ขอเล่าเรื่องหน่อยนะคะ ตอนนั้นเราอยู่ม.ปลาย อายุห่างกับน้อง 3 ปี

คือมีน้องชายอยู่หนึ่งคนเป็นลูกของน้าแต่ก็เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนเป็นเหมือนน้องชายตัวเอง จนมาวันนึงแม่มาบอกเราว่าทำใจดีๆนะน้องเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว(ลูคีเมีย)และตอนนั้นเราเดินอยู่ห้างเรานี่น้ำตาไหลร้องออกมาแบบไม่อายใครคนมองกันเต็มเลย

ก่อนหน้านั้นน้องแบบผอมมากกกก ผอมจนเราตกใจ แม่เขาพาไปคลินิกแต่หมอบอกว่าขาดสารอาหารก็เลยไม่สนใจอะไร พ่อเราบอกว่าทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลเด็กดู พ่อแม่เขาก็บอกลูกเขาแข็งแรงดี จนมีคืนนึงน้องเดินมาบอกพ่อเขาว่าปวดไปทั้งตัวปวดมือปวดเท้า และไปโรงบาลเด็กถึงรู้ว่าเป็นมะเร็ง

แต่หมอบอกว่าไม่ต้องห่วงรักษาได้ให้ทำคีโม น้องก็นอนโรงบาลเป็นเดือนๆ แล้วกลับบ้านเป็นระยะ แม้แต่ปีที่น้ำท่วมพ่อเขาก็พายเรือเข้ากรุงเทพไปเอายา
หลังปีนั้นน้องก็แข็งแรงขึ้นมากหมั่นออกกำลังกายทุกวัน และพอมาวันสงกรานต์น้องก็ไปเล่นน้ำที่นครนายก(ก่อนไปเราห่วงมากว่าเล่นได้หรอ แต่คิดว่าไม่เป็นไรเพราะเขาแข็งแรงแล้ว)และวันนั้นฝนตกน้องนั่งหลังกระบะมาจนถึงบ้าน

วันต่อมาก็อาการกำเริบ ไอไม่หยุด ไปโรงบาลมาก็ไม่หาย จนกลับไปนอนโรงบาลอีกเป็นอาทิตย์จนเข้าห้องไอซียูน้องจับมือพ่อเขาแน่นมากและน้ำตาไหลพราก พอเราไปเยี่ยมเราตกใจมากเขาเอาท่อใหญ่ๆเข้าไปในคอแล้วเลือดก็ท่วมปาก สภาพน้องวินาทีนั้นเราคิดว่าไม่รอดแน่ๆเราจับมือน้องเขาและพยายามพูดด้วยน้ำตาว่าต้องรอดนะ
เราก็ได้แต่นั่งภาวนาอยู่ที่บ้านขอให้ปาฎิหารย์มีจริง แต่ก็ไม่ เครื่องในบางส่วนค่อยๆเรื่มหยุดทำงาน จนเหลือแต่หัวใจที่ยังเต้นอยู่ หมอถามพ่อของน้องว่าให้เอาเครื่องช่วยหายใจออกเลยไหมพ่อเขาโวยวายลั่นว่าไม่มีทางและขอให้ช่วยลูกเขาด้วย พอแม่เราไปถึงโรงบาลหัวใจก็หยุดทำงานเหมือนกับรอเวลาให้คนมาครบ ตอนน้องนอนโรงบาลน้องชอบมากที่คนมาเยี่ยมเขาเยอะๆ ตอนแม่โทรมาบอกเรากับพี่ว่าน้องเสียแล้วนะ ตอนนั้นเราไม่มีน้ำตาสักหยดเรานิ่งเหมือนยังไม่เชื่อว่าน้องเขาเสียแล้ว

แต่ทุกวันนี้พอเราคิดถึงเราก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เราฝันถึงน้องเขาบ่อยมากฝันว่าเขายังไม่ตายยังเล่นกับเราอยู่พอตื่นมาเราก็ร้องไห้พบกับความจริง จนบางทีเราก็ลืมว่าเขายังไม่ตายและจะไปหาเขาที่ห้อง

มีใครเคยมีอาการอย่างนี้บ้างและแก้ไขมันยังไง เหมือนความรู้สึกมันค้างที่มาจากเราไม่ได้ร้องไห้วันนั้น
(ขออภัยที่เล่าไม่ค่อยรู้เรื่องสมองมันตื้อไปหมด ตอนนี้ก็ยังร้องไห้อยู่5555)