คือตอนนี้อายุ 24ปีแล้วค่ะ ถ้าถามชีวิตตั้งแต่เด็ก คนผิดเพศอ่ะเนอะหาเพื่อนจริงใจยาก เข้า ม1 ก็มีเพื่อนเกลียดทั้งห้องแล้ว หาสาเหตุถามเขาก็บอกว่าไม่มีอะไรแต่การกระทำมันบอก ไม่ได้คิดไปเองได้ยินปากต่อปากว่าไม่ชอบเรากัน พยายามทำดีเข้าหาแล้วก็เปล่าประโยชน์ จนมา ม.ปลาย ก็ตั้งใจเรียนเพื่อพ่อแม่ หลงผิดที่ขี้อวดใส่เพื่อนจนเพื่อนไม่ชอบ แต่ก็ลดลงจนเพื่อนก็เข้าใจดีแต่ก็ไม่มีใครสนิทเลย ทำดีกับใครเหมือนไม่มีคนเห็นแถมยังหักหลังอีก เจอจนถึงมหาลัย เราเคยมีแฟนนะคบได้3อาทิตย์แต่ไม่ถึงขั้นมีอะไรกันพอเขาเลิกเท่านั้นแหละ เพื่อนๆเขาคือพาลเกลียดมองเราไม่ดีไปเลย คือเราเสียใจมาก ตอนคบคืออาจจะมีงี่เง่าแบบ ไม่เข้านอนด้วยกัน แฟนอยากให้นอนพร้อมกัน ไม่ตั้งใจเรียน แฟนอาจจะอยากเจอคนที่ตั้งใจเรียน ไม่รู้มาหลอกหวังแค่ร่างกายเราหรือเปล่า แต่เขาก็ดูแลดีนะ แต่ทำไมเขาถึงเลิก ไม่รู้สิไม่เคยถาม แต่ก็ไม่เคยนอกใจเลย
ไม่เข้าใจจริงๆชีวิตเราเหมือนตกนรกอ่ะ มีแต่คนเกลียดๆ ไม่ชอบโดยที่ยังไม่ทำอะไรให้เลย พอติด มศว ติด ศิลปากร พอไปรับน้องก็เหมือนจะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ เราเลยมองตัวเองอาจจะโลกส่วนตัวสูงไป ก็พยายามปรับจนบางที จากปกติเราเป็นคนเรียบร้อยก็พยายามบ้าบอ พยายามเป็นสาวประเภทสองที่แรดๆก๋ากั่นๆ ซึ่งมันฝืนมันไม่ใช่ตัวเอง สุดท้ายก็ต้องกลับมาเป็นตัวเองคือเรียบร้อย ไม่ชอบยุ่งกับใคร แต่ถ้าคุยก็เฮฮา กินข้าวอะไรด้วยได้ ทำดีให้เพื่อนทุกคนแต่ผลส่วนใหญ่กลับมาแบบไม่เห็นความดีเราเลย แถมยังนินทาเราลับหลังจนเราท้อมาก อายุ24ปีแล้วอยากเข้ามอรัฐบาลให้ได้แต่เหมือนมันท้อนะ 24แล้วอ่ะคือเพื่อนรุ่นเดียวกันจบหมดแล้ว มันมีแต่ ถอนหายใจทุกวันๆ จะไม่จบปริญยาก็ไม่ได้ ถึงจะทำอะไรอย่างอื่นได้แต่มันไม่มีอะไรแน่นอนเลยยังไงก้ต้องมีใบปริญญาเอาไว้กันเผื่อตกงาน แต่แบบเออ ติดไปเพื่อนจะโอเคมั้ยมีเพื่อนอายุ24 แค่คิดก็จะร้องไห้ออกมา กว่าจะจบจะหางานทำได้มั้ย ไม่อยากเป็นนางโชว์ ไม่ได้ชอบสายนั้น คือเราไม่ได้ดูถูกอาชีพนี้นะ แต่ไม่ใช่ทาง ไปประกวดก็สายไปแล้ว มันมืดแปดด้านที่แท้ทรูอ่ะ ไม่ต้องแนะนำให้เป็นเกย์นะค้ะ เราไม่ได้อยากเป็นผู้ชาย ไม่ได้อยากใช้ชีวิตแบบผู้ชายเลยอ่ะ
จนตอนนี้ใช้ชีวิตแบบ ตื่นมาหาไรกิน แล้วก็นอน ร้องไห้ พยายามคิดแต่เรื่องแย่ๆจนร้องไห้ ดาวน์ทุกวันๆ แต่ก่อนเราแบบมีแม่เป็นกำลังใจนะ ว่าแบบ เออยังดีที่มีแม่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลย แม่เหนื่อยจากการทำงานเราเข้าใจ พยายามซื้อขนมให้แม่เวลาไปห้าง ช่วยแม่ ทำดีกับแม่แล้ว แต่เวลาเราเล่าอะไรให้แม่ฟัง หรือแค่ถามดีๆอ่ะ บางทีแม่ก็อารมณ์เสียใส่ บางทีก็บ่นกับพี่เรา แล้วพี่เราก็มาใส่อารมณ์กับเรา คือเราก็น้อยใจมากๆนะ กับพี่สาวเรากลับบ้านดึกๆแม่ยังรอคุยเลย คือเรากลายเป็นไม่รู้จะพึ่งใคร ชีวิตจะไปทางไหน บางทีก็อยากประชดชีวิตตัวเองเป็นบ้าไปเลย คือ ตอนนี้เราแค่อยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย มันเหนื่อยจริงๆ คือคิดว่า เออเราเป็นสาวสองนะ จะให้เป็นแบบคนอื่นที่เขากล้า บ้าๆบอก็ไม่ใช่ตัวเรา คงเอาตัวเองไม่รอด เราเรียบร้อยมาก คือไม่ได้ดัดจริตแต่เพื่อนก็คือผู้หญิงเด็กเรียนหมด จะให้โดดมาใช้ชีวิตแบบสายเที่ยวก็ไม่ใช่ คนชอบตัดสินเราจากการที่มองเราแล้วคิดว่าเราน่าจะแรง แต่พอรู้จักเราจริงๆเราก็เรียบร้อย คือกับผู้ชายคือไม่ชอบลวนลามอ่ะ เราก็คือผู้หญิง จิตใจฉันเป็นผู้หญิง
แต่ก็ต้องมาเจอ ผู้ชายมาดูถูก สังคมคอยเหยียดหยาม มาตกใจว่านี่ผู้ชายหรอ บางทีเราแค่อยากใช้ชีวิตแบบผู้หญิงทั่วไปได้ไหม ชีวิตแบบไม่ต้องเป็นเป้าสายตาคนอื่น มีงานดีๆทำ ไม่ต้องเลิศเลอแบบพี่ปอยก็ได้ โสดขึ้นคานเลยก็ได้เรื่องนี้เราทำใจได้แล้ว แต่ไม่ต้องมายุ่งกับเราทั้งๆที่เราแค่อยากอยู่เฉยๆเงียบๆคนเดียวได้มั้ย ไม่ต้องมีชี้มาถามว่า ผู้ชายหรอ มาขำหัวเราะกันจนเราอยากจะเดินออกมาจากตรงนั้น กินข้าวอยู่ดีๆต้องมาเจอ เอาอีกแล้ว เราแปลกหรอ เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าเราเป็นอะไรได้มั้ย หรือว่าเราแคร์สายตาคนอื่นเกินไป แต่บางทีมันก็เกินไปอย่ามายุ่งกับเรามากจะได้ไหม ก็แค่คนๆนึงไง ไม่ใช่เชื้อโรคไม่ต้องมารังเกียจหรอก ขนาดแม่เราเองยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นเลย แม่ชอบคิดว่าปัญหาของเราเดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น เราเล่าอะไรให้แม่ฟัง เหมือนแม่จะพยายามบอกว่า เข้มแข็งเหมือนแม่ แต่มันไม่ได้ไง คนเราไม่เหมือนกัน คือแย่นะ เหมือนตัวคนเดียว มีแมวไว้ให้รักจริงๆแค่นั้น
มันไม่ใช่เลยนะ ยิ่งแย่ลงจนเราพยายามหาอะไรที่จะทำให้ตัวเองหลับไปเลย มันอาจจะดีกว่าบางทีเราก็เหนื่อยเหมือน กำลังเดินแล้วมันก็ต้องมาเจอทุกวันๆ โดนเหยียดโดนหัวเราะทุกวันจนเราต้องใส่หมวกใส่แมสปิดจนเหมือนคนขี้โรค ไม่มีความสุขเลย อยากหลับไปเลย อยากมีงานศพตั้งแต่ตอนนี้ คือคนที่หวังดีที่จะพิมพ์ว่า เออมองคนที่พิการสิ เราเข้าใจเราเห็นใจเขาแต่เขาก็ยังมีคนเห็นใจ หมา แมวเองต่อให้น่าเกลียดแค่ไหนยังมีคนเห็นใจ แต่สำหรับสาวประเภทสองคือไม่เลย ยังไม่ได้ทำอะไรผิดก็ถูกกระทำแบบแย่ๆแล้ว ต้องพิสูจน์ก็รู้แต่ต้องเหนื่อยอีกแค่ไหนถึงจะได้รับการยอมรับที่ดี มีชีวิตที่ดี อีกนานแค่ไหน อดทนนะแต่ก็ถามตัวเองว่าวันไหน ตายไปก่อนมั้ยถึงจะมีชีวิตที่ดีคือชาติหน้าเกิดเป้นอย่างอื่นที่ไม่ใช่สาวประเภทสอง ความรักนี่แบบเออคือต้องอยู่คนเดียวจริงๆอันนี้เราโอเคทำใจได้ แต่กับเรื่องใช้ชีวิตในสังคมอ่ะนะ มันไม่ไหว อนาคตถ้าไม่มีพ่อแม่เราจะไปอยู่ไหน พี่น้องเราก็ไม่ค่อยเข้าใจเราเขามีชีวิตของเขา ไม่อยากเป้นตัวถ่วงแบบ โตแล้วคิดเองได้แต่ก็ยอากมีคนอยู่ข้างๆนะแบบ เออเหนื่อยไหม ไหนเล่าสิมากอดๆ ไม่มีเลยจริงๆ อยากตายอ่ะแบบ....
เป็นสาวประเภทสองนี่แย่ขนาดนี้เลยหรอ
ไม่เข้าใจจริงๆชีวิตเราเหมือนตกนรกอ่ะ มีแต่คนเกลียดๆ ไม่ชอบโดยที่ยังไม่ทำอะไรให้เลย พอติด มศว ติด ศิลปากร พอไปรับน้องก็เหมือนจะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ เราเลยมองตัวเองอาจจะโลกส่วนตัวสูงไป ก็พยายามปรับจนบางที จากปกติเราเป็นคนเรียบร้อยก็พยายามบ้าบอ พยายามเป็นสาวประเภทสองที่แรดๆก๋ากั่นๆ ซึ่งมันฝืนมันไม่ใช่ตัวเอง สุดท้ายก็ต้องกลับมาเป็นตัวเองคือเรียบร้อย ไม่ชอบยุ่งกับใคร แต่ถ้าคุยก็เฮฮา กินข้าวอะไรด้วยได้ ทำดีให้เพื่อนทุกคนแต่ผลส่วนใหญ่กลับมาแบบไม่เห็นความดีเราเลย แถมยังนินทาเราลับหลังจนเราท้อมาก อายุ24ปีแล้วอยากเข้ามอรัฐบาลให้ได้แต่เหมือนมันท้อนะ 24แล้วอ่ะคือเพื่อนรุ่นเดียวกันจบหมดแล้ว มันมีแต่ ถอนหายใจทุกวันๆ จะไม่จบปริญยาก็ไม่ได้ ถึงจะทำอะไรอย่างอื่นได้แต่มันไม่มีอะไรแน่นอนเลยยังไงก้ต้องมีใบปริญญาเอาไว้กันเผื่อตกงาน แต่แบบเออ ติดไปเพื่อนจะโอเคมั้ยมีเพื่อนอายุ24 แค่คิดก็จะร้องไห้ออกมา กว่าจะจบจะหางานทำได้มั้ย ไม่อยากเป็นนางโชว์ ไม่ได้ชอบสายนั้น คือเราไม่ได้ดูถูกอาชีพนี้นะ แต่ไม่ใช่ทาง ไปประกวดก็สายไปแล้ว มันมืดแปดด้านที่แท้ทรูอ่ะ ไม่ต้องแนะนำให้เป็นเกย์นะค้ะ เราไม่ได้อยากเป็นผู้ชาย ไม่ได้อยากใช้ชีวิตแบบผู้ชายเลยอ่ะ
จนตอนนี้ใช้ชีวิตแบบ ตื่นมาหาไรกิน แล้วก็นอน ร้องไห้ พยายามคิดแต่เรื่องแย่ๆจนร้องไห้ ดาวน์ทุกวันๆ แต่ก่อนเราแบบมีแม่เป็นกำลังใจนะ ว่าแบบ เออยังดีที่มีแม่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลย แม่เหนื่อยจากการทำงานเราเข้าใจ พยายามซื้อขนมให้แม่เวลาไปห้าง ช่วยแม่ ทำดีกับแม่แล้ว แต่เวลาเราเล่าอะไรให้แม่ฟัง หรือแค่ถามดีๆอ่ะ บางทีแม่ก็อารมณ์เสียใส่ บางทีก็บ่นกับพี่เรา แล้วพี่เราก็มาใส่อารมณ์กับเรา คือเราก็น้อยใจมากๆนะ กับพี่สาวเรากลับบ้านดึกๆแม่ยังรอคุยเลย คือเรากลายเป็นไม่รู้จะพึ่งใคร ชีวิตจะไปทางไหน บางทีก็อยากประชดชีวิตตัวเองเป็นบ้าไปเลย คือ ตอนนี้เราแค่อยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย มันเหนื่อยจริงๆ คือคิดว่า เออเราเป็นสาวสองนะ จะให้เป็นแบบคนอื่นที่เขากล้า บ้าๆบอก็ไม่ใช่ตัวเรา คงเอาตัวเองไม่รอด เราเรียบร้อยมาก คือไม่ได้ดัดจริตแต่เพื่อนก็คือผู้หญิงเด็กเรียนหมด จะให้โดดมาใช้ชีวิตแบบสายเที่ยวก็ไม่ใช่ คนชอบตัดสินเราจากการที่มองเราแล้วคิดว่าเราน่าจะแรง แต่พอรู้จักเราจริงๆเราก็เรียบร้อย คือกับผู้ชายคือไม่ชอบลวนลามอ่ะ เราก็คือผู้หญิง จิตใจฉันเป็นผู้หญิง
แต่ก็ต้องมาเจอ ผู้ชายมาดูถูก สังคมคอยเหยียดหยาม มาตกใจว่านี่ผู้ชายหรอ บางทีเราแค่อยากใช้ชีวิตแบบผู้หญิงทั่วไปได้ไหม ชีวิตแบบไม่ต้องเป็นเป้าสายตาคนอื่น มีงานดีๆทำ ไม่ต้องเลิศเลอแบบพี่ปอยก็ได้ โสดขึ้นคานเลยก็ได้เรื่องนี้เราทำใจได้แล้ว แต่ไม่ต้องมายุ่งกับเราทั้งๆที่เราแค่อยากอยู่เฉยๆเงียบๆคนเดียวได้มั้ย ไม่ต้องมีชี้มาถามว่า ผู้ชายหรอ มาขำหัวเราะกันจนเราอยากจะเดินออกมาจากตรงนั้น กินข้าวอยู่ดีๆต้องมาเจอ เอาอีกแล้ว เราแปลกหรอ เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าเราเป็นอะไรได้มั้ย หรือว่าเราแคร์สายตาคนอื่นเกินไป แต่บางทีมันก็เกินไปอย่ามายุ่งกับเรามากจะได้ไหม ก็แค่คนๆนึงไง ไม่ใช่เชื้อโรคไม่ต้องมารังเกียจหรอก ขนาดแม่เราเองยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นเลย แม่ชอบคิดว่าปัญหาของเราเดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น เราเล่าอะไรให้แม่ฟัง เหมือนแม่จะพยายามบอกว่า เข้มแข็งเหมือนแม่ แต่มันไม่ได้ไง คนเราไม่เหมือนกัน คือแย่นะ เหมือนตัวคนเดียว มีแมวไว้ให้รักจริงๆแค่นั้น
มันไม่ใช่เลยนะ ยิ่งแย่ลงจนเราพยายามหาอะไรที่จะทำให้ตัวเองหลับไปเลย มันอาจจะดีกว่าบางทีเราก็เหนื่อยเหมือน กำลังเดินแล้วมันก็ต้องมาเจอทุกวันๆ โดนเหยียดโดนหัวเราะทุกวันจนเราต้องใส่หมวกใส่แมสปิดจนเหมือนคนขี้โรค ไม่มีความสุขเลย อยากหลับไปเลย อยากมีงานศพตั้งแต่ตอนนี้ คือคนที่หวังดีที่จะพิมพ์ว่า เออมองคนที่พิการสิ เราเข้าใจเราเห็นใจเขาแต่เขาก็ยังมีคนเห็นใจ หมา แมวเองต่อให้น่าเกลียดแค่ไหนยังมีคนเห็นใจ แต่สำหรับสาวประเภทสองคือไม่เลย ยังไม่ได้ทำอะไรผิดก็ถูกกระทำแบบแย่ๆแล้ว ต้องพิสูจน์ก็รู้แต่ต้องเหนื่อยอีกแค่ไหนถึงจะได้รับการยอมรับที่ดี มีชีวิตที่ดี อีกนานแค่ไหน อดทนนะแต่ก็ถามตัวเองว่าวันไหน ตายไปก่อนมั้ยถึงจะมีชีวิตที่ดีคือชาติหน้าเกิดเป้นอย่างอื่นที่ไม่ใช่สาวประเภทสอง ความรักนี่แบบเออคือต้องอยู่คนเดียวจริงๆอันนี้เราโอเคทำใจได้ แต่กับเรื่องใช้ชีวิตในสังคมอ่ะนะ มันไม่ไหว อนาคตถ้าไม่มีพ่อแม่เราจะไปอยู่ไหน พี่น้องเราก็ไม่ค่อยเข้าใจเราเขามีชีวิตของเขา ไม่อยากเป้นตัวถ่วงแบบ โตแล้วคิดเองได้แต่ก็ยอากมีคนอยู่ข้างๆนะแบบ เออเหนื่อยไหม ไหนเล่าสิมากอดๆ ไม่มีเลยจริงๆ อยากตายอ่ะแบบ....