คือต้องบอกว่าเราชอบการเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอลมากเพราะมันเป็นกีฬาเเรกที่เราเล่นเพราะเราไม่เคยเล่นกีฬาอะไรเลย(เราเป็นคนขี้โรคตั้งเด็กๆ)
เราเล่นจนได้ไประดับประเทศเราก็ดีใจเเม่เราก็ซื้อของให้ต่างๆสนับสนุนเรามากๆ เเต่เมื่อเราขึ้นม.1ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไปเเม่ก็เริ่มกดดันในการเรียนต้องสอบติดห้องดีๆ รร.ดีๆ ทีเเรกเราสอบห้องพิเศษไม่ได้เเม่ก็ด่าเราว่ามำไมวอบไม่ได้นั้นเเหละมันโง่มันไม่เคยอ่านหนังสือทำอะไรก่ไม่ทหตั้งใจเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียนมัวเเต่เล่น โทรคุยกับเเม่ชั่วโมงกว่าเราก็ร้องไห้เพราะเราคิดง่าทำไมเเม่เราถึงด่าเราเเรงจัง เพราะเราก็คิดว่าเราทำดีแล้ว เราเลยตั้งใจสอบห้องธรรมดาให้ได้ดีๆเพื่อที่จะลบคำสบประมาทของแม่ แต่เวลาสอบ เราไม่เคยอ่านหนังสือเลย เราก็เลยได้อยู่ห้องรองคิง เราเรียนหนักมากและแม่เราก็ส่งให้เราไปเรียนพิเศษ เราก็พยายามเรียนให้ดีที่สุด
ถึงจะมีหนีเรียนแล้วก็เกเรบ้าง แต่ถึงเวลาสอบเราก็อ่านหนังสือเพื่อให้ได้คะแนนดีๆ แต่เกรดออกมาแล้วได้ 3.48 แม่เราก็ด่าเราว่ามัวแต่เล่นวอลเลย์ไม่ตั้งใจเรียน เราก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องด่าแบบนี้ เราก็พยายามแบ่งเวลาให้ได้ พอเทอม 2 เราไม่ ได้เล่นวอลเลย์ เกรด เราก็ไม่ดีขึ้นมากเท่าไหร่ เทอมที่ 2 เราได้ 3.51 แม่เราก็บอกว่าถ้าเกรดไม่ดีแม่เราจะเลิกเล่นวอลเลย์ แล้วนั้นก็ตั้งใจเรียนมากก็เรา ไม่อยากหยุดเล่นสิ่งที่เรารักที่สุดไป แต่เกรดในเทอมแรกก็ไม่ค่อยดีเลย แม่เราเลยบอกว่าขอให้เลิกเล่น วอลเลย์บอล เราก็รับปากกับแม่ไว้แล้วว่าเราจะเลิกเล่น พอเทอม 2 ของมอ 2 เราก็อยากพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าเรา สามารถทำให้เกรดดีขึ้นได้ แล้วเราก็ทำ ได้ เกรด ของเราเพิ่มขึ้นเป็น 3.66 แม่เราก็บอกว่าทำได้แค่นี้หรอ มันยังดีไม่พอเลยนะ ถ้าได้เกรดแค่นี้ มอปลายก็คงได้อยู่ห้องท้ายๆเลยมั้ง เราก็คิดน้อยใจอยู่ ว่าทำไมเราพยายามขนาดนี้แม่ไม่ เห็นความพยายามของเราเลย พอขึ้นม 3 ถึงเวลาซ้อมวอลเลย์แล้ว เพื่อนมาชวนซ้อมบัลเล่ต์แล้วเราก็บอกว่าเราไม่เล่นแล้วแม่เราไม่ให้เล่น แล้วเราก็ไปยืนมองสนามที่เคยซ้อมตั้งแต่มอหนึ่งเราก็ร้องไห้ และเราก็กลับบ้านไปพูดกับยายว่าอยากเล่นทะเลอีกแต่ทำไมแม่ไม่เล่น มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำ ให้เรามีความสุขนะขนาดนั้น แม่บอกว่าเล่นวอลเลย์ไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรตั้งใจเรียนดีกว่า แล้วก็คิดว่า ถ้าไม่จะไม่มีประโยชน์ หรือไม่อยากให้เราไปติดยาหนีตามผู้ชายไปเหมือนเด็กแถวบ้านหรอ ขึ้นมอ 3 เราก็ตั้งใจเรียนมากแต่เกรดก็ไม่ต่างอะไรกับมอ 1 แม่เราก็บอกว่าถ้าจะเรียนโง่ขนาดนี้มอ 4 ก็ไม่ต้องเรียนออกมาเลี้ยงวัวเลี้ยงควายแถวบ้านดีกว่า ด้วยความที่เราเป็นเด็กห้องรองคิงถึงแม้เราจะ ได้เกรดมากกว่า 3.5 ก็ตามมันทำให้เราอยู่อันดับที่ 32 ของห้อง ในห้องมีทั้งหมด 42 คน แม่เราก็บอกว่าทำไมไม่ให้ได้ที่โหล่เลยหล่ะ เราก็เลยบอกว่าเราพยายามเต็มที่แล้วแต่แม่ก็บอกว่าตั้งใจกว่านี้หน่อยอ่านหนังสือเอาเวลาเล่นไปอ่านหนังสือ เราก็อยาก ให้แม่คิดว่าชีวิตวัยรุ่นก็ต้องให้ เราไปสนุกกับเพื่อนบ้างแต่เราไม่เคยกินเหล้า สูบบุหรี่หรือไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดเลยนะ เรามีแต่เล่นวอลเล่อย่างเดียว ตอนนั้นมอ 3 เราอยากเล่นวอลเล่มากจนทำให้เราต้อง แอบ แม่เล่น เรา ก็ไม่ได้บอกแม่แต่เราบอกยายว่าอย่าบอกแม่นะ เพราะยาย ก็อยากให้เราเล่นเหมือนกันทำไมไม่เราไม่เล่น ยายบอกว่าพี่อยู่แถวบ้านก็เอาความสามารถนักกีฬานี่แหละ สอบครูคืนถิ่นได้ มันมีโควต้านักกีฬาหลายอย่างไรมาหลายด้วยแต่ยังเรียนฟรีได้ทั้งทุนต่างๆ ยายเราเลยให้เราแอบเล่นโดยไม่บอกแม่ เราก็ตั้งใจฝึกซ้อมให้เราก็ได้ที่ 1 ของจังหวัดและเก็บ ตัวซ้อมในระดับภาคต่อไป ตอนที่สอบในระดับภาคนานแล้วต้องมานอนโรงเรียน แล้วก็โกหกแม่ว่าเรามาโรงเรียนเพราะว่าเราไปแข่งโครงงานวิทยาศาสตร์ ศิลปหัตถกรรม แม่เราเลยให้มานอนโรงเรียน และแม่ก็ไม่รู้ว่าเราไปแข่ง เพราะว่าปีนี้แข่งอยู่ที่จังหวัดอำนาจเจริญพอดี ก็เลยได้แข่งอยู่ที่บ้านตัวเอง พอแข่งจบ แข่งจบทัวร์นาเม้น มันมีรายการแข่งสพฐอายุไม่เกิน 15 ปีต่อ เราก็เลยไป ด้วยความที่พี่เรียนอยู่มหาลัยสารคามพี่ก็เลยอยากไปหาเราพี่ก็เลยบอกให้แม่เราถามเราว่าเราไปอยู่ที่ไหน มันก็เลยทำให้เรื่อง แดงขึ้นมา แม่โกรธเรามาก ปกติแม่จะโทรมาหาเราทุกวันไม่งั้นก็ 2 หรือ 3 วัน แล้วก็คุยแต่ละครั้งคุยนานมาก ฉันก็เริ่มรู้แล้วว่า แม่โกรธ เพราะว่าแม่ไม่โทรมาเลย 1 อาทิตย์ หลังจากที่ฉันกลับมา แต่แข่งขัน ฉันก็สัญญากับแม่ว่าฉันจะไปไปเล่นวอลเล่อีก แม่ก็บอกว่าตอนนี้ไปช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อให้ตั้งใจเรียนซะก่อนจะขึ้นม 4 แล้วตั้งใจเรียนหนังสือเราก็ไม่อยากขัดแม่ เราก็เลยว่าจะเลิกเล่น แล้วก็ไม่กลับไปเล่นอีก แต่ก็ยังไปเล่นสนุกกับพี่น้องๆได้ แต่มีอีกเรื่องนึงที่เราเครียดมาก เรื่องการใช้เงิน เราอยากได้ของวัยรุ่นหรือของตามเทรนตามแฟชั่น เราก็ซื้อมา แม่แล้วก็บอกว่าของพวกนี้ไม่จำเป็นเลย แล้วไม่ให้เราแต่เรียนพิเศษ เราก็เหนื่อยเราก็อยาก ให้แม่รู้บ้างว่าเราเหนื่อย ไม่มีเวลาพักเลย งานที่โรงเรียนก็เยอะ เราบอกว่าเราไม่อยากเรียนไม่รักก็บอกว่าขนาดเรียนที่โรงเรียนยังไม่รู้เรื่องเลยถ้าไม่เรียนพิเศษจะยิ่งโง่ขนาดไหน แล้วก็คิดในใจว่าแม่จะทำอะไรก็ทำเถอะ แม่เราไม่ให้ใช้เงินเลย ซื้ออะไรก็ไม่ให้ซื้อเลย เราก็อยากได้ของแบบคุณเพื่อนคนอื่นบ้าง แม่เราก็บอกว่าจะไปซื้อทำไมมันไร้สาระที่เป็นไปเรียนหนังสือดีกว่า แม่ไม่ใช่ไม่มีเงินแต่แม่ไม่อยากให้เราใช้เงินมากกว่า ฉันในฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คนอื่นเขาเป็นลูกชาวนาชาวไร่ธรรมดาก็ยังมีเงินซื้อนั่นซื้อนี่ให้ได้ พอเราอยากได้รูปอะไรใส่เอาไว้ไปเรียนพิเศษเราบอกว่าเราอยากได้รุ่นนี้ไม่รักก็บอกว่ามันยังไม่จำเป็นเลยเอารุ่นธรรมดาธรรมดาไปก่อน เราก็ไม่อยากขัดใจแม่ เพราะแม่เป็นคนหาเงิน แต่แม่บอกว่าเราใช้เงินเก่ง เราเป็นผู้ชายที่สำอางซื้อครีมบำรุงหน้าบำรุงผิว เราเลยต้องซื้อของพวกนี้ และซื้อของชุดแฟชั่นและของต่างๆตามเทรนเพื่อให้ตัวเองดูดี แม่บอกว่าฉันใช้เงิน เก่งมาก ปกติฉันเอาเงินไปโรงเรียนวันละ 100 บาท ก็แทบจะ ไม่เหลืออยู่แล้ว อันนี้แม่จะลดให้เหลือ 80 บาทต่อวันเพราะว่าช่วยกันประหยัด เราบอกว่าเราจะขอเงินพ่อ( พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่ตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่แม่เลิกกันมาแค่แยกกันทำงานหาเงิน) พ่อเราเป็นคนจีน เราบอกว่าเราจะขอเงินช่วยแม่จะเอาเงินมาซื้อของต่างๆของใช้ต่างๆ พวกโทรศัพท์พวกโน๊ตบุ๊คพวกเครื่องบินคอมพิวเตอร์อย่างนี้ แม่ก็บอกว่าไม่จำเป็นไม่ต้องขอหรอกแค่นี้แม่ส่งได้อยู่ ขึ้นมาอะไรค่อยขอเงินพ่อ เราก็คิดไว้ว่าเราก็อยากมีเหมือนเพื่อนคนอื่นบ้าง แต่ว่าเราก็มีอยู่แล้วแค่เราอยากได้มาเฉยๆ เราเป็นคนที่กินเก่งมาก ชอบไปสังสรรค์กับเพื่อนแต่เราก็ไม่เคยออกรอบนอกลู่นอกทาง แม่เรากดดันเราเรื่องการเรียนและการใช้เงินมากจนตอนนี้เราไม่ค่อยมีความสุขเลย เราอยากหาวิธีแก้มาก ไม่รู้จะทำอย่างไร