สวัสดีค่ะ ฉันอายุ 17 ปี เรียนอยู่ ม.6 วันนี้ฉันได้มีปากเสียงกับคุณยายที่พึ่งมาจากกรุงเทพ ด้วยเหตุผลที่ว่าฉันไม่ยอมให้ยายนอนห้องฉัน ประชดยายโดยการที่ไปนอนชั้นล่างของบ้าน พอยายมาเจอยายก็โมโหและด่าว่าทอฉัน หาว่าฉันรังเกียจบ้าง ฉันทำตัวแย่บ้าง (ตอนที่ยายมาถึงบ้าน ฉันมีสีหน้าที่ค่อนข้างไม่พอใจ เพราะที่บ้านจัดเตรียมปิ้งย่างกัน แล้วทุกคนเรียกใช้ฉันอยู่คนเดียว บางคนเดินเข้ามาให้ฉันไปหยิบนู้นหยิบนี้ ทั้งๆที่ตัวเองเดินเข้ามาในบ้านแล้ว ควรจะเดินไปหยิบ แถมไม่ช่วยฉันยกงาน ถ้วยอะไรเลย ฉันบอกยายไปว่าฉันอยากอยู่คนเดียว อยากทำการบ้าน งานมันเยอะ ต้องใช้สมาธิ แต่ยายไม่ยอม ยายก็เดินเข้ามานอน ยายบอกยายแค่เข้ามานอน ยายไม่ได้มาเสียงดัง แต่สำหรับฉันมันไม่โอเคมากๆ ฉันต้องการที่จะอยู่คนเดียว อยู่แบบไม่มีใคร เพราะหงุดหงิดง่ายเวลาทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจตัวเอง ชอบขว้างของ ชอบทำลายข้าวของ) ตอนเด็กๆฉันไม่เคยก้าวร้าวใส่ใคร รักพ่อรักแม่ รักครอบครัวมาก ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เลิกกัน จนพ่อเสียชีวิต ฉันก้าวร้าวขึ้นมาก ฉันชักสีหน้าใส่ทุกคนที่ฉันไม่พอใจ ฉันโมโหง่ายขึ้น หงุดหงิดง่าย โลกส่วนตัวสูง ไม่ออกไปเที่ยวกับใคร บางครั้งใครว่าอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้ เก็บมาคิดคนเดียวอยู่ในห้องไม่ออกไปสุงสิงกับใคร จนวันนี้คิดอยากที่จะฆ่าตัวตาย อยากจะไปอยู่กับพ่อ คิดถึงพ่อ ครอบครัวบางทีไม่เคยให้กำลัง มีแต่ซ้ำเติม จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ ปรึกษาแม่แม่ก็ซ้ำเติม ปรึกษายายยายก็ซ้ำเติม ปกติเคยปรึกษาพ่อ แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้ว ก็ได้แต่นั่งร้องไห้ แล้วถามตัวเองว่าเกิดมาทำไมในครอบครัวแบบนี้ เกิดมาเหมือนเป็นภาระให้กับครอบครัว ไม่เคยทำให้คนอื่นภูมิใจ เครียดไปหมดทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องเรียนด้วยที่เครียดมากๆตอนนี้ ปกติเป็นคนเครียดง่ายอยู่แล้ว คิดเล็กคิดน้อยตลอด แต่ตอนนี้มันหนักเกินไปแล้ว เหนื่อยแล้ว ท้อแล้ว.....