สวัสดีครับ ผมตอนนี้กำลังเรียนอยู่ ม.6 และเทอมสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลาย แน่นอนทุกคนต้องมีเพื่อนที่อยู่กันเป็นกลุ่ม เวลาไปไหนมาไหนก็เป็นกลุ่ม แต่เรานั้นจะมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ซึ่งแน่นอนผมไม่มีเลย......... กลุ่มของผมมีกันทั้งหมด 9 คน ซึ่ง ผมเป็นคนเดียวที่ได้นั่งคนเดียวเวลาไปเที่ยว หรือไปทัศนศึกษา บางทีถ้าไม่อยู่ ณ ตรงนั้นผมจะไม่รู้เลยว่าพวกเราจะทำไร ไปไหน หรือมีกิจกรรมอะไรบ้าง (อ่อ ผมลืมบอกในกลุ่มผมมีผู้ชาย 3 คน ที่เหลือเป็นผู้หญิง) ผมมักโดนนินทา เวลาผมถามอะไรทีต้องมองแบบไม่อยากคุยด้วยกับผม ผมก็รู้สึกว่าผมมันเป็นคนที่น่าลำคาญหรอ เวลารวมตัวกัน ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมนั้นไม่มีตัวตนเลย ทำงานกลุ่มก็หาว่าผมทำงานไม่เป็นบางละ เดะทำงานสกปรกบางละ เกะกะมั้งละ แต่เวลาผมได้ข่าวดีจากอาจารย์หรือมีประโยชน์นะ ผมจะรู้สึกว่าทุกคนเป็นผมมีตัวตนทันที เวลาตังพวกมันหมด ผมก็เลี้ยงนะ เพราะเป็นเพื่อนกัน (แต่ไม่รู้พวกมันจะนับผมไหม ?) เอาง่ายๆนะครับเวลาพวกมันเดือดร้อน ผมช่วยตลอด แต่เวลาผมเดือนร้อน ผมมองหาใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเองเท่านั้น !!!! เห็นแก่ตัวทั้งนั้น งานลำบากนะพร้อมใจเรียกชื่อผมทันที เวลางานสบายๆ ไม่เคยมีชื่อผมตรงนั้น ผมไม่ทำตามพวกมัน มันด่าแบบเสียๆหายๆ ผมนึกว่าผมไม่ใช่คนเลยอ่ะ และพวกนี้เวลาใครไม่อยู่คนนั้นโดนนินทา แต่พอเวลาคนโดนนินทามา ไอกลุ่มนินทาเมื่อกี้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นทันที ว่าเพื่อนกันเอง แต่พอเวลาได้นินทาด้วยกันจะรักกันทันทีเหมือนคนไม่เคยนินทากันเลย อีคนที่โดนสปอยนี่ก็ทำอะไรไม่ผิดเลย และผมสงสารเพื่อนคนหนึ่งมากในกลุ่ม มันเป็นคนช้าๆ ทำอะไรช้า ไม่ค่อยทันคน พวกมันชอบด่า ชอบใช้ ชอบแกล้งมันจนมันร้องไห้บ่อยครั้งล่าสุดแม่ของคนนี้สมัครให้เรียนเอกชน แน่นอนว่าต้องโดนด่าว่า ช้าก็ช้า ไม่รู้เรื่อง เ_ี้ยอะไรเลย จะเข้าเอกชน แม่มืงบ้าแน่ๆอี_ัส สรุปคืออิจฉาที่เพื่อนได้เข้ามหาวิทยาลัยที่มันอยากเข้าแต่ไม่สามารถเข้าได้เพราะตัวพวกมันเอง ผมอยากรู้ว่าผมควรทำไงดี ใส่หน้ากากแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนจบ หรือควรที่จะอยู่เฉยๆไม่สนอะไร สนกับการเข้ามหาวิทยาลัย (ปล. ผมอาจจะเขียนงงๆหน่อย ต้องขออภัยด้วยนะครับ