เรามักจะตั้งคำถามกับตัวเองทุกครั้งว่า ทำไม ? เราต้องรักคนที่คอยแต่จะทำให้เราเสียใจ
วันนี้เรามีเรื่องราวเกี่ยวกับความรักของเรามาแชร์ให้อ่านกัน..........................

6 เดือน ก่อนหน้านี้
มีรุ่นพี่คนนึงเขาทักแชทเรามา เขาเป็นพี่รหัสเราเอง ตอนแรกเราก็แอบสงสัยอยู่หน่อยๆนะว่า "เอ้ะ !!! คิดยังไงทักเรามา" เพราะว่าตั้งแต่เราเข้ามหาลัยและรู้จักกับพี่เขามาประมาณ1ปีเรากับเขาไม่เคยทักแชทคุยกันเรื่องส่วนตัวเลยมีแค่ เราทักไปรายงานตัวสายรหัสและบอกHBD.วันเกิดของเขาแต่นั่นก็คือ1ปีที่แล้วตอนเราเข้าปี1มาใหม่ๆและไม่มีการคุยกันต่อใดๆ......พอวันที่พี่เขาทักมาเราก็คุยกับเขามาเรื่อยๆจนเราเริ่มรู้สึกว่าพี่เขาชอบเราหรือเปล่าเพราะเราก็ชอบพี่เขาอยู่แล้วก่อนหน้านี้แต่ไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนเราแค่คนเดียว  มันจะมีช่วงเวลาที่ตอนปิดเทอมเรากับพี่เขาได้มาทำกิจกรรมที่มหาลัยซึ่งตอนนั้นแหละที่เราเริ่มรู้สึกว่าเราชอบพี่เขา ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เราชอบเขาทั้งๆที่เมื่อก่อนเราก็เจอกันบ่อยพี่เขาซื้อขนมให้ตามประสาพี่รหัสเจอหน้าหยอกล้อพูดคุยกันปกติแต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกชอบอะไรในตัวเขาเลยทั้งๆที่เขามีแต่คนชอบแม้กระทั้งเพื่อนในกลุ่มเราที่ซิ่วจากอีกสาขาหนึ่งมาก็ชอบแบบปลื้มพี่เขามาก
                  พอเราคุยจนเริ่มรู้สึกว่าพี่เขาอาจจะชอบเรา  เราจึงไปปรึกษากับเพื่อนเรา และคำตอบของเพื่อนเราก็เหมือนเราที่คิดว่าพี่เขาน่าจะชอบเรา
พอเราคุยกันมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น วันนึงเรากับเพื่อนไปนั่งดื่มเบียร์กันที่ร้านของเพื่อนเราซึ่งมีพี่เขามานั่งดืมเหมือนกัน ด้วยความเมาในวันนั้นทำให้เราได้ตัดสินใจถามพี่เขาไปตรงๆว่าชอบเราหรือเปล่าคิดยังไงกับเรา(เรามีความมั่นหน้าสูง555555)สรุปคำตอบที่ได้คือ ไม่ใช่จร้าาาา เขาไม่ได้คิดอะไรกับเรา ทั้งหมดเราคิดไปเอง เขาบอกว่าแค่ทักมาคุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไร คือเราแบบ เฮ้ยยยยย ยังไงทักมาคุยทุกวันบางทีเราลองตัดบทสนทนาเขาก็ยังชวนคุยต่อละคือจะไม่ให้คิดว่าชอบได้ไง อารมณ์ตอนได้ยินคำตอบเรานี่ร้องไห้เลยอ้ะ เราจำได้ว่าตอนนั้นเราขอกอดพี่เขา กอดในตอนนั้นมันอบอุ่นมากอ้ะเราไม่เคยรู้สึกว่ากอดแล้วมันจะอบอุ่นได้ขนาดนี้ พอกอดเสร็จเราก็ขอตัวกลับบ้านเลย คืออยู่ต่อไม่ได้อ้ะขืนอยู่ต่อจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
ตอนนั้นเราคิดว่าพี่เขาคงไม่คุยกับเราแล้วแต่ไม่เลยเราคิดผิดพี่เขาก็ยังคุยกับเราต่อคุยมากขึ้นเรื่อยๆคุยกันทุกวัน ตอนแรกเรากะเซฟใจตัวเองไม่ให้คิดไปไกลเพราะว่ากลัวจะกลับมาเสียใจอีก แต่เราทำไม่ได้ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นเรารู้ถึงเหตุผลที่พี่เขาทักมาคุยกับเราแล้ว เขาทักมาเพราะตอนนั้นเขาอกหักพึ่งเลิกกับแฟน เขาเพียงแค่หาเพื่อนคุย เราจึงพยามหักห้ามใจแต่ก็ทำไม่ได้ เราคุยกับเขามาเรื่อยๆได้ประมาณ2เดือน เราจึงตัดสินใจถามไปอีกครั้งว่าเขาชอบเราบ้างหรือเปล่า แต่คำตอบครั้งนี้คือเขาก็ชอบเรา เขาอยากคุยกับเราแต่เขาไม่ได้อยากมีแฟนเขาเพียงแค่บอกกับเราว่า "เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วรึป่าว ถ้าคบกันมันอาจะไม่ดีแบบนี้" ตอนนั้นเราก็เออ ออ ตามเขาไปคุยแบบนี้ก็ไม่ได้คบก็ได้ เรากับเขาก็คุยกันมาอีกเรื่อยๆๆๆจนความสัมพันธ์ของเราสองคนมันลึกซึงและเกินเลยไปไกล มันกล้ายเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีแม้แต่ชื่อเรียก เราไปไหนมาไหนด้วยกันทำทุกอย่างเหมือนกับที่คนเป็นแฟนกันเขาทำ แต่สุดท้ายถ้ามีคนถามเขาว่าเป็นอะไรกับเราก็จะบอกกับคนที่ถามว่า "เป็นพี่น้องกัน"
                 จนกระทั่งวันนึงเราป่วยจนต้องเขาโรงพยาบาล ก่อนหน้าที่เราจะเข้าแอดมิดที่โรงพยาบาลเราอยู่กับเขาทั้งวันเขารู้ว่าเราป่วยแต่พอแยกย้ายกันต่างคนต่างกลับบ้าน กลับไม่มีแม้แต่ข้อความที่ทักมาหาเราไม่มีแม้แต่คำถามว่าเป็นไงบ้างดีขึ้นมั้ยหายแล้วหรือยัง พอเราได้แอดมิดนอนโรงพยาบาลเราจึงเลือกที่จะไม่บอกเขาว่าเราป่วยจนต้องพักรักษาตัวที่โรงบาล แต่เพื่อนเราไม่เห็นด้วยที่เราไม่ยอมบอกเขา เพื่อนเราจึงไปบอกเขาว่าเราป่วยนอนโรงบาลอยู่
เขาจึงทักแชทมาหาเราถามอาการ แต่แค่ทักแชทมาถามอาการนะในระหว่างที่เรานอนโรงบาล คนที่เรารอให้มาเยี่ยมมากที่สุดก็คือเขา แต่เขากลับไม่มาเลย เรานอนสองคืนสามวันเขาเพียงแต่แชทมาถามอาการเรา แต่ไม่มีสักวันที่เขามาเยี่ยมเรา ตอนนั้นเราเสียความรู้สึกมากเราคิดว่า พอกันทีเราจะตัดใจจากผู้ชายคนนี้ เราจะถอยออกมา........วันที่เราออกจากโรงบาลเราจึงได้รู้ว่า คืนแรกที่เรานอนอยู่ที่โรงบาล แชทแรกที่เขาทักหาคือแฟนเก่าของเขาไม่ใช่แชทเราเที่ยงคืนของคืนนั้นเขาทักแชทไปอวยพรวันเกิดให้แฟนเก่าพอเพื่อนเราบอกเขาว่าเรานอนโรงบาลเขาถึงแชทมาแค่นั้น ยิ่งเรามารู้แบบนี้เรายิ่งเสียใจเราบอกกับตัวเองว่าต้องพอได้แล้วกับคนๆนี้ แต่ทุกครั้งที่เราคิดจะไปจากเขาทุกครั้งที่เราคิดจะตัดใจ เขาจะทำดีกับเราจนเราไม่เคยตัดเขาได้สักที
                  มันจะมีอยู่คำพูดนึงที่เขามักจะบอกกับเราว่า เขาไม่อยากให้เรายึดติดกับเขาถ้าเราเจอคนที่ถูกใจเราจะไปคบกับคนนั้นก็ได้.......เอาตรงๆคือเราไม่โอเคมากกับคำพูดพวกนี้ มาทำให้เรารักทำทุกอย่างเหมือนเป็นแฟนแต่ไม่ให้ยึดติดคืออะไร  แต่สุกท้ายเราก็ยอมเจ็บเพื่อที่จะได้มีเขาอยู่ข้างๆ เรารู้ตัวดีว่าเราเองที่ไม่ยอมไปไหน มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนเริ่มเข้าเดือนที่5ที่เราคุยกันมา สถานะของเราก็ยังไม่มีชื่อเรียกอยู่เหมือนเคย ความสัมพันธ์ของเรามันก็ลึกซึงไปเรื่อยๆและเลยเถิดเกินกว่าจะหันหลังกลับ เขาบอกรักเขาอยากคบกับเราแต่เขาก็ยังไม่พร้อมจะใช้คำว่าแฟนกับเรา ซึ่งเราก็ยอม เรายอมเขาหมดอ้ะ ยอมเพราะไม่อยากเสียเขาไป  จนวันนึงเขาเข้าเฟสในมือถือของเราค้างไว้ ไอ่เราก็นิสัยเสียด้วยความอยากรู้อยากเห็นเราถือวิสาสะไปแอบอ่านแชทของเขากับแฟนเก่า  ณ ตอนนั้นคือเสียใจกับสิ่งที่เห็น เขาทักไปหาแฟนเก่าทำนองว่า "ฉันคิดถึงแต่เธอ" เราดูวันที่ ที่เขาทักไปในตอนนั้นมันคือสิบวันก่อนเองอ้ะ มันยิ่งทำให้เราเสียใจมากๆวันนั้นเราจึงตัดสินใจบล็อกแชทเขา คิดไว้เลยว่าจะตัดจริงๆละจะไม่ยุ่งกับเขาอีกจะถอยออกมาจะไม่กลับไป ตอนนั้นคิดอยู่แต่แบบนี้อ้ะเราร้องไห้หนักมาก ร้องจนเพื่อนเราตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเราถึงร้องไห้ขนาดนี้ เราจึงเล่าทุกอย่างให้เพื่อนเราฟัง สุดท้ายก็คือพากันไปเมา วันนั้นเราเมามากทั้งเมาทั้งอ้วกทั้งร้องไห้ สภาพเรานี่คือดูไม่ได้มากเลยจนเพื่อนแบกเรากลับ พอเราส่างเมาเราสะดุ้งตื่นมาตอนตี3 เราแพ้ใจตัวเองเราปลดบล็กแชทเขา แล้วไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ทักแชทมาหาเราถามว่าเราเป็นอะไร เราจึงตัดสินใจตอบเขาไปตามสิ่งที่เราเห็น สุดท้ายก็คือเรากับเขาทะเลาะกันแล้วเขาก็โกธรที่เราเข้าเฟสเขา.........เรากับเขาโกธรกันได้ไม่นานก็กลับมาดีกันปรับความเข้าใจกันกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เขาทำตัวดีขึ้นทำเหมือนจะแคร์ความรู้สึกของเรามากขึ้น แต่มันก็เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ


                                                 *เดี๋ยวกลับมาต่อให้นะคะ*