คือขอย้อนความกันเลยน่ะครับ พอดีผมมีเพื่อนอยู่คนนึงสมมุติว่าชื่อ ตูน ล่ะกันครับ เราเป็นเพื่อนกัน ปกติผมเป็นคนสันโดษครับ มีเรื่องอะไรก็เก็บไว้คนเดียว ตอนอยู่โรงเรียนก็อยู่คนเดียว กินข้าวก็กินคนเดียว บางครั้งก็นั่งกับเพื่อนน่ะครับเเต่ไม่บ่อยมาก ผมใช้ชีวิตสันโดษมาเกือบตั่งเเต่เกิดเลยครับ พ่อเลิกกับเเม่ตอนผมเป็นเด็กผมก็เลยเป็นคนเงียบๆ ไม่สุงสิงกับใครมากน่ะครับ ผมเป็นเด็กเรียนครับ เเต่ด้วยนิสัยของผมมันลึกลับมั้งครับเลยไม่มีคนคบ พอม.3 ครับ ผมก็ใช้ชีวิตเเบบปกติล่ะครับ เเต่ตูนก็เข้ามาเพราะเราเป็นเพื่อนผมเพราะโดนสุ่มไห้คู่กับผม เเต่ผมก็ไม่ได้อะไรน่ะครับ งานมันส่งท้ายเทอม มันก็มาปรึกษาผมเเละก็เล่นด้วยกันทุกวันเลยครับ ตูนเป็นคนไม่ค่อยทำงาน ผมจึงบอกตูนเสมอว่าต้องทำงาน พอสนิทกันมากขึ้น ผมก็เริ่มเป็นคนเฮฮา ร่าเริงเลยครับ เเต่ก็ยังไม่ทิ้งการเรียนน่ะครับ  เรา 2 คนก็ช่วยกันเรียน  ผมชอบติวไห้ตูน เเต่ตูนก็ไม่ฟังหรอกครับ ผมก็ติวๆไป เราสนิทกันมากๆๆๆ เลยครับ จากคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครก็เริ่มเป็นคนเฮฮา เพราะตูนเป็นคนเฮฮาครับ มันเป็นเด็กที่ไม่ค่อยฉลาดเเต่เน้นตลกไว้ก่อน ผมก็คงติดนิสัยมันมามั้งครับ ตอนมันไม่สบายผมก็ส่งงานไห้ตลอด เเต่มันก็ไม่ทำหรอก รอลอกผมตอนเช้า มันเป็นปกติครับ 5555 ผมไม่เคยขาดเรียนครับ ผมการเรียนต้องมาเป็นอันดับ1 ตูนกับผมเล่นกันจนบางครั้งก็เรียนไม่รู้เรื่อง มีเรื่องอะไรก็บอกกัน ไปเที่ยวก็ซื้อขนมมาฝากกัน ตอนมาฟังผลของเทอม 1 เกรดตูน กับผมเพิ่มขึ้นมาเยอะเลยครับ เรา 2 คนดีใจมาก เเละสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป...
พอเริ่มเทอม 2  ตูนก็เริ่มเปลี่ยนไป ปกติผมจะหลอกเล่นกัน เเต่ตูนก็ไม่เล่น  ตูนโกด ผมก็ต้องไปง้อมันตลอดเลย เเละมันก็เป็นปกติ เกือบทุกครั้ง มันจะบอกว่าผมเป็นคนน่ารำคาญ มันรำคาญผม ผมก็ปกติน่ะครับ นึกว่าพูดเล่นๆ จนวันๆนึง ผมก็หยอกมันตามปกตินี่เเหละครับ ก็เเค่ยื่นคอไปดูว่ามันกำลังทำอะไร มันเล่นเกมอยู่มันคงกำลังหัวร้อน (ผมก็เล่นเเต่ผมเล่นเเต่เล่นไม่เก่ง) มันก็บอกว่า ออกไปดิ กูรำคาญ !!! เเบบตะโกนอ่ะครับ คนเราโดนเเบบนั้นจะไห้ยิ้มก็ไม่ไช่ ผมก็เงียบไปเเล้วก็รอตูนหายเเบบปกติเลยครับ เเต่มันกับมองว่าผมเป็นตัวน่ารำคาญเสมอ จากที่มันนั่งข้างผมเสมอ มันก็เริ่มนั่งห่างจากผมขึ้น ไม่ติวกับผม พอผมพูดกับมัน มันก็ไม่ตอบ คือความเป็นเพื่อนมันห่างเหินอ่ะครับ ปกติผมจะเล่นเกมกับมันตลอด เเต่มันกับเหยียดผม ผมเคยเห็นมันคุยกับอีกคนน่ะครับ ว่าไม่น่าเอาผมเข้ามาในทีมเลย เกมเลยเเพ้ ผมก็นิ่งๆไป ทุกๆวันผมฝืนมากเลยครับ ปกติไปโรงเรียนตูนจะรอผม เเต่มันไม่มี เหมือนตูนจะมีเพื่อนไหม่ไปเเล้ว เเละน่าจะเกลียดผมไปด้วย ผมไม่กล้าคุยกับตูนเลยครับ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ทั่งสายตา การกระทำ เเละ คำพูด เเต่ผมก็ยังหน้าด้านเดินข้ามถนนไปส่งมันเป็นเพื่อนมันเสมอน่ะครับ ถึงเเม้ผมจะไม่ไม่ได้คุยกันเลย เเละบ้านผมไม่ได้อยู่ทางตรงข้าม ไม่กี่วันมันไม่สบายขาดโรงเรียน 1 อาทิตย์ครับ ผมเป็นห่วงมันเสมอ ผมยังทุกไปถามทุกวัน(ผมโครตเป็นห่วงมันอ่ะ ถึงมันจะทำเเบบนี้กับผม) ผมส่งงานทุกอย่าง ในใจของผมตอนนั้นผมอยากไห้มันหาย เเต่ตูนมันก็เเค่อ่านอย่างเดียว พอมันมาโรงเรียนเเล้วงานมันเสร็จหมด ผมก็โล่งใจ เเละในวันนี้ โตะในห้องมันถูกจัดใหม่  ผมเลยอยากไปนั่งกับมันเเต่ด้วยความรู้สึกว่ากลัวรำคาญเลยนั่งข้างหลัง เพื่อนมันก็มากันครบจนโต้ะเเถวมันเต็ม เเต่ผมนั่งเเถวข้างหลังอยู่คนเดียว เเถวเดียว ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก จากคนที่เข้มเเข็งที่สุด กลับกลายเป็นคนที่อ่อนเเอที่สุด ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ผมร้องไห้เเต่ไม่ไห้ใครเห็น พอกลับบ้านมา ผมก็ร้องไห้อีกครับ ผมเอาเเต่โทษตัวเอง ซ้ำไปมา ทุกๆวันผมจะไปโรงเรียนด้วยความเฮฮา เเต่ทุกวันนี้มันก็เปลี่ยนไป ถ้าผมบอกกับตูนได้คงบอกว่า" ขอโทษน่ะที่ทำตามสัญญาไม่ได้ "  กูพยายามเเล้ว ขอโทษน่ะ...