ส่วนตัวเชื่อมาตลอดมา ถ้าเราไม่ทำ เขาก็จะไม่ทำกับเรา เลือกเอาความซื่อสัตย์ให้เขาเห็นว่าเราไม่มีวันนอกใจเขา... แต่พอหลังแต่งงาน เขาไปทำงานทำหน้าที่ของเขาต่างจังหวัด เพราะความไว้ใจความเชื่อใจที่เรามีให้เขามาก เราก็ให้เขาอยู่คนเดียว เราก็อยู่ที่บ้านทำหน้าที่ของเรา วันที่เขาไปเราไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลยว่าเขาจะทำ เราไม่ใช่คนขี้หึงขี้ระแวงเลยสักนิด อยากไปไหนทำไรไม่เคยห้าม ให้ไปตลอด
ถึงวันที่เราผิดสังเกต เราก็ถามเขามาตลอด เขาก็ปฏิเสธตลอดเหมือนกัน จนเราจับได้ เราเลยไปหาเขา เราก็ถามเขาหลายครั้งมาก เพื่อให้เชาบอกเราตรงๆ ทั้งที่เรามีหลักฐานพยานทุกอย่าง จนเขายอมรับ...เขาก็ขอโทษ ขอร้องทุกอย่าง เขาบอกไม่ได้จริงจังอะไร แต่สำหรับการที่ทำร้ายกันแบบนี้มันคือเลวมากๆ...
แต่เราก็ยังคบกันต่อนะคะ เรายังเลือกที่จะให้โอกาสเขา ทั้งที่ความไว้ใจในตัวเขาไม่มีแล้วที่เหลือคือความระแวงล้วนๆ แต่ตลอดเวลาที่กลับมาอยู่ด้วยทะเลาะกันแทบทุกวัน เราเจ็บใจที่ว่า คนที่ทำผิดไม่ใช่เรา แต่ทำไมคนที่ต้องมีเรื่องแย่ๆในหัวคือเรา ที่ต้องร้องไห้ทุกวันๆ
จนเรากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน...เพราะเราตั้งท้อง แม่เลยอยากให้มาอยู่ที่บ้าน การระหองระแหงมันก็มีต่อเนื่อง จนเราระเบิดครั้งใหญ่ไล่เขาออกจากบ้าน ตัดขาดทุกอย่าง เขาก็ไปอยู่บ้านเขา...ทำให้เขากลับไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นอีก เรารู้นะ แต่เราก็ได้แต่สาปส่ง เพราะเราถือว่าเราตัดเขาไปแล้ว
ห่างกันเป็นเดือน แม่เรายังไม่รู้ว่า เราทะเลาะกันครั้งนั้นคือตั้งใจเลิกกันขาดจริงๆ แม่เลยโทร.ให้เขากลับมาที่บ้าน เขาก็รับปากแม่เราว่ากลับมาแน่นอน จนเรารู้อีกทีผู้หญิงคนนั้นลงรูปคู่กับเขา เราก็เลยถามเขาว่า “ ถ้าเลือกทางนั้น ก็บอกแม่เลยตรงๆ ไม่ต้องพูดให้มันสวยหรู ทุกอย่างที่เราเห็นมันชัดอยู่แล้ว” เขาก็ยังยืนยันที่จะกลับบ้าน มันวนเวียนอยู่นานมาก ที่เขาบอกจะกลับมา แต่ยังติดพันผู้หญิงคนนั้นอยู่ (ผู้หญิงคนนั้นรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาแต่งงานมีเราแล้ว และก็รู้ว่าเราท้อง)
ตอนนั้นเราสาหัสมาก มีแต่เรื่องแย่ๆในหัว ร้องไห้ทุกวันทุกคืน ยิ่งเครียดก็ยิ่งแพ้ท้อง โดยที่เขาไม่เคยรับรู้ว่าเราทรมานแค่ไหน....

มีต่อนะคะ