ขออธิบายคำว่าเหนื่อยของเราก่อนนะคะ
เหนื่อยคืออาการที่เราเจอเรื่องแย่ๆเข้ามานะคะ
เราเหนื่อยมากไปเลยค่ะ เราสังเกตุตัวเองมานานแล้ว
เรารู้สึกว่าตัวเองแปลกๆ ตอน ป.5เราร้องไห้ทุกวันเลย ถามกับตัวเอวซ้ำๆแบบเดิมว่า เกิดมาทำไม เกิดมาแล้วได้อะไร อยากตายนะ แต่ใจมันไม่กล้าพอ เราก็มีอาการเบื่ออาหารค่ะ นอนไม่หลับถึงขั้นไม่นอนเลยขนาดต้องไปโรงเรียน ไม่มีอาการง่วงเลยด้วย พอปิดไฟเราก็คิดว่า เกิดมาทำไม? เรามีอาหารช้าค่ะ ทำตัวช้าไป เดินช้ามาก ไม่มีอาการตื่นตัวเลยซักนิด
รู้สึกช้าไป ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยค่ะ
พอกลับบ้านก็เดินขึ้นบ้านแล้วก็นอนทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อ นอนไม่เปิดไฟ ไม่ได้ง่วงนะคะ
นอนแบบ มองเพดาน ไม่ร้อนไม่มีความรู้สึก
จนเราเริ่มมีอาการปกติ
พอเริ่มเข้า ม.1เรามีอาการปวดหัวข้างเดียว
เราก๋ง็คกว่าเป็นไมเกรน การนอนก็คือนอนไม่หลับเหมือนเดิมคะ
ก็ไปคลีนิก รับยามาปกติ แต่พอ ม.2ตอนนี้ชีวิตแย่มาก เรารู้นะว่ายังต้องเจออะไรอีกเยอะแต่ไม่ไหวจริงๆ เราโดนก่าโดนว่าเื่องที่ไม่ใช่ความจริง มีปัญหากับเพื่อน
เราร้องไห้ง่ายมาก อาการเบื่ออาหารเริ่มกลับมา น้ำหนักขึ้น บ้างวันก็กินเยอะมาก นอนนานด้วยค่ะ เคยนอนถึงบ่ายสาม แล้วก็กลับบ้านมาก็นอน อาการปวดหัวมีตลอดค่ะ
จนตอนนี้มีคงามคิดที่จะฆ่าตัวตาย
เราน้อยใจแต่มันก็เป็นส่วน
พี่เรามักมีแม่เป็นห่วงเสมอ เวลาพี่บอกว่า แม่ขอยาหน่อย แม่ก็จะถามว่าเป็นไรแล้วก็ซื้อยาให้แล้วก็พูดว่าพี่น่าสงสาร แต่พอเราไอจนเดินไม่ไหว แม่นิ่งมาก ยาก็ไม่หามาให้เรามันน้อยใจอ้ะคะ พอเราปวดหัวแม่ก็ด่าเรา แล้วก็พูดแต่เรื่องเทพอ้ะคะ ขนาดเราปวดหัวจนร้องไห้
แม่ยังด่าเราเลย ไม่ได้ด่าแบบเป็นห่วงนะคะ
ด่าแบบซ้ำเติม ไม่ใช่เรามีอคตินะ แต่มันคือเรื่องจริง พูดประมาณว่า สมน้ำหน้า แบบนี้อ่ะคะ
แล้วเมื่อวาน เราโดนด่าค่ะ กระเป๋าหาย
เราก็นอนร้องไห้แล้วแม่ก็เรียกมาเก็บจานทั้งไปที่เราก็ไม่ๆด้กินข้าวเลยซักนิด แต่กลับต้องมาเก็บล้าง ตอนเราเก็บของเข้าครัวเราเห็นมีดแล้วก็คิดว่า ทำไมไม่ตานไปเลย อาจจะเจ็บแค่นิดเดียวเอง แล้วเราก็รีบวิ่งเข้าครัวไปร้องไห้
ล้างจานไปร้องไปแล้วเราก็รีบวิ่งเอาขยะไปทิ้งที่หน้าบ้าน เราก็ยืนร้องไห้ไปซักพัก พี่ข้างบ้านก็เดินออกมา เราก็รีบวิ่งเข้าบ้านไป
เราก็มานอนคิดว่า พรุ่งนี้อยากนอน นอนแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย กินยาพาราดีไหม กินเยอะๆ หรือน่าจะออกไปให้รถชนดี
หรือไม่ก็หนีออกจากบ้าน แต่เราก็ยังไม่กล้าพอ
แม่ชอบทำเหมือนเราเป็นถังขยะ มีอะไรก็มาลงที่เรา เราเหนื่อยค่ะ ไม่เคยมีใครโอ๋แล้วเราก็ไม่ได้ต้องการแล้วการโอ๋จากคนในครอบครัว
มีแต่คนจะซ้ำเติมเวลาร้องไห้ เราทำเป็นล้อแม่เวลาเราโดนด่า แต่น้ำตาเราไหล ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่เราก็ร้องไห้ เราไม่ได้ต้องการที่จะประชดเราแค่เหนื่อยจริงๆ เหนื่อยมาก จนแขนขาชา เราไม่เคยร้องไห้จนเหมือนคนบ้าต่อยมือตัวเอง ไม่เคยทำเหมือนคนบ้าเวลาร้องไห้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เรากัดปากแบบจริงจังแล้วเลือดออก เราร้องมาสองวันติดแล้ว ตาสองชั้นกลายเป็นตาชั้นเดียว
ปวดหัวมากจนขยับตัวไม่ได้ นอนแล้วก็ฝันร้าย
เราเคยมีความสุขมากแบบสุดๆถึงมันจะเป็นเรื่องในฝัน เราฝันว่าตัวเองยิ้มแค่นี่เราก็มีความสุขแล้ว ทำไมเรายิ้มแต่ข้างในมันไม่ยิ้มตามบ้างเลย ทำไมเราเหนื่อยจัง เหนื่อยมาก
ทั้งๆที่มันคือเดือนเกิดของเรา แม่ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ วันสอบเพื่อนต้องเสนเวลาพักเพื่อมาหาครูเพราะครูเรียกพบ เรื่องเรื่องกระเป๋าของเรา เพื่อนๆในห้องบอกให้เราสู้ๆเดี๋ยวก็เจอกระเป๋า แต่เราก็ยังรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องเสียเวลา เหมือนตัวเองเป็นตัวปัญหา
ทำไมต้องเป็นเรา?
ปล.เราคิดนะว่าอยากจะโทรไปเบอร์ 1323
แต่สถานการยังหาที่คุยไม่ได้เลย
เหนื่อยจนอยากตาย
เหนื่อยคืออาการที่เราเจอเรื่องแย่ๆเข้ามานะคะ
เราเหนื่อยมากไปเลยค่ะ เราสังเกตุตัวเองมานานแล้ว
เรารู้สึกว่าตัวเองแปลกๆ ตอน ป.5เราร้องไห้ทุกวันเลย ถามกับตัวเอวซ้ำๆแบบเดิมว่า เกิดมาทำไม เกิดมาแล้วได้อะไร อยากตายนะ แต่ใจมันไม่กล้าพอ เราก็มีอาการเบื่ออาหารค่ะ นอนไม่หลับถึงขั้นไม่นอนเลยขนาดต้องไปโรงเรียน ไม่มีอาการง่วงเลยด้วย พอปิดไฟเราก็คิดว่า เกิดมาทำไม? เรามีอาหารช้าค่ะ ทำตัวช้าไป เดินช้ามาก ไม่มีอาการตื่นตัวเลยซักนิด
รู้สึกช้าไป ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยค่ะ
พอกลับบ้านก็เดินขึ้นบ้านแล้วก็นอนทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อ นอนไม่เปิดไฟ ไม่ได้ง่วงนะคะ
นอนแบบ มองเพดาน ไม่ร้อนไม่มีความรู้สึก
จนเราเริ่มมีอาการปกติ
พอเริ่มเข้า ม.1เรามีอาการปวดหัวข้างเดียว
เราก๋ง็คกว่าเป็นไมเกรน การนอนก็คือนอนไม่หลับเหมือนเดิมคะ
ก็ไปคลีนิก รับยามาปกติ แต่พอ ม.2ตอนนี้ชีวิตแย่มาก เรารู้นะว่ายังต้องเจออะไรอีกเยอะแต่ไม่ไหวจริงๆ เราโดนก่าโดนว่าเื่องที่ไม่ใช่ความจริง มีปัญหากับเพื่อน
เราร้องไห้ง่ายมาก อาการเบื่ออาหารเริ่มกลับมา น้ำหนักขึ้น บ้างวันก็กินเยอะมาก นอนนานด้วยค่ะ เคยนอนถึงบ่ายสาม แล้วก็กลับบ้านมาก็นอน อาการปวดหัวมีตลอดค่ะ
จนตอนนี้มีคงามคิดที่จะฆ่าตัวตาย
เราน้อยใจแต่มันก็เป็นส่วน
พี่เรามักมีแม่เป็นห่วงเสมอ เวลาพี่บอกว่า แม่ขอยาหน่อย แม่ก็จะถามว่าเป็นไรแล้วก็ซื้อยาให้แล้วก็พูดว่าพี่น่าสงสาร แต่พอเราไอจนเดินไม่ไหว แม่นิ่งมาก ยาก็ไม่หามาให้เรามันน้อยใจอ้ะคะ พอเราปวดหัวแม่ก็ด่าเรา แล้วก็พูดแต่เรื่องเทพอ้ะคะ ขนาดเราปวดหัวจนร้องไห้
แม่ยังด่าเราเลย ไม่ได้ด่าแบบเป็นห่วงนะคะ
ด่าแบบซ้ำเติม ไม่ใช่เรามีอคตินะ แต่มันคือเรื่องจริง พูดประมาณว่า สมน้ำหน้า แบบนี้อ่ะคะ
แล้วเมื่อวาน เราโดนด่าค่ะ กระเป๋าหาย
เราก็นอนร้องไห้แล้วแม่ก็เรียกมาเก็บจานทั้งไปที่เราก็ไม่ๆด้กินข้าวเลยซักนิด แต่กลับต้องมาเก็บล้าง ตอนเราเก็บของเข้าครัวเราเห็นมีดแล้วก็คิดว่า ทำไมไม่ตานไปเลย อาจจะเจ็บแค่นิดเดียวเอง แล้วเราก็รีบวิ่งเข้าครัวไปร้องไห้
ล้างจานไปร้องไปแล้วเราก็รีบวิ่งเอาขยะไปทิ้งที่หน้าบ้าน เราก็ยืนร้องไห้ไปซักพัก พี่ข้างบ้านก็เดินออกมา เราก็รีบวิ่งเข้าบ้านไป
เราก็มานอนคิดว่า พรุ่งนี้อยากนอน นอนแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย กินยาพาราดีไหม กินเยอะๆ หรือน่าจะออกไปให้รถชนดี
หรือไม่ก็หนีออกจากบ้าน แต่เราก็ยังไม่กล้าพอ
แม่ชอบทำเหมือนเราเป็นถังขยะ มีอะไรก็มาลงที่เรา เราเหนื่อยค่ะ ไม่เคยมีใครโอ๋แล้วเราก็ไม่ได้ต้องการแล้วการโอ๋จากคนในครอบครัว
มีแต่คนจะซ้ำเติมเวลาร้องไห้ เราทำเป็นล้อแม่เวลาเราโดนด่า แต่น้ำตาเราไหล ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่เราก็ร้องไห้ เราไม่ได้ต้องการที่จะประชดเราแค่เหนื่อยจริงๆ เหนื่อยมาก จนแขนขาชา เราไม่เคยร้องไห้จนเหมือนคนบ้าต่อยมือตัวเอง ไม่เคยทำเหมือนคนบ้าเวลาร้องไห้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เรากัดปากแบบจริงจังแล้วเลือดออก เราร้องมาสองวันติดแล้ว ตาสองชั้นกลายเป็นตาชั้นเดียว
ปวดหัวมากจนขยับตัวไม่ได้ นอนแล้วก็ฝันร้าย
เราเคยมีความสุขมากแบบสุดๆถึงมันจะเป็นเรื่องในฝัน เราฝันว่าตัวเองยิ้มแค่นี่เราก็มีความสุขแล้ว ทำไมเรายิ้มแต่ข้างในมันไม่ยิ้มตามบ้างเลย ทำไมเราเหนื่อยจัง เหนื่อยมาก
ทั้งๆที่มันคือเดือนเกิดของเรา แม่ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ วันสอบเพื่อนต้องเสนเวลาพักเพื่อมาหาครูเพราะครูเรียกพบ เรื่องเรื่องกระเป๋าของเรา เพื่อนๆในห้องบอกให้เราสู้ๆเดี๋ยวก็เจอกระเป๋า แต่เราก็ยังรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องเสียเวลา เหมือนตัวเองเป็นตัวปัญหา
ทำไมต้องเป็นเรา?
ปล.เราคิดนะว่าอยากจะโทรไปเบอร์ 1323
แต่สถานการยังหาที่คุยไม่ได้เลย