จขกท. เป็นผู้ชาย พูดไม่ชัดนิสัยก็บ้าๆบอ ออกแนวโอเวอร์ แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีเพื่อน ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันเริ่มจากเราเป็นคนที่ต้องการอยากมีคนสนใจ ก็เริ่มทำทุกอย่างนู้นอย่างนี้
     ตอนคุยกับเพื่อน เพื่อนไม่ค่อยสนใจ เพราะเราพูดไม่ชัด พูดเร็ว พูดไม่รู้เรื่อง บางทีเพื่อนๆก็บอก 'บ่นอะไรของ' 'พูดอะไรของอ่ะ'
'พูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องพูด'  ก็เลยมาคุยกับพวกผญ. เพราะไม่ชอบเพื่อนผชเท่าไหร แต่ก็เหมือนเดิม ทำให้บางครั้งก็เงียบๆ ไม่พูด


     บางทีพอเลิกเรียนมาก็นั่งฟังเพลง คนเดียว เพลงเศร้าๆ เพลงละคร บางทีก็เลิกวอลเล่ย์ แต่ก็เล่นไม่เก่ง เพื่อนก็ไม่ค่อยส่งลูกมาให้

     เพื่อนๆ มักจะใช้เห็นเป็นคนที่พึ่งพาได้
เพื่อนชวนไปเป็นเพื่อนไปเอาของ แต่พอได้ของมาแล้ว ก็เดินหนีไปเล่นกับคนอื่น บางทีก็หายไปเลย แต่พอไม่ไปก็อารมณ์เสียใส่ ทำให้เรามักเดินเร็วกว่าชาวบ้านเค้า เดินไม่รอเพื่อน บางทีก็รอเพื่อนเพื่อนก็เดินหายไปเลย ไม่สนใจ ทำให้บางทีเราก็เดินคนเดียว
     
     เราตอนโกรธ จะแบบหงุดหงิดใส่เพื่อนด้วย
เพื่อนก็เลยไม่ชอบ ตอนนี้มีกลุ่มเพื่อน แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยอยากคุย เราก็นั่งเงียบๆ ไป เพื่อนคุยอะไรไปก็ไม่รู้เรื่องที่พวกเค้าคุย

    เหมือนไม่นาน กลุ่มเพื่อนนี้จับสลากของขวัญ เราไปซื้อตุ๊กตาถูกๆ เพราะไม่ค่อยมีเงิน ต้องเก็บไว่ใช้ เพื่อนที่จับได้ เขาก็หน้าซีด หน้านิ่ง ทำเป็นดีใจ แต่เรารู้ได้ว่าเค้าไม่ชอบ ทำให้ค่อยข้างห่างเหิน ส่วนเราได้ตุ๊กตาตัวดีๆ นิ่ม เราละอายใจมากตอนนั้น
     
     ประเด็นเรื่องนี้คือ เราไม่มีเพื่อนสนิท มีแต่เพื่อนรวมห้อง ก็เลยการมีเพื่อนจำเป็นไหม
การที่เราไม่มีเพื่อน เพราะตัวเราใช่ไหม?
รู้สึกแย่ทุกครั้งเลย