภาพระหว่างทางที่ดีต่อกัน เราก็มองเขาตอนหันหลังเดินออกไป เริ่มไกลกันแต่เราก็ยังมองเห็นหลังพี่เขา เรายังมองอยู่คิดในใจว่าเขาคงไม่หันมาแล้ว หันมาก็คงไม่เจอเรา เราก็มองอยู่ พี่เขาหันมา!!มองมาที่เราอีกครั้ง แล้วก็โบกมือให้ เราก็โบกมือ หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย อยากจะบอกว่าอยากเจออีกครั้งก็ไม่กล้าพูด แล้วเราก็ไปตามทางตามหน้าที่ของเรา ถ้าโชคดีหรือบังเอินที่เขาเข้ามาอ่านกระทู้นี้ อยากบอกว่า อยากเจออีกครั้ง!! คำนี้คำเดียว🕞
#สุดท้ายขอบคุณมากๆนะคะถ้าใครเข้ามาอ่านกระทู้นี้จนจบ
ความรู้สึกแบบนี้ มันคืออะไร?
19/01/62 15:40 น. คือเราเดินทางจากต่างจังหวัดไปกทม. ทีแรกก็นั่งคนเดียวผ่านไปไม่กี่สถานีก็มีคนขึ้นมา เขาได้ลำดับข้างเรา ก่อนนั่งเขาก็ยิ้มให้ค่ะ นั่งแล้วก็หันมายิ้มอีก เราก็ยิ้มนิดๆคะผ่านไปสัก1ชม.กว่าๆเขาหลับแล้วอยู่ๆก็เอนมาพิงไหล่เรา คือ?? เราผู้หญิงนะโว้ย!! เราสิควรหลับพิงไหล่เขามากกว่า เขาก็ตัวไม่ใช่จะเล็กนะคะ คือเราก็หนักเราเลยพลิกตัวนิดนึงไม่ให้ทับไหล่มาก แล้วก็ไม่รู้สึกปวดหรือหนักเลย พี่เขายิ้มหวานค่ะ ผิวเข้ม แต่ดูสะอาดหุ่นเหมือนเป็นทหาร หรือนักกีฬา แต่พอหลับเขาดูน่ารักตัวเล็กไปเลย เราก็พลอยหลับไปด้วย แต่ก็ไม่นานเพราะเหมือนหลับๆตื่นๆ ช่วงนั้นก็ใกล้จะตอนเย็นแล้ว หันมองเขาก็ยังพิงเราอยู่ พอเขาตื่นเขาบอกว่าขอโทษนะครับ เราก็บอกว่าไม่เป็นไรค่ะ แล้วเขาก็ยิ้มให้อีก เขาพูดเพราะค่ะ สุภาพ ชวนคุยหลายอย่าง แต่เราก็ไม่ค่อยคุยสักเท่าไร ถามเราว่ากินข้าวยัง กินไหมกินด้วยกันเขาบอกว่าทำมาเอง ถามเป็นประโยคซะยาว เราตอบคำสองคำประมาณนี้ เราเดินทางไปสอบสัมภาษณ์เข้ามหาลัยคะ เราก็ไม่ได้ถามว่าเขาจะไปไหน สักพักเราก็เงียบกันไป เขาคงไม่อยากพูดต่อกับคนถามคำตอบคำแบบเรามั้ง ก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้พูดอะไรกันเราก็รู้สึกว่าทำไมเงียบแบบนี้ พอตกค่ำ พี่เขาก็พูดขึ้นมาว่าถ้าไม่รังเกียจถ้าเกิดง่วงก็นอนพิงพี่ได้นะตามสบายเลย เราก็พูด ค่ะ อย่างเดียว พอใกล้หลับเราก็เอนๆแต่ยังไงก็จะไม่พิงเด็ดขาด ดูเหมือนพี่เขาน่าจะเรียนจบแล้ว คงเริ่มทำงานแล้ว เขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอกเราเองก็ยังเหมือนเป็นน้องสาวเขามากกว่า นี่คือเหตุผลที่เราไม่พิงพี่เขา เราคิดว่าอยู่แต่เราดีกว่า เราหลับพิงผนังรถไฟไป บางทีเราก็รู้สึกที่พี่เขาผงกมาที่เรา แล้วเหมือนกับสะดุ้งแล้วก็พยุงตัวกลับไปที่เดิมหลายครั้ง หรือเป็นเพราะเราทำให้เขารู้สึกไม่ดีรึป่าว ที่ไม่ค่อยพูดทำตัวเฉยๆทั้งๆที่เขาพูดกับเรา พอใกล้จะเช้าก็ถึงหัวลำโพงพอดี พี่เขาเป็นคนปลุก และซื้อผ้าเย็นไว้ให้ด้วยเราก็บอกไม่เป็นไรค่ะไม่เอา เขาเอาผ้าเย็นแปะหน้าเราไว้ในตอนนั้น
คือเราก็ตกใจนะแล้วก็ขอบคุณเขาอีกครั้ง ถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย เขาช่วยยกกระเป๋าเราลงจากรถไฟให้ เราบอกไม่เป็นไรอีกจะถือเอง เขาก็ยกลงมาจากข้างบนแล้วถือลงไปเลย จะแย่งก็อายคนเราก็ได้แต่เดินตามหลังลงไป เราก็บอกขอบคุณค่ะตอนลงมาข้างล่าง ก่อนเขาจะเดินไปเขากลับพูดกับเราว่า "ขอบคุณนะครับอุตส่าห์ให้ผมพิงไหล่ในครั้งแรก น้องคงพูดค่ะเหมือนเดิมละสิ" แล้วเราก็พูด ค่ะ เช่นเคย เขาก็ยิ้มให้ และเราก็ยิ้มให้ แต่รอยยิ้มพี่เขาไม่เหมือนครั้งแรกที่เราเห็นตอนขึ้นรถไฟแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น อยากบอกว่าเราก็รู้สึกดีนะ หรือว่าเขาคิดว่าเรารังเกียจเขา บางอารมณ์ก็รู้สึกอึดอัดใจ เอาตรงๆคือเราไม่รู้ตัวเอง และก็อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่ หน่วงไปหมด หรือว่าแค่มิตรภาพระหว่างทางที่ดีต่อกัน เราก็มองเขาตอนหันหลังเดินออกไป เริ่มไกลกันแต่เราก็ยังมองเห็นหลังพี่เขา เรายังมองอยู่คิดในใจว่าเขาคงไม่หันมาแล้ว หันมาก็คงไม่เจอเรา เราก็มองอยู่ พี่เขาหันมา!!มองมาที่เราอีกครั้ง แล้วก็โบกมือให้ เราก็โบกมือ หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย อยากจะบอกว่าอยากเจออีกครั้งก็ไม่กล้าพูด แล้วเราก็ไปตามทางตามหน้าที่ของเรา ถ้าโชคดีหรือบังเอินที่เขาเข้ามาอ่านกระทู้นี้ อยากบอกว่า อยากเจออีกครั้ง!! คำนี้คำเดียว🕞
#สุดท้ายขอบคุณมากๆนะคะถ้าใครเข้ามาอ่านกระทู้นี้จนจบ