ผมมีเพื่อนคนนึงเธอเป็นผู้หญิงสมมุดชื่อแก้ว
แก้วเป็นคนสวยมีชายหนุ่มเข้ามาจีบเธอมากมาย
แก้วเป็นเพื่อนกับผมมานานมากแล้ว
แก้วทำให้ผมกลับคำที่ผมเคยพูดไว้ว่า. ”ยังเราก็จะไม่ชอบเพื่อนอีกต่อไป”
แก้วเธอทำให้ผมใจสั่นทุกครั้งที่ผมใกล้กับเธอ
เวลาคุยกับเธอความรู้สึกมันใช้ที่คุยกับเพื่อน
ผมรู้สึกตกหลุมรักแก้วก็ตั้งแต่แก้วไปเข้าค่าย
ที่โรงเรียนจัดไปให้ซึ่งแน่นอนผมไปค่ายๆนั้นด้วย
เวลาเธออยู่กับผมเธอจะทำตัวต่างจากเวลาที่เราทั้งสองคนอยู่กับเพื่อนคนอื่น
ตอนที่เราสองคนอยู่ด้วยกันเธอจะชอบถามผมว่าชอบแก้วมั้ยผมก็จะตอบว่าชอบแล้วแก้วจะถามอีกว่าเธอรักแก้วมั้ยผมก็จะตอบว่ารักแล้วแก้วก็จะเข้ามากอดผมทุกครั้งที่ถามแต่เวลาที่เราสองคนอยู่กับเพื่อนคนอื่นเราจะคุยใช่คำหยาบ
ครั้งแรกที่เธอกอดผมก็ตั้งแต่ที่เราไปเข้าค่ายนี่แหละครับผมเคยบอกแก้วว่าผมชอบแก้วจริงๆ
แต่แก้วจะบอกผมเสมอว่าเรายังไม่พร้อมจริงๆที่จะมีแฟนแก้วบอกผมว่าให้เราสองคนเรียนจบก่อนค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเป็นแฟนกัน
แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นตอนที่ผมจบป.6
แม่ของผมส่งผมไปอยู่กับคุณยายที่ประเทศอังกฤษ 3ปี ก็เพราะแม่ของผมมีสามีใหม่และยายผมไม่ยอมที่จะให้ผมไปอยู่กับพ่อเลี้ยง
ช่วงเวลาแรกๆที่ผมรู้ว่าผมจะได้ไปอยู่กับยายผมก็รู้สึกตื่นเต้นมากช่วงแรกๆผมไม่คิดถึงใครที่ไทยเลยแต่พออยู่ไปได้2เดือนกว่าๆผมก็รู้สึกว่ามาที่นี้มันห่างไกลคนรู้จักเก่าๆมากๆผมเกิดความคิดถึงคนที่รู้จักเก่าๆผมคิดถึงพ่อกับแม่และคนต่อมาคือแก้วผู้หญิงที่ผมบอกว่าผมรักนั้นแหละตอนที่ผมมาผมยังไม่ได้ลาแก้วเลยเธอยังไม่รู้เลยว่าตอนนั้นผมอยู่ที่ไหนเป็นยังไงเหมือนหายไปเลย
และแล้วปีที่3ก็มาถึงผมรู้ว่าผมต้องกลับไทยผมก็ตื่นเต้นมากๆที่จะได้กลับเมืองไทยเพราะผมคิดถึงพ่อกับแม่มากๆแต่ในตอนนั้นผู้หญิงที่ชื่อแก้วไม่ได้อยู่ในความทรงจำของผมเลย
ผมกลับมาที่ไทยผมก็กลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิมที่ผมจากมาแต่เรื่องที่ผมดีใจคือแก้วยังอยู่ที่โรงเรียนเดิมเธอขึ้นเรียนชั้น ม.4 ในตอนแรกผมจะต้องเรียน ชั้น ม.1 เพราะว่าโอนหน่วยกิจไม่ได้
แต่พ่อผมไปคัยกับโรงเรียนให้ให้ผมเรียน ม.4
ลืมบอกหลังจากที่กลับมาไทยผมมาอยู่บ้านพ่อที่เป็นบ้านที่แม่เคยอยู่พ่อไม่มีภรรยาใหม่พ่อผมโสด. ผมกลับมาได้เรียน ม.4 ที่ไทยแต่ผมได้เรียนคนละห้องกับแก้ว ผมไปหาแก้วถามว่าจำได้มั้ย
เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แก้วฟัง แก้วเข้าใจทุกอย่าง. ผมก็ตามจีบแก้วอีกเหมือนเดิมแต่แก้วบอกกับผมเหมือนเดิมผมก็เข้าใจ.
ผ่านมาประมาณ4เดือนหลังเปิดเรียนแก้วก็มีแฟน
เป็นผู้ชายที่สูง หล่อ ขาว ดีกว่าผมทุกอย่าง แล้วยังเป็นเพื่อนห้องเดียวกับแก้วอีก.
ผมเสียใจมากแต่ผมไม่กล้าพูดกับแก้วอีก
แก้วก็มาถามผมว่าผมเป็นอะไรทำไมไม่คุยกับแก้ว. แก้วบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ
แต่แก้วลืมที่บอกว่าขอเรียนจบก่อนแล้วค่อยมาเป็นแฟนกัน. ผมเลยถามแก้วตรงๆว่าไหนบอกจะยังไม่พร้อมมีแฟนไง. แต่คำตอบที่แก้วตอบผมมาทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาแก้วบอกผมว่า. ”ตอนนั้นแก้วล้อเล่น”
ผมก็เลยวิ่งหนีออกมาไม่กล้าคุยไม่กล้ามองแก้วอีก. ผมไม่อยากหลบแก้วอีกแล้ว
ผมจะต้องทำตัวยังไงให้ผมกลัวในการเจอแก้วอีก
แล้วผมจะต้องทำยังไงให้ผมได้รักกับผู้หญิงที่ผมรักผูหญิงที่ชื่อ”แก้ว”
รักเราเป็นไปได้ไหม
แก้วเป็นคนสวยมีชายหนุ่มเข้ามาจีบเธอมากมาย
แก้วเป็นเพื่อนกับผมมานานมากแล้ว
แก้วทำให้ผมกลับคำที่ผมเคยพูดไว้ว่า. ”ยังเราก็จะไม่ชอบเพื่อนอีกต่อไป”
แก้วเธอทำให้ผมใจสั่นทุกครั้งที่ผมใกล้กับเธอ
เวลาคุยกับเธอความรู้สึกมันใช้ที่คุยกับเพื่อน
ผมรู้สึกตกหลุมรักแก้วก็ตั้งแต่แก้วไปเข้าค่าย
ที่โรงเรียนจัดไปให้ซึ่งแน่นอนผมไปค่ายๆนั้นด้วย
เวลาเธออยู่กับผมเธอจะทำตัวต่างจากเวลาที่เราทั้งสองคนอยู่กับเพื่อนคนอื่น
ตอนที่เราสองคนอยู่ด้วยกันเธอจะชอบถามผมว่าชอบแก้วมั้ยผมก็จะตอบว่าชอบแล้วแก้วจะถามอีกว่าเธอรักแก้วมั้ยผมก็จะตอบว่ารักแล้วแก้วก็จะเข้ามากอดผมทุกครั้งที่ถามแต่เวลาที่เราสองคนอยู่กับเพื่อนคนอื่นเราจะคุยใช่คำหยาบ
ครั้งแรกที่เธอกอดผมก็ตั้งแต่ที่เราไปเข้าค่ายนี่แหละครับผมเคยบอกแก้วว่าผมชอบแก้วจริงๆ
แต่แก้วจะบอกผมเสมอว่าเรายังไม่พร้อมจริงๆที่จะมีแฟนแก้วบอกผมว่าให้เราสองคนเรียนจบก่อนค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเป็นแฟนกัน
แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นตอนที่ผมจบป.6
แม่ของผมส่งผมไปอยู่กับคุณยายที่ประเทศอังกฤษ 3ปี ก็เพราะแม่ของผมมีสามีใหม่และยายผมไม่ยอมที่จะให้ผมไปอยู่กับพ่อเลี้ยง
ช่วงเวลาแรกๆที่ผมรู้ว่าผมจะได้ไปอยู่กับยายผมก็รู้สึกตื่นเต้นมากช่วงแรกๆผมไม่คิดถึงใครที่ไทยเลยแต่พออยู่ไปได้2เดือนกว่าๆผมก็รู้สึกว่ามาที่นี้มันห่างไกลคนรู้จักเก่าๆมากๆผมเกิดความคิดถึงคนที่รู้จักเก่าๆผมคิดถึงพ่อกับแม่และคนต่อมาคือแก้วผู้หญิงที่ผมบอกว่าผมรักนั้นแหละตอนที่ผมมาผมยังไม่ได้ลาแก้วเลยเธอยังไม่รู้เลยว่าตอนนั้นผมอยู่ที่ไหนเป็นยังไงเหมือนหายไปเลย
และแล้วปีที่3ก็มาถึงผมรู้ว่าผมต้องกลับไทยผมก็ตื่นเต้นมากๆที่จะได้กลับเมืองไทยเพราะผมคิดถึงพ่อกับแม่มากๆแต่ในตอนนั้นผู้หญิงที่ชื่อแก้วไม่ได้อยู่ในความทรงจำของผมเลย
ผมกลับมาที่ไทยผมก็กลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิมที่ผมจากมาแต่เรื่องที่ผมดีใจคือแก้วยังอยู่ที่โรงเรียนเดิมเธอขึ้นเรียนชั้น ม.4 ในตอนแรกผมจะต้องเรียน ชั้น ม.1 เพราะว่าโอนหน่วยกิจไม่ได้
แต่พ่อผมไปคัยกับโรงเรียนให้ให้ผมเรียน ม.4
ลืมบอกหลังจากที่กลับมาไทยผมมาอยู่บ้านพ่อที่เป็นบ้านที่แม่เคยอยู่พ่อไม่มีภรรยาใหม่พ่อผมโสด. ผมกลับมาได้เรียน ม.4 ที่ไทยแต่ผมได้เรียนคนละห้องกับแก้ว ผมไปหาแก้วถามว่าจำได้มั้ย
เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แก้วฟัง แก้วเข้าใจทุกอย่าง. ผมก็ตามจีบแก้วอีกเหมือนเดิมแต่แก้วบอกกับผมเหมือนเดิมผมก็เข้าใจ.
ผ่านมาประมาณ4เดือนหลังเปิดเรียนแก้วก็มีแฟน
เป็นผู้ชายที่สูง หล่อ ขาว ดีกว่าผมทุกอย่าง แล้วยังเป็นเพื่อนห้องเดียวกับแก้วอีก.
ผมเสียใจมากแต่ผมไม่กล้าพูดกับแก้วอีก
แก้วก็มาถามผมว่าผมเป็นอะไรทำไมไม่คุยกับแก้ว. แก้วบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ
แต่แก้วลืมที่บอกว่าขอเรียนจบก่อนแล้วค่อยมาเป็นแฟนกัน. ผมเลยถามแก้วตรงๆว่าไหนบอกจะยังไม่พร้อมมีแฟนไง. แต่คำตอบที่แก้วตอบผมมาทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาแก้วบอกผมว่า. ”ตอนนั้นแก้วล้อเล่น”
ผมก็เลยวิ่งหนีออกมาไม่กล้าคุยไม่กล้ามองแก้วอีก. ผมไม่อยากหลบแก้วอีกแล้ว
ผมจะต้องทำตัวยังไงให้ผมกลัวในการเจอแก้วอีก
แล้วผมจะต้องทำยังไงให้ผมได้รักกับผู้หญิงที่ผมรักผูหญิงที่ชื่อ”แก้ว”