ชาวพุทธเราการ ทำบุญ ให้ทาน เป็นกิจที่ควรอยู่แล้ว
และจะเป็นเพียงเหตุปัจจัย ความสุข เท่านั้น

แล้วก็เพลิน อาจหักเหไปได้

คือ เป็นปัจจัยต่อกัน

บางท่าน ไปปล่อยนก ปล่อยปลา  จริงอยู่บุญ  แต่เราต้องมีสติระลึกกายใจด้วย ความยากนั้นเอง
ยากต่อทนทุกข์ต่อความเหนื่อย  อะไรก็ ให้มีความบีบครั้น

หรือ อดทนต่อสิ่งนั้น คือ บารมี

ถ้าสติไม่ระลึกเพลินๆไป ทำบุญ มันก็เป็นปัจจัย ความสุขสบายเท่านั้น  

   สตินี้เป็นสำคัญ อย่างเช่น  มีคนมาขัดแย้งเรา  เราก็พลิกกลับเป็นความมุ่งมั่นที่จะทำคือ ความตั้งใจ อันนี้ก็มีผลอยู่เป็นปัจจัย

เรียนรู้

สติระลึกตามเป็นจริงของความรู้สึก  พลิก  เป็นอดทน  ความตั่งใจ ใส่ใจ  ก็สุดยอดแห่งบุญบารมี

ตรงคำสอนแป๊ะ   สิ่งนี้มี  สิ่งนั้นจึงมี เป็นปัจจัยแห่งการตรัสรู้