ก่อนอื่นต้องสวัสดี พี่ๆเพื่อนๆก่อนนะครับผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับปมของผมที่เกี่ยวข้องกับดนตรี เมื่อ 3 ปีที่เเล้วเเต่มันยังคาใจจนเป็นปมที่ไม่กล้าเล่นดนตรีมาถึงปัจจุบันนี่  "เนื่องจากมันเกิด ที่เพื่อนผมอยากจะตั้งวงดนตีเพื่อไปเล่นที่งานโรงเรียน (ขอสมุมชื่อเพื่อนว่า นาย ก ก็เเล้วกันนะครับ)  ซึ่ง นาย ก.เนี้ยเล่นดนตรีเป็นอยู่เเล้ว ซึ่งวงของ นาย ก. ขาดมือกลองครับ เเล้วนาย ก.เนี้ยมันสนิทกับผม มันเลยชวนผมไปเล่นด้วย เเต่ด้วยที่ว่าผมเล่นไม่เป็น นาย ก. ก็บอกว่าไม่เป็นไรลองไปเล่นดู  พอไปถึงห้องซ้อม นาย ก. ก็บอกให้ลองตี พอลองเล่นไปเรื่อยๆผมกับเริ่มจะสนใจที่จะลองมาเล่นกับ วงนาย ก. ดู ซึ่งมันก็สอนเล่นเเบบเบสิคๆให้ ส่วนที่เหลือผมก็ไปดูวิธีตีจากยูปทูป  พอฝึกเล่นกับ นาย ก. มาได้ 3 อาทิตกว่าๆเเล้ว ซึ่งตอนนั้นมันใกล้จะถึงวันงานโรงเรียนเเล้วก่อนที่ผมจะจบการศึกษาชั้นมัธยมต้น  คือตอนนั้น ผมบอก นาย ก. ว่าผมยังไม่พร้อมที่จะเล่น เพราะว่าผมตื่นเต้นมากที่จะได้เล่นที่เวทีเป็นครั้งเเรก นาย ก. ก็บอกว่า"ไม่เป็นไรยังไงก็จะจบ ม.3 เเล้ว เล่นตามที่ซ้อมมานั้นเเหละ" เเต่พอขึ้นไปเล่นจริงผมกับมือสั่นตีไม่ถูกจังหวะบ้างอะไรบ้าง  ทำให้ผมรู้สึกใจสั่นตีผิดจังหวะพลาดเยอะมาก เเล้วฝืนเล่นจนจบ พอลงจากเวทีก็มีคนมานินทาเบาๆว่าเล่นอะไรของมันวะ คือนินทาเเล้วคิดว่าผมไม่ได้ยินหรือไง คือสภาพจิตใจผมเเย่มากๆ   เเต่ นาย ก. ก็มาปลอมใจผมว่าไม่เป็นไรปล่อยไป ถือว่าเล่นเอาเป็นประสบการณ์  ถึงจะมาปลอมว่าไม่เป็นไรก็เหอ ผมก็รู้สึกเเย่อยู่ดี เลยที่จะไม่กล้าเล่นเล่นดนตรีกับใครอีกเลย จนถึงตอนนี่ (ผมจะเเก้ปมเเบบนี้ได้ยังไงดีครับของคำปรึกษาจากพี่ๆเพื่อนๆหน่อยครับ) เวลาฟังเพลงอยู่ดีๆ คำนินทาพวกนั้นมันก็วนมาในหัวทำให้มันนึกถึงวันเก่าๆ  เฮ้ยยวัยเด็กที่เเสนโหดร้าย