ขอเล่านิดนึงนะครับมันอาจจะยาวหน่อย

ส่วนของผม
แฟนผมเรียนอยู่ต่างประเทศครับ ช่วงนั้นนางกลับมาทำธุระที่ไทยครับเรยทำให้เราได้เจอกันได้รู้จักกัน และเราสองคนก็ต้องไกลกัน เพราะอยู่แล้วว่าเขาจะต้องกลับไปเรียนแต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเรยครับเพราะผมบอกกับเขาก่อนที่จะขอเขาเป็นแฟนว่า

( ต่อจากนี้เราสองคนต้องเจออุปสรรคมากมายกว่าคู่อื่นเขา มันมีแน่นอนที่คู่เราจะต้องทะเลาะกัน แต่เราต้องปรับตัว ต้องแบ่งเวลา ต้องอดทน ต้องใช้เหตุ ความเข้าใจหันหน้าคุยกัน ไม่ว่ายังไงเราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ )

และเราสองคนก็ผ่านมันมาได้ครับ มันก็ยากนะครับ มีกระทบกระทั่งด้วยคำพูด การใช้อารมณ์ การไม่เข้าใจ ทะเลาะ จนบางครั้งเขาก็บอกเลิกเรา บางทีเขาก็ท้อและเหนื่อย แต่เพราะเราสองคนลองคุยกันแบบแชร์ความคิดของกันและกันว่าปัญหาที่เกิดขึ้นเราเข้าใจตรงกันไหมหรือเราคิดกันไปคนละเรื่องมันถึงทำให้เกิดปัญหาแบบนี้ และสุดท้ายเราก็เข้าใจกันครับและดำเนินความกันมาได้ตลอด

*แฟนผม เขาจะมีความน้อยใจคิดมากต่างๆนาๆตามประสาผู้หญิงครับ และอีกอย่างแฟนผมเองเขาต้องทั้งเรียนและทำงานด้วย บางทีเขาเองก็คิดเยอะไหนจะเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องที่บ้าน การใช้จ่าย การกิน เพราะแฟนผมเขาไปตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องเรย บางทีผมเองก็ทำให้เขาคิดมาก บางทีคำพูดผมรึการทำมันทำให้เขาไม่พอใจ จนท้อเหนื่อย ถึงขั้นบอกเลิกผมบ่อยมาก

แต่ผมเองก็บอกอธิบายและพูดกับตลอด ไม่เคยทิ้งเขาหรือปล่อยเขาไปเรย ผมหันหน้าคุยกับเขาด้วยเหตุผลตลอด ถึงแม้ว่าเขาจะผิดรึผมผิดเอง แต่ผมจะขอโทษเขาตลอด และปรับความเข้าใจกัน และก็ทำให้เราสองคนรู้ว่าจริงๆบางเรื่องเราสองคนแค่เข้าใจกันคนละอย่างเรยทำให้เกิดความคิดรึปัญหาตามมา แต่มันแค่ธรรมดาสำหรับผมครับ มันดีแล้วที่เราสองคนได้มีปัญหาให้มาคุยกัน มันทำให้เราสองคนเข้าใจกันและรักกัน และประคับประคองกันมาได้ถึงทุกวันนี้

ขอบคุณแฟนนะครับที่รักและเชื่อใจไว้ใจ จะไม่ทำให้เธอเสียเวลานะ เธอเลือกไม่ผิดแน่นอน จะสร้างอนาคต จะทำให้มันวำเร็จนะ ขอบคุณนะที่อยู่ด้วยกันขอแค่อยู่เป็นกำลังใจ เชื่อในตัวของเราก็พอนะ รักนะ

( ตอนนี้ผมกับเขาคบกันมาได้ระยะเวลา 1 ปีกว่าๆแล้วครับ )