เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราจริงๆ และเราก็ยังหาทางออกกับมันไม่ได้ เรารู้นะคะว่าสิ่งที่ทำมันผิดแต่เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแต่ก็ไม่อยากหลอกตัวเองและเป็นคนผิดแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
เรื่องมีอยู่ว่าเรากับผู้ชายคนนึงคุยกันรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม (ขอแทนผู้ชายคนนี้ว่าเอนะคะ) เรากับผู้ชายคนนี้มีความรู้สึกดีดีให้กัน เค้าบอกว่าเค้ารักเรามาตลอด แต่ในตอนนั้นเรายังเด็กเราคุยกับคนอีกมากไม่ใช่แค่เค้าและเค้าก็รู้
เค้าเคยขอเราเป็นแฟนหลายครั้งแต่เราไม่เคยตอบรับ แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธนะคะ เราทำตัวไม่ดีใส่เค้าทุกอย่างแต่เค้าก็ไม่ไปไหน มีบ้างบางช่วงที่เลิกคุยกันไปแต่ก็กลับมาคุยกันอีกคงเพราะคิดถึง จนเขาไปมีแฟนเราก็เลิกคุยกันไปหลายเดือน แต่เค้าก็เลิกกับแฟนแล้วกลับมาคุยกับเราเพราะเขาบอกว่าลืมเราไม่ได้
เราก็คุยกันมาเรื่อยๆในตอนนั้น คอลไลนกันทุกวันเจอกันทุกวันที่โรงเรียนเราอยู่ห้องเดียวกัน แต่ที่โรงเรียนแทบไม่ได้คุยกันเลยเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้นะคะเวลาตั้งหลายปี จนกระทั่งประมาณมอสี่หรือมอห้าเขาก็ไปมีแฟนอีกคน (ขอแทนว่าบีนะคะ) ตอนเขาคบกันเราเพิ่งรู้ว่าเค้าคุยกันมาระยะนึงแล้วซึ่งแฟนเค้าคนนี้เราก็รู้จัก
ตลอดเวลาที่เขามีแฟนเขาก็ยังทักมาหาเราบ้างคุยกันบ้างด้วยเหตุผลเดิมคือลืมไม่ได้แต่เขาก็ไม่เลิกกับบีนะคะ จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย เราก็แยกย้ายกันไปแทบไม่ได้เจอกัน และเขาก็ยังไม่เลิกกับบี แต่ก็ยังติดต่อเรามาบ้างเหมือนเดิม
เรากับเขาจะได้คุยกันประมาณปีละครั้งเนื่องจากเขาทักมาแต่ก็เลิกคุยกันไปด้วยเหตุผลที่ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เขามีแฟนแล้ว และเราก็ไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ ทุกครั้งที่เขากลับมาเราจะรู้สึกผิดและโทษตัวเองตลอดที่ในตอนนั้นเราไม่เป็นแฟนกับเขาแต่ในใจเราก็คิดนะคะว่าถ้าเขารักเราจริงเขาจะไปมีคนอื่นทำไม
จนกระทั่งปีนี้ เอทักมาหาเราอีกครั้ง เราคุยกันนานกว่าเดิม คุยกันมาหลายเดือน เราได้เจอกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่บีไม่รู้นะคะ ความรู้สึกของเราคือมากขึ้นทุกวัน เรารู้ว่าที่ทำอยู่มันผิด แต่เราก็ยื่นข้อเสนอให้เขานะคะว่าถ้าจะให้อยู่แบบนี้เราก็ไม่โอเคเราไม่อยากทำร้ายบีเหมือนกัน และเราไม่อยากเป็นคนไม่ดี
เอสัญญากับเราและขอเวลากับเราค่ะว่าจะจัดการเลือกทางออก แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เห็นอะไรที่เปลี่ยนแปลง เราเลิกคุยกันหลายรอบนะคะแต่วันต่อมาหรือสองสามวันต่อมาเขาก็ทักมาอีก จนถึงตอนนี้ก็ยังคุยกันอยู่ค่ะ แต่เราเหนื่อยมาก เราอยากเลิกคุยแต่ก็ตัดใจไม่ได้
แล้วช่วงหลังๆมานี้ทุกอย่างก็เหมือนจะเจอทางออก เอบอกเราว่าจะเลิกกับบี (ที่เอจะเลิกกับบีไม่ใช่เพราะเรานะคะ เอและบีมีปัญหากันมานานแล้ว แต่ก็เลิกกันไม่ขาด ซึ่งเพราะอะไรอันนี้เราก็ไม่ทราบค่ะ) เราก็รู้สึกมีหวังนะคะแต่ก็ไม่ได้อยากให้เขาเลิกกันเพื่อมาหาเราซึ่งเอก็บอกว่าไม่ได้จะเลิกกับบีเพื่อมาหาเราเช่นกันค่ะ
แต่ก็ยังเหมือนเดิม เอบอกว่าเลิกกับบีไม่ได้เพราะว่าชีวิตบีมีปัญหา บีมีแค่เอ เขาบอกว่ายังเลิกกันไม่ได้แต่ก็ไม่อยากเสียเราไปเหมือนกัน ในตอนนี้เราเริ่มไม่รู้แล้วค่ะว่าเราควรทำยังไง เราอยากเดินออกมาแต่เอก็พูดว่าเขารักเรา เขาไม่ได้รักบีแล้ว เราคือคนที่เขาอยากใช้ชีวิตด้วย เขาจะจัดการทุกอย่างแล้วมาอยู่กับเรา เพราะเราคือคนที่เขารักและลืมไม่ได้มาตลอดหลายปี คำพูดพวกนี้มันคือสิ่งที่ยังยื้อให้เราไม่ไปไหน
เรารักเอนะคะ รักมากด้วย รักจนไม่อยากเสียไป เขาดีกับเราทุกอย่าง เราเข้ากันได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความคิดการใช้ชีวิตหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ตอนนี้เขายังไม่เลิกกับแฟน เราไม่อยากอยู่ในสถานะแย่ๆแบบนี้ เราไม่รู้ว่าควรจะเดินออกมาหรืออยู่ต่อไปด้วยความหวังลมๆแล้งๆเหมือนตอนนี้
เราควรตัดใจหรือหลอกตัวเองต่อไปดี
เรื่องมีอยู่ว่าเรากับผู้ชายคนนึงคุยกันรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม (ขอแทนผู้ชายคนนี้ว่าเอนะคะ) เรากับผู้ชายคนนี้มีความรู้สึกดีดีให้กัน เค้าบอกว่าเค้ารักเรามาตลอด แต่ในตอนนั้นเรายังเด็กเราคุยกับคนอีกมากไม่ใช่แค่เค้าและเค้าก็รู้
เค้าเคยขอเราเป็นแฟนหลายครั้งแต่เราไม่เคยตอบรับ แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธนะคะ เราทำตัวไม่ดีใส่เค้าทุกอย่างแต่เค้าก็ไม่ไปไหน มีบ้างบางช่วงที่เลิกคุยกันไปแต่ก็กลับมาคุยกันอีกคงเพราะคิดถึง จนเขาไปมีแฟนเราก็เลิกคุยกันไปหลายเดือน แต่เค้าก็เลิกกับแฟนแล้วกลับมาคุยกับเราเพราะเขาบอกว่าลืมเราไม่ได้
เราก็คุยกันมาเรื่อยๆในตอนนั้น คอลไลนกันทุกวันเจอกันทุกวันที่โรงเรียนเราอยู่ห้องเดียวกัน แต่ที่โรงเรียนแทบไม่ได้คุยกันเลยเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้นะคะเวลาตั้งหลายปี จนกระทั่งประมาณมอสี่หรือมอห้าเขาก็ไปมีแฟนอีกคน (ขอแทนว่าบีนะคะ) ตอนเขาคบกันเราเพิ่งรู้ว่าเค้าคุยกันมาระยะนึงแล้วซึ่งแฟนเค้าคนนี้เราก็รู้จัก
ตลอดเวลาที่เขามีแฟนเขาก็ยังทักมาหาเราบ้างคุยกันบ้างด้วยเหตุผลเดิมคือลืมไม่ได้แต่เขาก็ไม่เลิกกับบีนะคะ จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย เราก็แยกย้ายกันไปแทบไม่ได้เจอกัน และเขาก็ยังไม่เลิกกับบี แต่ก็ยังติดต่อเรามาบ้างเหมือนเดิม
เรากับเขาจะได้คุยกันประมาณปีละครั้งเนื่องจากเขาทักมาแต่ก็เลิกคุยกันไปด้วยเหตุผลที่ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เขามีแฟนแล้ว และเราก็ไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ ทุกครั้งที่เขากลับมาเราจะรู้สึกผิดและโทษตัวเองตลอดที่ในตอนนั้นเราไม่เป็นแฟนกับเขาแต่ในใจเราก็คิดนะคะว่าถ้าเขารักเราจริงเขาจะไปมีคนอื่นทำไม
จนกระทั่งปีนี้ เอทักมาหาเราอีกครั้ง เราคุยกันนานกว่าเดิม คุยกันมาหลายเดือน เราได้เจอกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่บีไม่รู้นะคะ ความรู้สึกของเราคือมากขึ้นทุกวัน เรารู้ว่าที่ทำอยู่มันผิด แต่เราก็ยื่นข้อเสนอให้เขานะคะว่าถ้าจะให้อยู่แบบนี้เราก็ไม่โอเคเราไม่อยากทำร้ายบีเหมือนกัน และเราไม่อยากเป็นคนไม่ดี
เอสัญญากับเราและขอเวลากับเราค่ะว่าจะจัดการเลือกทางออก แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เห็นอะไรที่เปลี่ยนแปลง เราเลิกคุยกันหลายรอบนะคะแต่วันต่อมาหรือสองสามวันต่อมาเขาก็ทักมาอีก จนถึงตอนนี้ก็ยังคุยกันอยู่ค่ะ แต่เราเหนื่อยมาก เราอยากเลิกคุยแต่ก็ตัดใจไม่ได้
แล้วช่วงหลังๆมานี้ทุกอย่างก็เหมือนจะเจอทางออก เอบอกเราว่าจะเลิกกับบี (ที่เอจะเลิกกับบีไม่ใช่เพราะเรานะคะ เอและบีมีปัญหากันมานานแล้ว แต่ก็เลิกกันไม่ขาด ซึ่งเพราะอะไรอันนี้เราก็ไม่ทราบค่ะ) เราก็รู้สึกมีหวังนะคะแต่ก็ไม่ได้อยากให้เขาเลิกกันเพื่อมาหาเราซึ่งเอก็บอกว่าไม่ได้จะเลิกกับบีเพื่อมาหาเราเช่นกันค่ะ
แต่ก็ยังเหมือนเดิม เอบอกว่าเลิกกับบีไม่ได้เพราะว่าชีวิตบีมีปัญหา บีมีแค่เอ เขาบอกว่ายังเลิกกันไม่ได้แต่ก็ไม่อยากเสียเราไปเหมือนกัน ในตอนนี้เราเริ่มไม่รู้แล้วค่ะว่าเราควรทำยังไง เราอยากเดินออกมาแต่เอก็พูดว่าเขารักเรา เขาไม่ได้รักบีแล้ว เราคือคนที่เขาอยากใช้ชีวิตด้วย เขาจะจัดการทุกอย่างแล้วมาอยู่กับเรา เพราะเราคือคนที่เขารักและลืมไม่ได้มาตลอดหลายปี คำพูดพวกนี้มันคือสิ่งที่ยังยื้อให้เราไม่ไปไหน
เรารักเอนะคะ รักมากด้วย รักจนไม่อยากเสียไป เขาดีกับเราทุกอย่าง เราเข้ากันได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความคิดการใช้ชีวิตหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ตอนนี้เขายังไม่เลิกกับแฟน เราไม่อยากอยู่ในสถานะแย่ๆแบบนี้ เราไม่รู้ว่าควรจะเดินออกมาหรืออยู่ต่อไปด้วยความหวังลมๆแล้งๆเหมือนตอนนี้