หนูอายุ13มีเพื่อนคนนึงที่รักมากกก...มากจนไม่อยากที่จะให้เค้าไปไหนเลย..ลืมบอกว่าเพื่อนเป็นผู้หญิงนะคะ..(ชอบผช.ค่ะ)เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่พึ่งมาสนิทกันตอนเข้าม.1แรกๆเลยเราสนิทเพราะเรามัอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน...สนิทจนที่บอกได้ทุกเรื่อง..เวลานั่งทำการบ้านหรือมีคาบที่ครูเค้าไม่เข้าเราก็จะมานั่งด้วยกัน...เวลาไปไหนมาไหนบอกเลยว่าไปด้วยกันตลอด..หนูรักเพื่อนคนนี้มากก..เอาจริงๆเธอเป็นได้ทุกอย่างคอยเป็นที่ปรึกษาคอยอยู่ในเวลาที่เราเศร้า..แต่วันหนึ่งมันมีจุดพีคอะไรสักอย่างที่เรามานั่งคุยกันเรื่องข้อเสียของแต่ละคนเธอไม่ชอบเราเรื่องที่ว่าเราไม่ค่อยฟังเธแสักเธอเท่าไหร่..แต่เรามีเหตุผลนะที่เราไม่ได้ฟังเพราะเราคุยกับคนอื่นอยู่...พอเราหันกลับมาเราก็ถามเธอว่าเมื่อกี้แกพูดว่าไรหรอ...เธอก็สายหัวบางทีก็ตอบว่าป่าว..มันทำให้เราหนักใจสุดๆนั้นแหละคือที่มา...จากนั้นเรากับเธอก็ค่อยๆห่างๆกันทีละนิดๆจนมีวันยึงที่เธอเหมือนสอบวิชา....ไม่ผ่านพอหมดคาบเธอก็ไม่คุยกับเราเลย...จากนั้นเราไม่ได้คุยกันมา1วันครึ่งเต็มๆถามว่าเราอยากคุยมั้ยบอกเลยว่ามากแต่มันทำไม่ได้เพราะเราคิดว่าเธอไม่อยากคุยเลยไม่ทัก..จนตอนเย็นครูที่เราสนิทด้วยก็ถามว่าทะเลาะกันหรอถึงไม่คุยกัน..เราก็ตอบว่าไม่ค่ะ..เธอก็เดินผ่านมาครูก็ถามเหมือนกันเธอก็ตอบว่าป่าวค่ะ...จนเพื่อนอแกไปครูก็พูดว่า..."ลองคุยกับเพื่อนดู..ลองลดความเป็นตัวเองลง..ลองทักเค้าไปดู"แล้วครูเค้าก็พูดอีกยาวเลยค่ะ..คำที่ครูพูดออกมานั้นทำเราน้ำตาไหลนั่งลงกับเพื่อนแกกลุ่มหนึ่งที่เราพอจะสนิทอยู่บ้างนั่งร้องไห้แล้วเอาแต่คิดว่าเราง้อมาเยอะแล้วเหนื่อยแล้ว...พอวันนั้นก็ทักไปจริงๆก็ประมานว่าเพื่อนก็อยากคุยเราก็อยากคุยแต่ไม่มีใครกล้าทัก..จากนั้นเราก็คุยกันเหมือนเดิมแต่!!มันเปลี่ยนที่ว่านิสัยเพื่อนเปลี่ยนไปจากที่เคยสนิทมากๆก็สนิทน้อยลงเวลาที่มีคาบว่างหรือครูไม่สอนก็ไม่มานั่งด้วย....เราควรรู้สึกยังไงคะตอนนี้รู้สึกโคตรน้อยใจเลย..พอถามเพื่อนคนนึงมันก็บอกว่าคิดมากอย่าคิดมากเลยแต่ทำไงได้มันเป็นแบบนี้ทุกๆวันจนท้อ...เราเลยอยากรู้ว่าทุกคนจะทำยังไงคะถ้าเป็รแบบเรา
//ขอบคุณนะคะที่อ่านจบ//🙏🙏🙏🙏