สวัสดี เพื่อนๆ สมาชิกทุกท่าน

เราตั้ง กระทู้นี้ สดๆ ร้อนๆ หลังทำเเบบสอบถามโรคซึมเศร้าเสร็จ ผลจากแบบสอบถามสรุปออกมาว่า เราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นกลางถึงรุนแรง
จริงๆ ก็รู้ว่าตอนนี้น่าจะมีอากาศซึมเศร้าอยู่ แล้วก็นานจะเป็นมานานแล้วด้วย ทุกวันจะมีความคิดว่าอยากนอนหลับไป ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยก็ดีซิ
ความคิดนี้น่าจะเริ่มเป็นมาเกือบ 2 ปีได้ แต่เราไม่เคยบอกใครแม้แต่กับครอบครัว เราเคยเปรยๆ เล่นกับสมาชิกร่วมแลป ก็มีคนบอกว่าขี้เกียจหน่ะซิ

อาจจะเป็นกระทู้ไรสาระ ใครรำคาญก็ผ่านได้เลยนะ

ตอนนี้เรากำลังศึกษาระดับปริญาเอก อยู่ในมหาลัยชั้นแนวหน้าของประเทศ ซึ่งศึกษาในสายวิทยาศาสตร์ ตอนนี้กำลังมาทำงานวิจัยที่ต่างประเทศเข้าเดือนที่ 5 แล้ว ซึ่งเรามีกำหนดกลับในอีก 2 เดือนครึ่ง

ความอัดอันจนต้องมากระทู้วันนี้ ก็คงไม่พ้นการทำงานวิจัยหลายปีโดยไม่ได้ผลดีซะที ท้อแล้วก็ฮึด แล้วก็ท้อแล้วก็ฮึด สลับกันไป

ทุกอย่างน่าจะเริ่มมาจากเราตัดสินใจผิดตั้งเเต่แรก  ในการเลือกเราระดับปริญญาโท และเอก ที่ไม่ตรงกับพื้นฐานความรู้ตอนป. ตรี เลยเเม้เเต่นิดเดียว
ตอนเรียนป. โท จบมาด้วยความไม่ลำบากมากเท่าไร ก็ทะนงตัวว่าเราไหว ประจวบเหมาะกับอาจารย์ที่ปรึกษาตอนป.โท เเนะนำอาจารย์ที่ปรึกษาตอนนี้ให้ พร้อมกับได้รับทุน เลยตัดสินใจเรียนต่อ ทั้งๆ ที่อายุก็เยียบเลข 3 เเล้ว

เราน่าจะมีอาการโรคซึมเศร้าตั้งแต่ทำวิจัยเป็นปีที่ 2 ได้ การทำงานวิจัยที่ไม่เคยได้ผลดี พยายามแก้ แล้วแก้อีกก็ไม่ได้
แม้แต่อาจารย์ก็ไม่สามารถให้คำเเนะนำได้ เพราะเป็นงานที่อาจารย์ก็ไม่มีความรู้มาก่อน เเต่เป็นหัวข้อที่ได้จากภาคอุตหากรรม
ซึ่งเป็นหัวข้อที่ติดมากับทุน ระยะเวลารับทุนคือ 3 ปี แต่ตอนนี้เราขยายมา 1 ปีแล้ว (ทุนหมดเเล้ว เเต่ยังมีสัญญากันอยู่)
โดยที่ไม่เห็นหนทางจบเลย

เราเข้าใจแหละว่าการเรียนป.เอก คือการพึ่งตนเอง เเต่การที่ไม่มีใครให้ปรึกษาเรื่องงานวิจัยได้เลย ก็ทำให้งานเดินไปไม่ได้
เนื่องจากเราก็ไม่ชำนาญในเรื่องนี้ คุยกับที่บ้านแม่ก็บอกว่ารีบๆ จบได้เเล้วเเม่รออยู่ อายุเยอะเเล้ว เครียด

จนหลังปีใหม่มานี่ เริ่มมีความอยากจะฆ่าตัวตายให้พ้นๆ ไปซะที เริ่มมีการวางแผนฆ่าตัวตายเมื่อกลับไทย
ถ้าเรียนไม่จบก็ต้องชดใช้ทุน 3 เท่า รวมทั้งดอกเบี้ย รวมๆ เเล้วก็น่าจะ 10 ล้านได้
เเต่ถ้าตายหรือพิการไม่ต้องชดใช้ทุน ครอบครัวเราไม่ใช้ครอบครัวร่ำรวยใดๆ เราขอเลือกหนทางตายดีกว่า

เราไม่มีเพื่อนสนิท หรือแฟนให้พูดคุยใดๆ ได้ ภาระก็ไม่มี ถ้าจะเป็นห่วงก็ เเค่แม่ที่ถ้าเราตาย เเม่เสียใจมาก อาจถึงขั้นทำใจไม่ได้
แต่เราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้ว แต่ก็ไม่อยากตายที่ต่างประเทศ เพื่อยิ่งสร้างความยากลำบากเข้าไปอีก
เพื่อนที่นี่ก็ไม่มี วันๆ อยู่เเต่เเลปที่ผลก็ไม่ได้ และห้องซึ่งอยู่คนเดียว ไม่เจอใคร ไม่มีความสุขใดๆ กับชีวิต กลัววันพรุ่งนี้ กลัวทุกสิ่งอย่าง

พอนึกๆ ย้อนกลับไปตั้งเเต่เรียนจบป. ตรี เราก็ไม่เคยมีความสุขจริงจังกับชีวิตเลยซักครั้ง ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ทำงานก็ไม่มีความสุข
ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อิจฉาคนอื่นที่หาตัวเองเจอตลอดเวลา อยากทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองมีความสุข
พอมานั่งทำงานวิจัยตอนนี้ก็เห็นเเต่ความล้มเหลว ความผิดพลาด ความไม่มีความสามารถของตัวเอง
คิดอยู่ตลอดเวลาว่าทำไมคนอื่นทำได้ เเต่เราทำไม่ได้

ตอนนี้ได้เเต่คิดวนไปวนมาว่าเอาเวลามาทิ้ง 4 ปี อยากจะย้อนเวลากลับไปก็ทำไม่ได้
ปัญหาอีกอย่างของเราก็น่าจะเป็นไม่เคยพูดถึงปัญหาของเราให้ใครฟังเลย เพราะเราคิดว่าคนอื่นๆ ก็มีปัญหาเหมือนกัน
ไม่อยากเอาปัญหาของเราไปทำให้คนอื่นเครียดเข้าไปอีก เรามักคิดว่าตัวเราผิดเป็นอย่างเเรก หากเกิดปัญหาต่างๆ ขึ้น
เเละมักจะหนีปัญหา หรือจมกับปัญหานั้นๆ ไปเรื่อยๆ
ตอนนี้ยังไม่เห็นอนาคตเลยจริงๆ

สุดท้ายนี้ ถ้าใครอ่านจนจบ ก็ขอบคุณที่รับฟังเราระบาย เเละขอโทษด้วยทำเอาเรื่องเศร้าๆ มาระบาย