ไอ้อุบาต ไม่ได้เรื่องไหนสักอย่าง สารพัดคำด่าที่ตอกย้ำในสมองทุกวันกลายเป็นเข็มที่ทิ่มแทงจิตใจ ทุกคนภายในบ้านดีหมดในสายตาแม่ยกเว้นลูกคนนี้ที่เลวกว่าเพื่อน ทั้งๆที่ภาระทุกอย่างตกมาที่เราคนเดียวต้องออกโรงเรียนช่วยแม่ทำงานเลี้ยงน้อง แม่ไม่เคยให้ลูกคนนี้มีชีวิตเป็นของตัวเองทำอะไรก็ผิดแม่สร้างแต่หนี้สินเพื่อให้ชีวิตน้องอยู่สบายแต่ผลสุดท้ายมาลงที่เรา เราอยากจะออกไปหางานทำข้างนอกเพื่อแบ่งเบาภาระแต่เขาไม่ให้ไปเพราะไม่มีใครให้ใช่งาน เราทำทุกอย่างเหมือนคนรับใช้แต่ก็ยังไม่ดี เราขอตังแม่นานๆครั้ง ครั้งละร้อยแม่บอกไม่มีแต่แม่กลับเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าให้น้องทั้งๆที่เราไม่เคยได้ แม่มักจะพูดว่าใช่ตังมากทั้งเราที่ไม่ขอตังแม่เลย เราไม่มีงานทำไม่มีเงินเดือนแล้วถ้าไม่ขอเขาจะเอาไหนใช่ ขอไปทำงานก้ไม่ให้ไป อยู่ค่อยรับอารมณ์โมโหเเม่ทุกวันออกจากบ้านไปไหนไม่ได้ มันเหนื่อย อั้นท้อเพราะพูดกับใครไม่ได้ไม่ว่ายังไงเราเป็นลูกกะผิด จนบางทีก็คิดว่าไม่ควรอยู่ต่อไปแล้ว คงมีแต่เรามั้งเจอเหตุการณ์แบบนี้